Twee Haïtiaanse geadopteerden hebben via een dna-project hun biologische familie in Haïti teruggevonden. In beide gevallen blijken de kinderen in de jaren 80 niet bewust te zijn afgestaan voor adoptie. Hun biologische familie is sindsdien altijd naar hen blijven zoeken.
Nieuwsuur onderzocht vorig jaar adopties uit Haïti en ontdekte dat op het Caraïbische eiland veel ouders hun kinderen hebben afgestaan aan katholieke nonnen, die hen beloofden dat de kinderen geschoold en gevoed zouden worden en hierna terug zouden keren bij hun familie. Maar na verloop van tijd bleken de kinderen te zijn geadopteerd naar het buitenland.
Vrijwilligers van Plan Kiskeya namen in mei vorig jaar dna af bij familieleden van verdwenen kinderen in het plaatsje Jacmel. Uit die bijeenkomst zijn nu dus twee dna-matches gekomen. Een van hen is Louis Wietzes die in 1988 naar Nederland kwam. "Ik had nooit veel behoefte om mijn biologische familie te zoeken. Mijn adoptieouders was verteld dat mijn moeder niet goed voor me kon zorgen en me naar een weeshuis had gebracht. Ik wist niet wat een zoektocht me zou moeten brengen."
Stomverbaasd
Dit verandert als Wietzes in april op de website van Plan Kiskeya belandt. "Ik keek een beetje rond op die website en zag ineens mijn eigen Haïtiaanse achternaam staan bij de foto van een vrouw die haar zoon zocht, wiens voornaam overeenkwam met een van mijn voornamen. Alleen de geboorteplaats klopte niet."
Hoewel hij twijfelt of het wat oplevert, bestelt Wietzes een dna-kit en stuurt zijn dna-materiaal ook op naar de internationale database waar zijn biologische familie in staat.
Als de uitslag komt is hij stomverbaasd. "Het was mijn moeder. Het was zo vreemd. Het is heel mooi om te weten dat ze nog leeft en kennelijk mij zoekt. Maar het verhaal was anders dan ik altijd had geloofd." Wietzes biologische moeder blijkt hem te hebben meegegeven aan nonnen die voor hem zouden zorgen. Maar als ze hem na een jaar wil ophalen, is hij geadopteerd naar het buitenland.
Lange wandelingen en nonnen
Wietzes is nog steeds in verwarring over de uitslag. "Mijn vader en moeder hebben altijd verdriet gehad van feit dat ik er niet was, dat is voor hen heel aanwezig geweest. Maar andersom is dat een stuk minder geweest."
Inmiddels heeft hij regelmatig contact met zijn moeder en broers en zussen. "Ik ben van plan om er in december heen te gaan, als de omstandigheden dat dan toe laten. Mijn moeder is op leeftijd, het zou mooi zijn als ik haar nog kan ontmoeten."
Tot de dna-match wisten mijn broer en ik überhaupt niet of we broers of zussen hadden.
Ook Robbert Blokland, die samen met zijn tweelingbroer werd geadopteerd in de jaren 80, heeft het dna-project een match opgeleverd. "Wij zijn toen we drie jaar oud waren naar Nederland gekomen. Ik heb geen actieve herinneringen aan Haïti, maar ik had het toen ik klein was wel altijd over lange wandelingen en nonnen."
Blokland blijkt net als Wietzes via de nonnen en een weeshuis naar Nederland te zijn geadopteerd. "Mij is altijd gezegd dat mijn biologische ouders niet voor ons konden zorgen en we daarom zijn afgestaan. Ik had ook helemaal geen aanleiding om te denken dat het anders was."
Toch blijkt dat het geval. Na vruchteloos verlopen eerdere zoektochten schrijft Blokland zich in bij Plan Kiskeya's dna-project. "In december kwam ik de uitzending van Nieuwsuur tegen over adopties uit Haïti. Toen vielen er veel dingen op hun plek. Ik heb toen snel een dna-kit aangevraagd."
'Mn moeder bleef me altijd zoeken'
Slechts twee weken na hij zijn dna inzond krijgt Blokland een mail. "De mail kwam 's ochtends om half negen binnen, toen ik op mijn werk zat. Ik wilde wachten tot vijf uur en hem thuis openen, maar dat lukte natuurlijk niet."
Hij blijkt een dna-match te hebben met een van zijn zussen, Andrérose. "Tot dat moment wisten mijn broer en ik überhaupt niet of we broers of zussen hadden. Je wereld staat dan stil."
Als hij contact heeft weten te leggen met zijn biologische familie, komt er ook een verdrietig bericht. "Mijn moeder is al vijftien jaar geleden overleden. Dat vind ik vreselijk. En als dan ook nog blijkt dat zij degene is die altijd haar kinderen is blijven zoeken het is bijna niet uit te leggen hoe dat voelt."
Nieuwsuur maakte eerder een reportage over schimmige praktijken rond adoptie in Haïti:
