Vechter Welten rekent weer op medisch wonder: 'Doe alles voor de Spelen, alles'

Met waterige ogen stond ze daar op het geïmproviseerde podium op het kunstgras van Den Bosch. Een beetje verscholen op de tweede rij. Natuurlijk wilde ze de landstitel - haar elfde - vieren. De trotse glimlach was gemeend.

Tegelijk wist Lidewij Welten dat er een streep kon door het EK hockey in eigen land. En dat voor deelname aan de Olympische Spelen een wonder nodig is. En dat allemaal vanwege een onschuldige actie in de laatste minuten van een duel dat allang gewonnen was.

"Je zag ook dat er een beetje afstand om me heen was", haalt ze die desastreuze zaterdagmiddag terug. "Want ik zei: 'Laat me met rust. Het is mijn pees. Ik weet het. Toen ben ik gaan rekenen in mijn hoofd. Tien weken. Oké, het is tien weken. Kom op!'"

'Eigenlijk is het onmogelijk'

"De echte zak-en-as-periode heb ik eigenlijk al gehad", vertelt Welten twee weken nadat ze een pees in haar linkerhamstring heeft gescheurd. "Ik ben bereid om mijn schouders eronder te zetten. Ik ga er gewoon vol voor."

Welten liep haar blessure op in de finale van de play-offs om de titel tegen Amsterdam. Direct na afloop liet ze al weten dat deelname aan de EK hockey, die eind deze week beginnen, onmogelijk zou zijn.

In 2018 stond Welten voor een vergelijkbare uitdaging. Een peesscheuring in haar andere hamstring hield haar destijds drie maanden aan de kant - veel korter dan de vier tot zes maanden die de medici er normaal gesproken voor rekenen.

Die wonderbaarlijk snelle comeback garandeert natuurlijk niet dat het herstel van de 30-jarige hockeyster dit keer opnieuw zo snel zal verlopen.

"Als je puur naar mijn casus kijkt, is het onmogelijk", zegt Welten over haar kansen op deelname aan de Spelen, die eind juli beginnen. "Maar ik heb het eerder laten zien, dus de fysio's en de artsen zeggen: 'Wij hebben er vertrouwen in.'"

Net als in 2018 wordt Welten niet geopereerd. "Ik wil er niet eens aan denken hoelang het herstel na een operatie zou duren. In dat geval spreek je over een aantal maanden", weet ze. En dan had ze Tokio sowieso uit haar hoofd kunnen zetten.

"Ik weet dat het een race tegen de klok is", zegt Welten. "Eigenlijk ben ik meteen, al op de avond van de wedstrijd, begonnen met mijn herstel. Er is ook helemaal geen tijd om mezelf drie dagen op te sluiten en niet te trainen. Ik heb nul komma nul zekerheid en alle medische schijn tegen, maar ik ga er alles aan doen. Echt alles."