Van Issum is 82 jaar en nog altijd onmisbaar bij de Ronde van Drenthe

Soms is het plezier heel even weg. En dan denkt de 82-jarige Femmy van Issum terug aan de tijd dat er nog massaal wielrenners bij haar thuis logeerden. Dat ze nog op een logeerbedje sliep bij haar ouders op de slaapkamer, omdat haar eigen kamer vol lag met coureurs die de Ronde van Drenthe reden.

De tijd ook dat haar moeder nog warme melk voor het halve peloton klaarmaakte en dat diezelfde renners op een paar biefstukjes vervolgens de wedstrijd reden. "Nu wegen ze honderd gram af op weegschaaltjes."

Maar vooral: hoe haar vader Albert Achterhes vanaf 1960 elk jaar weer die wedstrijd organiseerde.

En dan neemt weemoed even de overhand. "Je deed in die tijd alles samen. Met de buurt, met het dorp. Daar draaide het om. Samen, samen, samen. Tegenwoordig moet het allemaal professioneler. En is het soms ik, ik, ik. Dat is jammer. Er moet wat veranderen, anders blijft de koers niet langer zo bestaan."

Van Issum blijft nooit lang in die weemoed hangen. "Want dit wereldje vind ik geweldig. Als het dan weer maart is en er komen oud-renners naar Drenthe die nu ploegleider zijn en we kletsen wat over vroeger... Daar houd ik van. Daar doe ik het voor."

Belofte

Maar ze doet het vooral vanwege een belofte aan haar vader. Op zijn sterfbed in 1993 beloofde ze hem dat ze 'goed op de Ronde van Drenthe zal passen'. En die belofte komt Van Issum tot op de dag van vandaag na. "Hij was een sportman. Ik was enig kind thuis en die passie deelde ik met hem."

Voor iemand die nu al 82 lentes telt ("in april 83!") zijn haar bezigheden indrukwekkend. Donderdag ging ze pas om 1.15 uur 's nachts naar bed, vertelt ze de eerste keer dat we haar telefonisch spreken. "Er moesten nog wat zaken geregeld worden. En daarna sliep ik ook niet heel goed. Ik werd om 3.00 uur wakker en er schoot me weer wat te binnen. Ik heb het snel opgeschreven."

Vervolgens ging om half zeven al de wekker. En gingen haar gedachten snel uit naar de 500 vrijwilligers die voor haar in touw zijn dit weekeinde. En aan de 44 wielerploegen die ze tegenwoordig in hotels onderbrengt.

Ze vertelt het allemaal alsof het de normaalste zaak van de wereld is. "Of het bijzonder is op mijn leeftijd? Nee hoor, waarom? Ik kan het allemaal nog."

Vrijdagochtend, vlak voordat de eerste koers van het weekeinde op het punt van beginnen staat, is er paniek. Door de sneeuwval wil de politie niet rijden. "We hebben na overleg met de gemeente de wedstrijd moeten inkorten tot een plaatselijk rondje. Trouwens, mag ik u later terugbellen? Er wenken hier een aantal mensen naar me."

Als we haar weer spreken, rond 13.30 uur, is er slecht nieuws. "We hebben de wedstrijd na twee rondjes moeten stoppen. Het ging niet meer. We stonden met de tranen in de ogen. Er zijn zoveel mensen druk mee en dan gaat het niet door. We hopen dat het er zaterdag anders uitziet. Onze weermensen voorspellen dat het bij de start om 13.00 uur zonnig is. Maar het zal niet warmer dan een graadje of 5 zijn."

Zaterdag is de WorldTour-wedstrijd voor vrouwen, de belangrijkste koers van het Drentse drieluik. Maar zonder de kasseistroken, die vanwege de weersomstandigheden alvast uit de wedstrijd zijn gehaald.

"Een route uitstippelen wordt tegenwoordig steeds lastiger", vervolgt Van Issum. "Je mag nu niet meer overal zomaar komen. Er zijn broedplaatsen voor spechten en er liggen dassenburchten. Maar kunnen we straks weer even verder over praten? Er staan weer mensen op mij te wachten."

Een half uur later vervolgt ze: "Ja, het is druk. Maar daar ben je voorzitter voor. Je moet niet te beroerd zijn om je handen uit je mouwen te steken. Waar hadden we het ook alweer over? Oh ja, de papieren winkel. Die wordt steeds ingewikkelder. Elk evenement moet tegenwoordig een stikstofrapport op laten stellen, want je mag niet zomaar overal langsrijden. Dat ligt niet aan de gemeenten of de provincie, die werken altijd met ons mee, maar dat zijn de regels nu eenmaal."

Die regels zorgen er ook voor dat er zaterdag geen acht matrixborden met informatie langs de wegen zullen staan, maar slechts twee. "Die borden moeten overal met vrachtwagens worden neergezet en we moeten juist vanwege de stikstofregels de inzet van vrachtwagens beperken. Dus we lossen het nu op met meer vrijwilligers langs de weg."

Het vergroot de zorgen van Van Issum, die twijfelt aan de houdbaarheid van haar wedstrijd. Het heeft te maken met de 'ik, ik, ik' -cultuur die ze zo hekelt. Elk bedrijf vraagt geld, het wordt allemaal duurder, maar je krijgt er weinig voor terug. "We willen heus wel meewerken aan alles, maar we zijn niet zo thuis in die wereld. Dus we moeten een bureau inschakelen voor zo'n rapport en dat kost weer centen."

Ze noemt ook een andere verplichting, opgelegd vanuit de UCI. "Op het laatste moment moesten we nog een cursus volgen voor veiligheid. Er moest een safety manager worden aangesteld. Dus iemand moest voor drie dagen naar Aigle in Zwitserland. Dat is al een dure reis en dan vraagt de UCI zelf ook nog een som voor die cursus."

Dat haar budget van een kleine 7 ton volgend jaar niet meer toereikend zal zijn, weet ze nu al. "De kosten voor de papierwinkel zullen omhoog gaan. Maar ook het prijzengeld zal omhoog moeten. In Vlaanderen en in de Gold Race trekken ze dat voor vrouwen al gelijk met de mannen, dat willen wij ook."

"De tijden zijn voorbij dat de winnaar nog een doos met sigaretten kreeg van de plaatselijke supermarkt."

Om 16.20 uur, wanneer we Van Issum voor het laatst spreken, heeft ze net een aantal mensen een goodie-bag gegeven. "Er zouden vandaag touringcars rijden, maar dat kon ook niet doorgaan. Dus we hebben die mensen toch wat meegegeven. Het is echt hopen dat de zon zal schijnen morgen. Anders zou het een ramp zijn. Niet alleen de hotels zijn overal volgeboekt, ook de restaurants verwachten een omzet..."

Voor Van Issum zal het dit weekeinde nog even pezen blijven. "Ook lang na dit weekend ben ik er vaak nog druk mee. Maar er komt ook echt wel een moment dat het ook voor mij even op is hoor."

Of er voor haar nog een 61ste editie komt? "Zoals mijn vader altijd zei: zolang je het nog kan, moet je doordoen."