Layla in Jemen: aan bommen raak je gewend, aan honger niet

"Ja, het is kalm op dit moment in Sanaa", vertelt de 28-jarige Layla vanuit de Jemenitische hoofdstad in een videogesprek. "Kalm, want er vallen geen bommen. Maar dat betekent niet dat ik er gerust op ben. Er is duidelijk iets aan de hand achter de schermen, maar we weten niet wat de regering doet. Ik ben bang, ik vraag me af waarom het rustig is. Ik ben bang voor de toekomst, want die is onzeker."

Layla studeert en werkt als consultant. Afgelopen zomer waren de bombardementen het hevigst, vertelt ze. "Ik herinner me nog een dag in augustus dat ik een presentatie moest geven tijdens een college. Ik stond op het punt om te beginnen toen er vlak bij de universiteit een bom insloeg. Ik was bang en ik vroeg mijn docent of ik wat later mocht beginnen. Ik wilde wachten tot de bombardementen voorbij waren."

Van uitstel wilde haar leraar niet weten. "Ze zei dat het leven doorging, ondanks de bombardementen. Dus hield ik mijn verhaal, terwijl op de achtergrond het geluid van de bombardementen te horen was. Mijn vader was ongerust. Hij heeft verschillende keren de universiteit gebeld om te vragen of ik naar huis kwam. Maar ook dat mocht niet. Ze vertelde mijn vader dat ik thuis net zo goed geraakt kon worden door een bom als op de universiteit. De les ging dus door en ik bleef."

Hoewel er op dit moment weinig bommen vallen op Sanaa is het nog steeds niet veilig op straat. "Er zijn geen autoriteiten meer in Sanaa. Iedereen kan doen wat hij wil. Stel dat je ruzie hebt met iemand dan kan hij je zomaar vermoorden. Niemand zal ingrijpen, niemand zal hem straffen. Iedereen kan hier zijn eigen regels bepalen."

Ook maakt het gebrek aan autoriteiten het lastig om mensen te vertrouwen. "De Houthi's hebben nu de macht in Sanaa. Het is gevaarlijk om je tegen hen uit te spreken, je mag het niet met ze oneens zijn. Als je dat wel bent en ze krijgen dat te horen dan komen ze je halen."

De autoriteiten ontbreken niet alleen in het dagelijks leven in de stad, de regering zelf is ook onzichtbaar. "Ik ken veel mensen die voor de regering werken, maar die geen loon krijgen. Sommigen hebben al vijf maanden geen loon gehad. Wij hebben het geluk dat mijn vader in een ziekenhuis werkt en niet voor de regering. Hij krijgt dus wel gewoon betaald, alleen wel minder dan voorheen. Veel mensen hebben door geldgebrek geen toegang tot de medische zorg meer, dus is de hoeveelheid werk van mijn vader gehalveerd."

Overal bedelaars

"Ik werk zelf als consultant en krijg gelukkig ook goed betaald. Samen met mijn vader onderhoud ik ook enkele ooms en tantes die voor de regering werken, maar nu dus geen geld meer krijgen. Dat is wel een lichtpuntje in deze oorlog. De mensen die nog wel geld hebben, zetten dat in om de armere bevolking te helpen. Mensen kopen bijvoorbeeld eten voor elkaar."

En dat is ook wel nodig want de armoedecijfers zijn hoog. "Wanneer je de straat op gaat, zie je overal bedelaars. Als je geen geld hebt, is bedelen het enige wat je kunt doen. Mensen gaan hier dood van de honger. Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven. Bombardementen zijn verschrikkelijk, maar honger is misschien nog wel erger. Aan bombardementen kun je op de een of andere manier wennen. Maar hoe wen je aan honger?"