Mijn 2017: alles wat Chantal Blaak had geleerd, kwam op één dag samen

• Joost Smedema

  Redacteur NOS Sport

Aan het einde van het jaar blikt de NOS met tien sporters terug op 2017. Vandaag het verhaal van Chantal Blaak, die alle voorbeschouwingen voor de WK wielrennen de prullenbak in fietste en goud pakte. "Of ik al geloof dat ik wereldkampioen ben? Ja, nou, eh... nee. Eigenlijk niet."

De tactiek van de Nederlandse vrouwen voor de wegwedstrijd in Bergen (Noorwegen) is in één zin samen te vatten: het maakt niet uit wie er wint, als er maar iemand in het oranje wint.

Chantal Blaak is een van de acht Nederlandse rensters, maar behoort niet tot de topfavorieten. Dat zijn Anna van der Breggen, Annemiek van Vleuten en Marianne Vos. Maar eigenlijk, weet Blaak, kunnen ze alle acht winnen.

Toch valt Blaaks mond open van verbazing als ze na 152,8 kilometer als eerste over de streep komt. Ze wordt wereldkampioene, ondanks een zere enkel, een kapotte broek. Hoe heeft ze dat gedaan?

Terug naar 23 september. Er is nog 66 kilometer te koersen als Blaak - tegen haar natuur in - voorin het peloton rijdt. "Ik vind het fijn naar achteren te zakken. Vaak roepen ze dan: 'Chantal, fiets nou een keer naar voren, daar zijn minder valpartijen!'"

Maar ook aan kop van het peloton kan het lelijk misgaan, zo blijkt. "Een meisje voor me kijkt achterom en tikt het wiel voor haar aan. We reden net een in afdaling, dus het ging best hard."

Met enige moeite krabbelt Blaak overeind, strompelend zoekt ze naar haar fiets. "Ik viel hard op mijn enkel, die deed in het begin veel pijn. Gelukkig heb ik een aantal jaartjes ervaring, ik ging meteen kijken of mijn fiets in orde was en die was gelukkig oké."

Terugkeren om het team te helpen

"Ik wilde terugkeren en zorgen dat ik weer in de wedstrijd kwam om mijn taak voor het team uit te voeren. Ik had toen helemaal niet de illusie dat ik wereldkampioene zou kunnen worden."

Met nog drie rondes te gaan, op 57 kilometer voor het einde, probeert Blaak aan te sluiten in het peloton. Ze rijdt alleen. De andere gevallen rensters heeft ze achter zich gelaten.

"Als er een groep wil terugkeren, gaan de volgauto's vaak aan de kant", weet Blaak. "Dan heb je er geen voordeel meer van en kom je misschien nooit meer terug. Dat is me weleens gebeurd, dus ik ging alleen rijden."

Haar truc werkt. "De auto's gingen niet opzij, ik kon profiteren en van auto naar auto van springen. Volgens mij ben ik de enige van die groep die nog is teruggekomen."

Nog 23 kilometer te gaan. Blaak is weer teruggekeerd in het peloton. Tevreden is ze echter niet: op een klimmetje is ze er afgereden. "Ik dacht: 'verdorie, ik los niet op de klim omdat ik niet goed genoeg ben, maar omdat ik zit met de valpartij.'"

"Ook als je niet voor de winst rijdt, wil je het maximale uit jezelf halen. Ik baalde ervan dat ik door een valpartij mijn kop liet hangen."

Ze herpakt zich. Geen woorden maar daden, denkt de Rotterdamse. Ze voelt zich goed, gelooft in haar eigen kansen en demarreert. Twee vrouwen volgen haar. Een Française en de Britse Hannah Barnes.

Zilver is geen optie

Een podiumplaats lijkt voor het grijpen te liggen, maar Barnes is een erkend sprintster. Kan Blaak haar wel verslaan als het erop aankomt?Thuiskomen met 'slechts' zilver is geen optie.

Blaak blijft in het teambelang denken. Ze zegt tegen bondscoach Thorwald Veneberg dat ze vreest voor de sprint. "Ik wist wel wat er met die informatie zou gebeuren", zegt Blaak, die Van der Breggen en Van Vleuten zo een vrijbrief geeft de aanval te openen. "Misschien gooide ik daar mijn eigen glazen in..."

'Nooit van de tweede plek aanvallen'

Nog 11 kilometer. Wat Blaak verwachtte, gebeurt. Vier rensters sluiten aan, onder wie Anna der Breggen en Annemiek van Vleuten. "De situatie verbeterde voor ons", aldus de Rotterdamse, die het niet erg vindt dat ze er vier concurrentes bij heeft.

Blaak blijft in de groep van zeven in laatste positie rijden. "Op het klimmetje moest ik alles uit de kast halen om erbij te blijven, maar daarna zat ik daar omdat het tactisch was. Ik had natuurlijk ook geleerd dat je niet van de tweede plek moet aanvallen."

8 kilometer voor de streep. Alle ogen zijn gericht op Van Vleuten en Van der Breggen, maar vanuit het laatste wiel springt opeens Blaak weg. Haar voorsprong wordt groter en groter, een tegenaanval blijft uit. Van Vleuten en Van der Breggen fungeren slechts nog als stoorzender voor de buitenlandse concurrentes.

Nog 4 kilometer. "Ik moest maximaal doorrijden tot aan de finish, er was niks tactisch meer aan. Het was mijn enige kans. Als ik teruggepakt zou worden, was ik kansloos."

Dat gebeurt niet. De finishboog is in zicht. Met de handen in de beugels kijkt ze nog een keer om. Maar er is niemand te zien. Blaak ritst haar shirt dicht en schudt het hoofd van ongeloof. 'Ik, wereldkampioene?', lijkt ze te denken.

"Na het NK zei ik: 'mijn jaar kan niet meer stuk'. Nu kan mijn hele carrière niet meer stuk. Alles wat ik in al die jaren geleerd heb, kwam die dag samen."

Inmiddels zijn we ruim drie maanden verder. Blaak voelt de impact van de regenboogtrui. "Die dag heeft alles veranderd. Op het trainingskamp was ik voor sponsoren en journalisten opeens het middelpunt. Eén titel kan alles veranderen, terwijl ik daarvoor toch al grote wedstrijden heb gewonnen. Daar moet ik wel aan wennen."

De wereldkampioene verwacht haar titel volgend jaar in Innsbruck niet te kunnen prolongeren. "Het parcours is nog zwaarder dan dit jaar", weet ze al.

Blaak heeft andere doelen. "Komend jaar wil ik al goed zijn in Omloop het Nieuwsblad, maar de Ronde van Vlaanderen staat bovenaan mijn lijstje. Ik ben een echte klassiekerrenster, dus als ik een koers mag kiezen, is het de Ronde van Vlaanderen. Die wil ik al een paar jaar heel graag winnen, maar twee keer werd ik derde."

'Wil een waardige kampioene zijn'

En dan, nog eenmaal terugkijkend op 2017 en vooruitkijkend naar het nieuwe jaar: "Ik wil vooral laten zien dat ik een waardig wereldkampioene ben. Natuurlijk is het raar dat iedereen naar me kijkt, maar ik sta er luchtig in. Voor de buitenwereld was het een grotere verrassing dan voor de concurrentes. Die wisten al waartoe ik in staat was."