Nepal een week na de schok: hulp, (wan)hoop en een huwelijk
De hoop op overlevenden is vervlogen, lichamen worden geborgen en brokstukken één voor één weggesleept. Het is precies een week na de beving, die met een kracht van 7,8 op de schaal van Richter het leven in Nepal totaal heeft ontwricht. Er zijn zeker 6600 doden, duizenden gewonden en een humanitaire crisis dreigt. Nog altijd zijn er getroffen gebieden afgesneden van elke vorm van hulp.
Er hoeft maar een steentje te vallen en ik denk dat er een aardbeving is.
Bovenop die ellende leven mensen in een niet aflatende angst voor nog meer naschokken. "Ik ben ontzettend bang om hier te zijn", zegt Kanchana uit Kathmandu, terwijl ze haar onbewoonbare huis een beetje opruimt. "Er hoeft maar een steentje te vallen en ik denk dat er een aardbeving is. Zodra we ook maar iets horen, beginnen we te rennen."
"Het gerucht gaat dat het weer terugkomt", zegt ook zakenman Lavakumar tussen de ingestorte tempels op het Durbarplein, UNESCO-werelderfgoed. "Mensen zijn zo bang. Ze durven niet binnen in hun huizen te blijven. Ze zitten allemaal in groepjes op straat."
Weinig tot geen hulp
Hulp in het getroffen gebied is vaak onvoldoende of komt erg langzaam op gang. "Wij stikken hier", zegt de 14-jarige ontheemde Manasha in een tentenkamp buiten Kathmandu. "Het voelt hier niet goed want er is niet voldoende eten. We moeten zelf ons voedsel bij elkaar verzamelen. Ik denk niet dat we het hier nog lang volhouden, omdat ziektes zich misschien zullen verspreiden."
Negeer deze mensen niet. Ze hebben snel voedsel nodig.
Op het platteland zijn de omstandigheden vaak nog erbarmelijker. "Het leven hier is heel moeilijk", zegt de 40-jarige boer Jaya. "Ik had wel enige hulp verwacht van iets of iemand, maar ik heb nog niets gezien en dat maakt me kwaad. We hebben niets te eten en we kunnen nergens slapen. Mijn hele familie is van streek. Ik roep de regering op om ons hulp te bieden. Al is het maar iets, dat zou heel fijn zijn."
"Volgens de autoriteiten zouden er voor iedereen dekens zijn", zegt de 86-jarige dorpeling Sanu. "Die moeten ze alleen nog bij de boeren en armen zien te krijgen. Negeer deze mensen niet. Ze hebben snel voedsel nodig."
Dat vindt ook de arts Komal, die hulp probeert te bieden in het dorpje Shivgat. "De mensen hier proberen elkaar te helpen. De regering wil vast allemaal goede dingen doen, maar ze hebben te maken met een bureaucratische rompslomp. Ze zijn nog niet in staat geweest om hier ook maar iets uit te richten."
'Wij zijn gezegend'
Op sommige plekken in het aardbevingsgebied hebben mensen meer geluk gehad. In het district Gurkha liet de aardbeving eveneens een spoor van vernieling achter, maar het aantal slachtoffers is laag. In het dorp Manakamana met 7200 inwoners is zelfs niemand gewond geraakt.
"Onze godin Kali zit daar", zegt de 23-jarige Sushma terwijl ze naar de tempel wijst. "Ze heeft ons en alle inwoners hier gezegend. Onze huizen zijn vernietigd, maar iedereen heeft het overleefd."
Het gebeurde gelukkig overdag.
De hindoe-priester Ishwar is blij dat de aardbeving overdag plaatsvond en niet 's nachts. "Als het 's nachts was gebeurd, hadden nog meer Nepalezen het niet overleefd. Dit gebeurde gelukkig overdag."
Ik hoop dat we hiermee laten zien dat het leven doorgaat en dat er veel liefde en solidariteit is.
Ook het Frans-Nepalese koppel Eugenie en Dipesh telt zijn zegeningen. Hun bruiloft stond gepland op de dag van de aardbeving. Ze besloten gisteren alsnog te trouwen. "Ik hoop dat we hiermee laten zien dat het leven doorgaat en dat er veel liefde en solidariteit is", zegt Eugenie. "Ik denk dat dit het juiste besluit is."
"We zien het verdriet van iedereen", zegt Dipesh. "We hopen dat door het geluk dat deze bruiloft brengt, mensen een beetje kunnen vergeten wat er is gebeurd. Wij zijn blij dat we ons geluk kunnen delen."
