Strompelend en in tranen verwerkt Vollering historische Tour: 'Vier seconden...'
Strompelend zocht Demi Vollering haar weg van dopingcontrole naar podium. Een knikje hier, een knuffel daar. Een lege blik in haar ogen. De blik van ontgoocheling.
Eenmaal voor de camera kwamen de tranen. "Vier seconden. Dat is zwaar klote natuurlijk. Ik wilde vandaag alles geven en hopelijk was dat genoeg. Maar het was niet genoeg."
Vooraf werd ervan uitgegaan dat een sterke Vollering haar achterstand op Kasia Niewiadoma in de 13,8 kilometer lange klim naar Alpe d'Huez goed zou moeten kunnen maken en zij voor de tweede keer de Tour de France Femmes op haar naam zou schrijven. "Ik denk dat ik normaal gesproken ook wel wat meer kan geven", aldus Vollering.
"Maar ik had zo'n last van mijn rug hier op het einde van de Alpe d'Huez. Ik denk van de crash, want het was precies die plek vanaf mijn stuitje omhoog", verwees naar de valpartij waar ze donderdag in de vijfde etappe bij betrokken was. "Ik heb alles gegeven."
Vollering wachtte niet tot de slotklim en ging twee kilometer onder de top van de Col du Glandon al aan. En daar leek ze ook haar slag te slaan. "Ik wilde het gewoon proberen. Het is alleen jammer dat er in de vallei nog een paar meiden in die groep zaten, zoals Lucinda Brand, die volle bak gingen rijden. Daardoor kwamen ze ook nog heel dichtbij."
Heeft dat haar de Tour gekost? "Ik denk het wel. Want daardoor moest ik natuurlijk ook vol gas. En ik had Pauliena Rooijakkers ook nog in mijn wiel en die wilde niet overnemen. Dan zit je in je eentje tegen de wind in te rijden. En we hadden ook nog nooit zo'n zware etappe gehad, dus je weet ook niet hoe het gaat vallen. Ik had gehoopt dat het genoeg was, maar ik was gewoon zo leeg."
Als, als, als
Vier seconden. Een marge die altijd in haar hoofd zal blijven malen. Vier seconden, die het verschil maken na acht dagen koers. "Als ik van Puck had gewonnen in Luik, dan was het gelukt", verwees ze zelf naar de verloren millimetersprint met Puck Pieterse in de vierde etappe, waar ze vier bonificatieseconden mis liep.
"Die vier seconden had ik overal kunnen pakken. Als ik gisteren iets eerder was weggesprongen bij Kasia. Als, als, als...daar heb je niets aan."
De ontknoping van deze Tour Femmes gaat de geschiedenisboeken in. Maar daar heeft Vollering geen boodschap aan. Zonder valpartij had zij nu in het geel gevierd. Maar dat is niet zo.
Nu is het zaak om de knop om te zetten. Eind september lonkt in Zürich, in haar tweede vaderland Zwitserland, het wereldkampioenschap. "Nu herstellen en hopelijk komt er dan nog wat moois aan. Maar nu zit het zure van die vier seconden nog iets te veel in mijn hoofd."
Trotse Rooijakkers: 'Kon niet beter'
Zo bedroefd als Vollering was, zo trots toonde Pauliena Rooijakkers zich. Zij wist als enige het wiel van Vollering te houden bergop en maakte tot in de laatste meters zelfs nog kans om winnares van de Tour de France te worden.
Dan had ze wel Vollering moeten kloppen in het sprintje op Alpe d'Huez. Nu eindigde de 31-jarige Limburgse als derde, op tien seconden van winnares Niewiadoma.
Vlak na de streep moest Rooijakkers echt even bijkomen. "Hoe het gaat? Ik weet het niet. Ik ben superblij met het podium. Maar op een gegeven moment weet je ook dat je voor het geel aan het rijden bent. Ik heb alles eruit gehaald. Ik kon gewoon niet beter."
"Na tien kilometer zei ik al dat ik me goed voelde. Toen voelde ik dat het een bijzondere dag zou zijn. Dat heb ik wel van Puck geleerd", haalde ze haar ploeggenote bij Fenix-Deceuninck aan. "Dat je opstaat en denkt: vandaag is een goede dag."
Ik probeerde te pokeren met Demi, door in haar wiel te gaan zitten. In de auto zei ploegleider Michel Cornelisse dat ik niet moest overnemen, omdat ik mezelf dan naar de klote zou rijden. En dan sta ik geparkeerd en heb ik helemaal niets. Ik zat echt op de limiet in haar wiel, maar ik wilde het toch nog een keer proberen om iets te forceren."
Dat lukte niet en uiteindelijk werd ze in het sprintje uit het wiel gereden door Vollering. "Ik ben supertrots op het podium. Puck had al een idee om een feestje te gaan maken."
Pieterse: 'Limieten gevonden vandaag'
Pieterse zelf had niet de topdag waar ze op gehoopt had en maakte een duikeling in het klassement van twee naar elf. Toch eindigde ze met een prijs: de witte trui als beste jongere.
"Ik heb mijn limieten wel gevonden vandaag", vertelde Pieterse, die als debutante deze Tour kleurde en een heel fraaie ritzege boekte in Luik. "Op een kilometer van de top van de Glandon moest ik er echt af, dus ik heb het nog best lang volgehouden. Daarna kwam ik in een groep met Juliette Labous en Shirin van Anrooij."
Alleen Van Anrooij, vorig jaar winnares van het jongerenklassement, kon Pieterse nog bedreigen in de strijd om het wit. "Shirin is geen pannenkoek. Ik heb de afgelopen tien jaar altijd met en tegen Shirin gereden. We hebben veel naar elkaar zitten kijken. Ik heb écht afgezien vandaag."
