Aleksandr is 'oorlogspostbode' in Kiev: 'Wij gaan zeker winnen'

• Chiem Balduk

  Redacteur online

"Iedereen vecht mee en iedereen is gemotiveerd. Dit gaan we zeker winnen." Aleksandr Bober uit Kiev klinkt zelfverzekerd en vol vertrouwen over het Oekraïense verzet tegen de Russische invasie. Toch is hij ook zeer ongerust: "Het wordt lastig als dit maanden gaat duren. Daarvoor hebben we niet genoeg geld, wapens, munitie."

Aleksandr klinkt als een professionele militair strateeg, maar niets is minder waar. Tot vorige week gaf hij motorrijlessen in een buitenwijk van Kiev. Toen na de oorlogsverklaring van Poetin in de hoofdstad de eerste explosies klonken, besloot hij met zijn vriendin en haar moeder naar Vinnytsia te gaan, een stad op 200 kilometer afstand van Kiev.

"Daar dachten we veilig te zijn, maar ook daar werden aanvallen uitgevoerd. Ik heb mijn vriendin met haar familie naar de grens met Roemenië gebracht en daar achtergelaten. Dat was heel moeilijk, maar ik kon niet anders."

Achterblijven is één ding, aansluiten bij het verzet is een tweede. "Maar ik moest wel, ik moet mijn huis verdedigen."

Verkoolde lichamen

Aleksandr werkt nu als koerier voor de Oekraïense strijdkrachten, 'oorlogspostbode' noemt hij het zelf. Hij kent Kiev op zijn duimpje en weet waar de special operations zijn. "Ik breng eten en brandstof, maar ook belangrijke documenten van de inlichtingendienst."

Iedere dag voert hij meerdere 'missies' uit, zoals hij het noemt. "Gisteren moest ik eerst gevechtsuitrusting van een garage naar militairen brengen, daarna alleen een paar pakken melk." Ook heeft hij de diesel uit de motoren van zijn rijschool gehaald om aan de strijdkrachten te geven.

Zo ziet Aleksandr's dag er nu uit:

Hij klinkt kalm, maar de oorlog zit diep onder zijn huid. Aleksandr laat een filmpje zien, gemaakt in de buurt van zijn huis. Verkoolde lichamen, een dode hond, een beschoten auto, bloed op het asfalt. "Dit is het ergste wat ik heb gezien tot nu toe. Dit is hoe de 'bevrijding' van de Russen eruitziet."

Slapen lukt wel. Niet goed, maar voldoende. "Ik ben geen robot, ik moet gewoon rust pakken. Het lukt om te slapen terwijl raketten Kiev bestoken. Ik denk gewoon: ik laat die klootzakken mijn slaap niet verpesten en dan val ik in slaap."

'Moeilijk om te schieten op jonge Russen'

Kiev houdt vooralsnog stand, hoewel een militaire kolonne van 60 kilometer vanuit het noorden is genaderd en mogelijk de stad zal omsingelen en belegeren. "We waren onvoldoende voorbereid op een aanval vanuit Belarus, daarom konden de troepen zo diep het land in komen. We lieten ze diep het land in gaan, zodat ze nu problemen met de bevoorrading hebben doordat er obstakels zijn opgeworpen", zegt hij.

"Er zijn ook veel jonge militairen aan Russische zijde, van 18 à 20 jaar oud", weet Aleksandr. "Ik hoor van Oekraïense zijde dat ze het moeilijk vinden om op hen te schieten, op zulke jonge, onwetende jongens."

Aleksandr hoort van militairen dat sommige Russische militairen afdruipen en omkeren. "Ze dachten als bevrijders met bloemen te worden ontvangen; dat was hun verteld. En ze waren verbaasd dat bijna elk dorp in Oekraïne straatverlichting en geasfalteerde wegen heeft, dat is in veel Russische dorpen wel anders."

De Geest van Kiev

Berichten over deserterende militairen worden volop gedeeld in Oekraïne, maar zijn niet te verifiëren. Zulke verhalen werken in ieder geval als morele impuls. Zo ook het verhaal over 'De Geest van Kiev', een onbekende straaljagerpiloot die na één week oorlog bijna mythische proporties heeft gekregen. Hij zou op de eerste dag van de invasie zes Russische vliegtuigen hebben neergehaald; inmiddels zou de teller al op 21 staan.

Oud-president Porosjenko heeft een foto van de vermeende 'geest' gedeeld:

"Hij bestaat echt! Ik heb familie bij de luchtmacht, zij kennen hem. Maar de Geest blijft anoniem, we verstoppen hem."

Het diepgewortelde vertrouwen in het Oekraïense verzet houdt Aleksandr op de been. Hij blijft in Kiev, "Tot de overwinning! We gaan de Russen verslaan."