West Ham: grote voetballers, weinig prijzen en vooral een onwennig stadion
Waar voetbalstad Londen vooral bekendstaat om de topclubs Arsenal, Tottenham Hotspur en Chelsea, heeft ook West Ham United, morgen de tegenstander van AZ in de halve finales van de Conference League, een opvallend grote supportersschare. De club heeft veel fans in het oosten van de stad en ook in omringende regio's zoals Essex en Kent.
Chris Gotobed bezoekt de wedstrijden van zijn club al tientallen jaren. Hij wijst erop dat West Ham voor thuiswedstrijden 60.000 man trekt, hoewel het in de laatste decennia geen grote prijzen won. "Dat zegt alles. West Ham heeft altijd veel fans gehad."
The Cockney Boys
Het is veelal een working class publiek dat de club aantrekt. Op de tribunes hoor je nog veelal het ouderwetse Londense cockney accent, dat verweven is met Oost-Londen. Een van de bijnamen van de club luidt zelfs 'The Cockney Boys'.
De club en zijn fans staan daarbij ook bekend om humor en zelfspot.
"West Ham heeft iets brutaals", zegt supporter Andy Slight. "Als fans worden we waarschijnlijk opgemerkt, omdat we niet alles te serieus nemen. Toen we degradeerden (in 2011) zag je de fans de conga dans doen. Iedereen deed het, want wat konden we nog aan de degradatie doen?"
Ook de spelers zelf lijken de humor te waarderen. "De gelukkigste tijd in mijn carrière was waarschijnlijk bij West Ham", vertelde Craig Bellamy eens aan de Daily Mail. "Het eerste jaar was ik geblesseerd, maar de mensen waren geweldig. Zelfs als ze je bespotten, dan was het nog grappig."
De aanvaller, die ook voor clubs als Manchester City en Liverpool uitkwam, kreeg datzelfde gevoel binnen de club. "De trainingsfaciliteiten waren slecht, maar als je erover zeurde, was het eerste wat je hoorde: 'Nou, het was goed genoeg voor Bobby Moore'. Dan ben je uitgepraat, haha."
Clublegende
Verdediger Moore is één van de grootste clublegendes van West Ham. In 1965 won hij met de club de Europacup voor bekerwinnaars en een jaar later het WK met Engeland, waarin zijn West Ham-teamgenoten Martin Peters en Geoff Hurst (driemaal) verantwoordelijk waren voor alle doelpunten in de finale tegen West-Duitsland (4-2).
Sindsdien wordt er vaak gememoreerd dat het eigenlijk West Ham was, dat het WK voor Engeland won.
Dit jaar beleeft West Ham een zeer wisselvallig seizoen. De goeie prestaties in Europa verbloemen enigszins de matige resultaten in de Premier League. Degradatie behoort zelfs nog tot de mogelijkheden, al laat de ploeg zich tegen Manchester United van zijn beste kant zien.
Op overtuigende wijze wordt het team van Erik ten Hag verslagen: 1-0. Het zorgt voor opluchting en ook vertrouwen richting het duel met AZ, in de halve finale van de Conference League.
Na afloop zingen de fans luidkeels mee met het clublied 'I'm Forever Blowing Bubbles' en 'Twist and Shout' van The Beatles, terwijl de spelers een ereronde lopen. Het London Stadium heeft dan misschien niet de magie van de vroegere thuishaven Upton Park, vooral bij avondwedstrijden voltrekken zich mooie taferelen.
Voor de thuiswedstrijd tegen Manchester United is het vooraf een drukte van jewelste rondom Broadway in de Londense wijk Stratford, waar in lokale pubs als Queens Head, The Abbey Tap en Ye Olde Black Bull honderden West Ham United-fans samenkomen.
London Stadium
De pubs liggen op een kwartiertje lopen van het in 2016 betrokken London Stadium, dat zich bevindt in het olympische park dat werd gebouwd voor de Spelen van 2012.
Rondom het stadion heerst een wat modernere sfeer, waarbij entertainment en livemuziek een multidimensionaal publiek moeten bedienen. Hier geen lucht van verschraald bier of overvolle urinoirs, onlosmakelijk verbonden aan de karakteristieke, oude stadions.
NOS
NOS
NOS
In dat opzicht ruikt en voelt hier alles anders dan Boleyn Ground, ook wel bekend als Upton Park, waar West Ham liefst 112 jaar zijn thuiswedstrijden speelde.
De thuishaven was één met de club, maar toen de eigenaren de kans kregen om voor een huur van enkele miljoenen euro's per jaar gebruik te maken van het olympisch stadion, was dat een zogenoemde no-brainer.
Fans voelen zich niet thuis
Ter illustratie: Tottenham Hotspur, dat ook in de running was om in het olympisch stadion te gaan spelen, bouwde een nieuwe voetbaltempel ter waarde van ruim een miljard euro. West Ham bespaarde zich dus gigantisch veel geld op dat vlak.
Aan de overgang hangt echter wel een symbolisch prijskaartje, want in het nieuwe onderkomen voelen de fans zich nog niet echt thuis.
Vijf kilometer verderop is het voor de wedstrijd tegen Manchester United rustig in The Boleyn Tavern, de pub die om de hoek staat van het oude stadion, waar inmiddels een modern appartementencomplex is verrezen. De bar stond bekend als één van de grootste West Ham-pubs, maar vandaag brengen maar enkele fans een bezoekje.
Onder hen Mandy Slight en de eerder genoemde Chris en Andy. "Er is geen sfeer in het nieuwe stadion. Er zijn veel fans die niet meer naar de thuiswedstrijden komen," betreurt laatstgenoemde.
Toch zit het clubgevoel diep en blijft het trio trouw komen. Andy: "Ik ga nog steeds naar de wedstrijden, want West Ham is mijn leven." Vrouw Mandy vult aan: "Onze dochter is nu 26 en heeft al een seizoenkaart sinds haar derde, dus dat laat zien hoe lang wij ook al gaan."
Weinig succes
De laatste keer dat de club een grote prijs won, dateert alweer uit 1980, toen het beslag legde op de FA Cup. Wel was de club geregeld in Europa actief, in 1999 voor het laatst tegen een Nederlandse club.
Een jonge Frank Lampard, tegenwoordig manager van Chelsea, besliste het heenduel met sc Heerenveen in de toenmalige Intertoto Cup. Lampard is een van de vele spelers uit de roemruchte jeugdopleiding van de club.
De nieuwste parel uit The Academy of Football om in de gaten te houden is Declan Rice. Topclubs zouden komende zomer meer dan honderd miljoen euro voor hem overhebben. Zakelijk doet de club het immers uitstekend, met steevast een plek bij de rijkste twintig clubs van Europa.
