Door 'belofte aan vrouw' overleefde Amerikaan beklimmen Mount Everest

Bovenstaande foto liet de Amerikaanse bergbeklimmer Ian Stewart maken van zichzelf op de top van Mount Everest. Hij deed de beklimming op 23 mei, een dag waarop ook honderden andere klimmers een poging waagden de 8848 meter hoge top te bereiken. Door de drukte ontstond een file op een smalle pas en dat heeft vermoedelijk bijgedragen aan de dood van tien klimmers - een foto van de lange rij klimmers is inmiddels berucht.

Stewart (34) vertelde over zijn barre tocht tegen CNN. Die begon met prachtig weer, wat voor Stewart en honderden anderen het perfecte moment leek om een poging te wagen om het laatste en moeilijke stuk van de beklimming te voltooien.

Al vlak na de start zag Stewart hoe sherpa's een aantal bergklimmers met bevriezingsverschijnselen naar beneden tilden. "Dat was een soort van 'wake-up call', waarbij je je herinnert dat deze plek geen grap is", vertelt hij.

Onderweg naar boven zag Stewart de lichamen van eerder omgekomen klimmers. Het viel hem op dat verschillende bergbeklimmers om hem heen onervaren waren en bovendien zo moe dat ze amper nog konden lopen. Op sommige smalle delen kwamen de klimmers door de drukte maar heel langzaam vooruit. De tocht duurde daardoor uren langer dan verwacht.

Stewart bereikte uiteindelijk de top van Mount Everest, maar moest snel afdalen omdat hij weinig zuurstof over had in zijn tanks.

Het was de terugweg waar de drukte en onervarenheid van de vele bergbeklimmers voor problemen zorgde. Op een smalle pas ontstond een opstopping van mensen: "Ik zat daar met nog 2,5 uur zuurstof over, en moest 40 tot 45 minuten wachten terwijl je de tijd hoorde tikken", vertelt Stewart.

"Iedereen staat daar in de rij en dan beginnen de gemoederen een beetje op te lopen. Je hoort mensen schreeuwen: 'Mount Everest is niet de plaats om te leren hoe je moet klimmen' en door het geschreeuw worden de onervaren mensen nog nerveuzer."

De echte horror begon toen het mooie weer van eerder op de dag plaatsmaakte voor een storm, vertelt de Amerikaan. "Je vraagt je af of iemand dit zal gaan overleven. Ik kan niet geloven dat er niet meer mensen zijn gestorven. Het was alsof je in een oorlogsscène zat, met alle touwen, de onervarenheid, het geschreeuw en de mensen die in paniek waren omdat hun zuurstof opraakte."

Wat Stewart op de been hield, was een belofte die hij zijn vrouw had gedaan. Hij bleef die belofte tijdens de klim herhalen voor zichzelf: "Ik heb beloofd dat ik thuis zou komen, ik heb beloofd dat ik thuis zou komen." Het laatste deel van de tocht stortte de Amerikaan bijna in, huilend en boos op zichzelf dat hij zo dichtbij kwam bij het verbreken van de belofte aan zijn vrouw.

Eenmaal veilig thuis noemt Stewart het beklimmen van 's werelds hoogste berg een jeugddroom die is uitgekomen, maar tegelijkertijd houdt hij er een uitgeblust gevoel aan over. "Dit is een plek waar echte mensen sterven."