Een zwarte kubus bovenop een acht meter breed LED-scherm is een kenmerkend beeld in de Tour de France. Het vormt de finishboog waaronder elke dag een renner zijn handen in de lucht mag steken in de grootste wielerwedstrijd van de wereld.
Van die finishboog is er maar één, en die staat als vanzelfsprekend elke dag op een nieuwe locatie. Voor die vanzelfsprekendheid zijn Jurrian Vorbach (34 jaar) en Jos Willemse (55) verantwoordelijk. Zij zijn deze Tour werkzaam voor het Nederlandse bedrijf Movico.
"Tien minuten na de bezemwagen steekt er vaak iemand een duim op en kunnen we gaan beginnen met afbouwen", zegt Jurrian in Belleville-en-Beaujolais, de finishplaats van afgelopen donderdag. Snel begint een man of vijftien in gele hesjes door elkaar te lopen en aan kabels en hekken te trekken.
Het is vier weken slapen in Hotel DAF. De eerste dagen zelfs samen in de cabine.
Jurrian trekt een veiligheidstuigje aan en klimt op de boog en klapt de kubus in. "Ik ben blij dat de boog nu is bekleed met LED-schermen. Vroeger was de boog van kunststof en veel kwetsbaarder. Het scheelt ook nog eens hoop stickers plakken. Nu is het stekker erin en de organisatie kan erop zetten wat ze willen. Ideaal."
Alles in de kubus
Na een uurtje is de kubus bovenop de boog ingeklapt en het scherm in elkaar geschoven. Jos staat beneden met een kast vol knoppen om het scherm naar beneden te laten zakken zodat het een compact geheel wordt dat goed op de vrachtwagen past.
Jurrian, de jongste van de twee, doet zichtbaar het zwaardere deel van het werk. Jos zit aan de knoppen en bekijkt zeer zorgvuldig of alles goed in elkaar schuift. "We wisselen dat per dag wel af hoor", belooft Jurrian met een lach.
NOS-verslaggever Robbert de Rijk ging op pad met Jos en Jurrian, bekijk een langere versie van onderstaande video op ons YouTube-kanaal.
Alle luikjes gaan dicht, kabels binnenboord en de commentaarbox van de speakers op de finishlijn wordt ingeruimd. Voor je het weet staan de cabines op de vrachtwagen en is het snel nog even douchen voor de rit naar de aankomst van vrijdag. "Bovenop de Grand Colombier is helemaal niets. Dus de komende anderhalve dag kan douchen niet meer." En dat terwijl er door de temperaturen in midden Frankrijk flink wordt gezweet.
Fris gedoucht klimmen Jos en Jurrian in de cabine van de vrachtwagen. Het is naast hun werkplek ook hun slaapplek. "Het is vier weken slapen in Hotel DAF. Eerste dagen samen, maar er is een ander plekje vrij gekomen. Dus we hoeven niet meer boven elkaar in de cabine."
Drie uur na de finish beginnen ze aan de rit van zo'n 180 kilometer naar de top van de Grand Colombier. Die eerste 170 geloven ze wel. Het gaat om die laatste tien. Daar moet je met een twaalf ton wegende vrachtwagen niet stil komen te staan.
In een colonne van drie vrachtwagens, met het podium, organisatie-kantoor en cabine voor de dopingcontrole, tuffen ze naar de voet van de klim. Bij het opgaan van de klim is inhalend of tegemoet rijdend verkeer eigenlijk kansloos.
De drie tientonners denderen door. Afremmen betekent niet meer kunnen optrekken. "Dan ben je blij dat je weer kan gaan rijden. Maar als je snelheid eruit is, krijg je die niet meer terug", legt Jos uit.
Mooiste stukjes Tour
Na drie bochten doemen de eerste opblaasflamingo's op. Jonge supporters die de doorkomst van de Tour de dag erna al vieren met een klein feestje. "Mooi toch, dat volk op de berg. Dit zijn de mooiste stukjes van de Tour", zegt Jos met een lach op zijn gezicht terwijl Jurrian de vrachtwagen op de plek van de finish van vrijdag manoeuvreert.
Om 0.30 uur 's nachts trekken de mannen nog één blikje Nederlands bier open. Hoeveel traytjes er precies zijn meegegaan, weet niemand. "We hadden voor vier weken, maar dat is niet gelukt. Het is bijna op." En dan kruipen ze de cabine in. 6.00 uur gaat de wekker.
Vroeg opbouwen
De zon licht de Mont Blanc aan de horizon prachtig uit als Jos en Jurrian beginnen aan de opbouw van de boog. Op de weg staat een teken met een A van arrivée. Nauwkeurig wordt de vrachtwagen dwars over de weg geplaatst. "Meestal kijkt de organisatie heel goed naar de plek waar we moeten staan. Hier op de Grand Colombier is genoeg ruimte, maar soms moeten we half op de stoep staan bijvoorbeeld. Dan is het passen en meten."
Binnen no-time gaan alle luikjes open, worden de kabels aangesloten en staat het Tour-logo op het LED-scherm. Met een bakje koffie in de hand kijken de mannen naar hun boog. Jos is zichtbaar tevreden over hoe hij erbij staat. "Plaatje zo hè, met het uitzicht."
