'Leven in Taiz is een nachtmerrie, ik hoop dat ik ooit wakker word'

• Carmen Dorlo

  redacteur NOS Online

"Het leven in Taiz veranderde begin vorig jaar, toen de burgeroorlog in Jemen begon. Daarvoor ging ik elke dag naar mijn werk, had ik genoeg geld en was ik veilig. Nu is alles anders." Fadia vertelt over haar leven in Taiz in Jemen. Ze werkt bij de universiteit en woont samen met haar familie. "Dat is nog het ergste, dat ik me elke dag druk moet maken of mijn geliefden wel de dag overleven."

In Taiz is de burgeroorlog van Jemen waarschijnlijk het beste voelbaar. Dagelijks wordt er gevochten tussen de Houthi-rebellen en regeringsmilitairen en vinden er bombardementen plaats. Ook de economie voelt de gevolgen van de oorlog: nog meer mensen dan voorheen leven in armoede.

"Soms loop ik over straat en denk ik: het leven hier is een nachtmerrie, ik hoop dat ik ooit wakker word en dat dan alles een droom blijkt te zijn."

Fadia woont haar hele leven al in Taiz. "De laatste vier maanden is de situatie in Taiz heel erg verslechterd. Er wordt geen loon meer uitbetaald", vertelt Fadia. Haar gezin kan wel nog eten kopen en elektriciteit betalen, omdat haar broer in het buitenland werkt en geld naar ze stuurt. "Maar dit kan zeker 70 procent van de inwoners in de rest van de stad niet."

Veel mensen kunnen niet eens meer aan de eerste levensbehoeften komen. "Als je geld hebt, kan je naar de markt. Maar als je geen baan hebt, heb je ook geen geld. Het is echt verschrikkelijk voor veel mensen hier." Arme inwoners zoeken daarom naar eten op de vuilnisbelt.

Maar mensen sterven niet alleen door de honger, ook door de bommen. "Ik weet nog dat ik voor het eerst bommen hoorde. Het was in het begin van de oorlog. Die geluiden...ze waren verschrikkelijk. Vijf bommen binnen dertig minuten. Ik was bang dat ik mijn zussen, mijn moeder of vader zou verliezen."

Fadia zat beneden, maar hoorde dat boven de ramen kapot sprongen. "Het was een verschrikkelijke dag. Ik zal het nooit vergeten." Op straat voelt ze zich daarom nooit meer veilig. "Ik kijk altijd over mijn schouder", zegt ze.

De meeste bombardementen zijn niet in haar woonwijk, maar in andere wijken. "Daar is nog meer paniek en dood." Daarom is het voor haar zus bijna niet meer mogelijk om haar werk te bereiken. "Door sommige wijken kunnen we niet meer reizen. Die wijken worden belegerd door de Houthi-rebellen." Haar zus doet nu vijf uur over de reis naar haar werk, waar ze normaal 30 minuten over deed.

"En die vijf uur is ze de hele tijd doodsbang, voor alle bommen en schoten", gaat Fadia verder.

Maar waarom verhuizen Fadia en haar familie dan niet? "Het is heel moeilijk om ergens anders een huis te vinden en ik heb hier mijn baan. Er zijn veel andere mensen die wel al zijn gevlucht, maar die komen weer terug omdat de omstandigheden in omliggende dorpen nog erger zijn."

Want in die dorpen is er bijna geen water, geen eten en geen elektriciteit. "Daarom moeten ze wel weer terug komen, want hier is de kans op die dingen groter dan in de kleine dorpjes rondom Taiz."

En dan nemen de inwoners de bommen maar voor lief. "Bijna iedereen in mijn wijk heeft wel een dierbare verloren. Een zoon, een zus, een vader of moeder: langzaamaan ken ik niemand meer die geen geliefde kwijt is."