Hoe is het om als kind te zijn verwekt met donorzaad? Veel donorkinderen vinden het moeilijk dat ze niet weten wie hun vader is. Sommigen zijn wanhopig op zoek naar informatie over hun afkomst, maar het ontbreekt hen aan gegevens.
Toch staan veel zaaddonoren wel degelijk open voor contact met hun kinderen, zo blijkt nu. "Ik heb destijds ouders geholpen die graag een kind wilden hebben", vertelt Lex van Wietingen, die in de jaren 80 sperma doneerde bij het Medisch Centrum Kinderwens in Leiderdorp. "Ik vind het nu ook mijn verantwoordelijkheid om die kinderen een kans te geven mij te leren kennen."
Mij werd duidelijk gemaakt dat wensouders geen zaad van bekende donoren wilden hebben.
Sinds er in 2004 nieuwe wetgeving van kracht werd, mogen donoren niet langer anoniem hun sperma doneren. Dat betekent dat kinderen vanaf hun 16e mogen weten wie hun donor is.
Voor 2004 doneerden mannen voornamelijk anoniem. Uit gesprekken met donoren blijkt dat dat vaak helemaal geen bewuste keuze was. Soms werd er überhaupt niet naar gevraagd, en soms werd door de betrokken arts gezegd dat anoniem doneren nu eenmaal gebruikelijk was.
Rommeltje
Michel Paasen doneerde rond 1996 in het Academisch Ziekenhuis Maastricht, nu het MUMC. "Ik heb aangegeven dat ik niet per se anoniem hoefde te blijven", zegt hij. "Maar toen werd me duidelijk gemaakt dat wensouders geen zaad van bekende donoren wilden hebben. Ik heb het daar dus maar bij gelaten. Het was een gynaecoloog, een professor, die zal het wel het beste weten, dacht ik."
Nu kinderen volwassen worden en op zoek gaan naar hun vader, worden ook de misstanden bij klinieken duidelijk. Zo zijn administraties vaak een rommeltje of ontbreken volledig, hebben artsen soms veel meer kinderen per donor verwekt dan is toegestaan, en zijn anonieme en niet-anonieme donoren door elkaar gebruikt.
Uit een eerdere uitzending van Nieuwsuur blijkt dat de klinieken die werken met donorsperma jarenlang de fout in zijn gegaan met gegevens van de donoren.
De drie spermadonoren die Nieuwsuur spreekt, maken zich grote zorgen over hun gegevens. Ook Teun Jansen, donor bij Medisch Centrum Bijdorp in Barendrecht, heeft geen vertrouwen in de spermaklinieken.
Hij vindt het belangrijk dat zijn kinderen hem kunnen vinden, maar stond geregistreerd als anonieme donor. "Hoe is het mogelijk dat er zo wordt omgegaan met mijn pricipes." Hij roept donoren op hun dna af te staan zodat ze gevonden kunnen worden door hun kinderen.
De donoren deden zelf veel moeite om vindbaar te zijn voor hun nakomelingen. Michel Paasen belde naar eigen zeggen maandenlang met het MUMC om zijn dossier op te vragen en te ontdekken hoe hij ervoor kon zorgen dat zijn eventuele kinderen hem konden vinden.
In eerste instantie werd hem gezegd dat alle dossiers van donoren vernietigd waren. Na navraag door Nieuwsuur blijkt dit niet het geval, het ziekenhuis heeft toch zijn dossier nog gevonden, zo meldt een woordvoerder van het MUMC.
Paasen: "Hieruit blijkt weer dat het allemaal heel onduidelijk is en dat het lastig is om de juiste informatie te krijgen. Ik ben er al zo lang achteraan gegaan en ik krijg maar niet de informatie waar ik recht op heb. Dit is weer een teken dat dit niet door de ziekenhuizen geregeld moet worden, maar door de overheid."
