Aandacht voor buitenland bij Pride Amsterdam: 'Ik voelde me geen burger'

Behalve regenboogvlaggen zijn de komende dagen tientallen landsvlaggen met een rouwwimpel in Amsterdam te zien. Het zijn de vlaggen van de 71 landen waar homoseksualiteit nog verboden is.

Ongeveer een derde van de wereldbevolking, ruim 2 miljard mensen, leeft in een van de 71 landen. "Als je ervan uitgaat dat 8 procent van de mensen niet hetero is, dan gaat dit om miljoenen mensen", zegt Hans Verhoeven, voorzitter van het Zero Flags Project. Doel van het project? Het aantal vlaggen terug naar nul krijgen.

In 11 van de 71 landen kan de doodstraf worden opgelegd voor homoseksualiteit. "Zolang er landen zijn waar überhaupt geen Pride georganiseerd kan worden, hebben wij een morele verplichting, ondanks de maatregelen rondom corona, om toch te proberen Pride te organiseren. Om op die manier aandacht te vragen voor de situatie in andere landen", vindt Verhoeven.

Bij de opening van Pride Amsterdam werd stilgestaan bij het Zero Flags Project:

Sinds het oprichten van de stichting vijf jaar geleden heeft Verhoeven negen vlaggen kunnen strijken, met als laatste land Bhutan. Het parlement van het Zuid-Aziatische land zette vorig jaar een streep door de strafbaarstelling van homoseksualiteit. Tijdens de Pride-opening nam Cornelis Klein, honorair consul van Bhutan, zijn landsvlag én een Pride-vlag in ontvangst. Om die "tijdens Pride-dagen te laten wapperen", is de wens van Verhoeven.

Maar het kan Verhoeven niet snel genoeg gaan. "Uiteindelijk willen we ons op kunnen heffen. Ik ga dit zelf niet meer meemaken. Maar met deze snelheid gaat zelfs de volgende generatie dit niet meemaken."

'Acceptatie kan generaties duren'

"Elke keer dat ik hoor dat er een lhbti'er wordt gedood, breekt dat mijn hart", aldus de Iraanse Sima. Ze werd verliefd op een meisje en moest vluchten voor haar man, die haar om haar geaardheid bedreigde. Na een periode als dakloze te hebben geleefd, vroeg Sima asiel aan in Nederland.

"Het voelt alsof we niet bestaan, alsof we niet eens burgers zijn", zegt Milly. Zij verruilde Trinidad en Tobago voor Groningen. Trinidad en Tobago staat weliswaar niet op de lijst van 71 landen, maar als transvrouw werd Milly er voortdurend bedreigd. "Ik ben trots op mijn moederland, maar ik kan er tegelijkertijd niet naar terug. Dat is pijnlijk."

Beiden hopen dat meer landen het voorbeeld van Bhutan zullen volgen. Toch is de strijd na het verdwijnen van een vlag nog lang niet gestreden. "Wat je je moet realiseren is dat er naast die 71 landen nog tientallen landen zijn waar homoseksualiteit niet geaccepteerd is, terwijl er wel positieve wetgeving is", aldus Verhoeven. "Het duurt soms twee, drie generaties voor die maatschappelijke acceptatie er is."

Zelf ondervond hij dit aan den lijve toen hij begin deze maand aanwezig was bij de uit de hand gelopen Pride-optocht in de Georgische hoofdstad Tbilisi. "Wat ik daar heb gezien kan ik niet beschrijven. Er is een dode gevallen en de kantoren van Pride zijn volledig geruïneerd."

Ook in Nederland zijn we er volgens Verhoeven nog niet. "Er is hier een hoop te doen. Ook hier zien we in bepaalde wijken achteruitgang van acceptatie van seksuele en genderdiversiteit."