Als Engeland zondag de EK-finale wint op Wembley - het voorbehoud is niet achteloos gemaakt, Italië heeft een prachtploeg - dan zal bondscoach Gareth Southgate worden verwacht op Buckingham Palace. Hij zal knielen voor de koningin, die een lang zwaard kortstondig op zijn linker- en zijn rechterschouder zal laten rusten.
Vanaf dat moment is het: Sir Gareth. Een eer die Southgate met nederigheid zal ontvangen.
Deze week zei de inmiddels bewierookte bondscoach dat de orkaan van gejuich en gezang op Wembley, na de gewonnen wedstrijd tegen de Denen, hem vervuld had van trots. "Ik vind het een eer om te kunnen zeggen dat ik een Engelsman ben. We hebben een bijzonder land, met een onvoorstelbaar rijke geschiedenis."
Engeland is inderdaad veel en van alles, zoals ook de andere bewoners van de Britse en Ierse eilanden zullen beamen en in hun geval niet met eindeloze genegenheid.
Engeland is hoe dan ook het land waaraan de rest van de voetbalwereld schatplichtig is vanwege de uitvinding van de voetbalsport zelf, van de penalty, de corner, de free kick en het spelen in teams van elf spelers (hoezo elf?!).
Unsung heroes als Wilf Minter
Engeland koestert zijn sportcoryfeeën. Sir Bobby, Dame Jessica, Sir Mo, Dame Tanni, Sir Alex. En het heeft daarnaast een ongekend aantal unsung heroes, die de Britse sportcultuur hebben gemaakt tot wat zij is: een schathemelrijk reservoir van wonderlijke, inspirerende verhalen.
Het volgende anekdotische verhaal speelt zich af in 1922, in de directe jaren na de Great War (1914-1918), een oorlog waarin de hoofrolspeler uit deze geschiedenis, Wilf Minter, weliswaar gewond raakt, maar overleeft.
Na de oorlog keert Wilf Minter terug van het slagveld in Mesopotamië, naar zijn woonplaats St. Albans, ten noorden van Londen. Hij gaat er voetballen voor de plaatselijke FC, op Clarence Park. Wilf is klein van postuur, heeft een sombere oogopslag maar vooral een feilloos instinct voor het opduiken op de juiste plaats op het juiste moment; hij is een veel scorende aanvaller.
Zo komt de 22ste februari 1922. Op deze woensdagmiddag om drie uur is de aftrap van het duel in de vierde ronde van het FA Cup-toernooi, tussen Dulwich Hamlet en het St. Albans van Wilf Minter. Het is een replay, de eerste wedstrijd op Clarence Park is geëindigd in een 1-1 gelijkspel. Nu wordt er afgetrapt op Champion Hill in Dulwich.
Vooraf is er alle aanleiding geweest om te hopen op een onderhoudende middag, omdat van beide teams de doelman geblesseerd is. Echte reserve-goalies zijn er niet, het is in die dagen niet toegestaan om geblesseerde spelers tijdens een wedstrijd te vervangen. Vooral aan de keeperskwaliteiten van Alf Fearn, een medewerker uit de plaatselijke melkfabriek, die normaal gesproken de rechtsback is van St. Albans, wordt ernstig getwijfeld.
Dulwich Hamlet komt na 15 minuten op voorsprong, via een penalty.
Historische goals Minter
Vervolgens krijgt Wilf Minter het op zijn heupen; via een rebound van de lat tikt hij eerst de 1-1 binnen, dan volgt een subtiele kopbal voor de 1-2, en na een half uur spelen is de achterstand van St. Albans omgezet in een voorsprong: 1-3. Drie goals van Wilf Minter!
In het daaropvolgende half uur worden de matige kwaliteiten van Alf Fearn als doelman jammerlijk blootgelegd. Dulwich Hamlet scoort vier keer op een rij, na een reeks tragische missers van Fearn.
Een uur gespeeld: 5-3 voor Dulwich.
Maar de wedstrijd is nog niet voorbij.
Wanneer zijn ploeggenoot Harold Figg op de paal schiet, is Wilf Minter er als de kippen bij om alsnog te scoren: 5-4.
Wilf Minter is on fire, want hij scoort niet lang daarna nóg twee keer: 5-6. Twee hattricks in een wedstrijd gemaakt door één speler.
Een glorieuze overwinning voor St. Albans is aanstaande, met Wilf Minter als de grote man.
Toch niet.
Met nog vijf minuten te spelen maakt Dulwich gelijk: 6-6!
Eindsignaal.
Er komt een verlenging van twee keer vijftien minuten.
Het is winter, de schemering is ingezet en er bestaat nog niet zoiets als veldverlichting. Er wordt met hart en ziel gestreden, maar met het afnemen van daglicht worden er meer en meer fouten gemaakt.
Honderdste minuut: doelpunt Dulwich Hamlet. 7-6.
Honderdvijftiende minuut: Wilf Minter wordt onderuit gehaald in het strafschopgebied. Penalty! Maar de scheidsrechter heeft het niet gezien, het is inmiddels donker. Hij laat doorspelen.
118de minuut: Wilf Minter scoort. Voor de zevende keer!
7-7.
120ste en allerlaatste minuut van de verlenging. Dulwich Hamlet krijgt een dubieus gegeven vrije trap. De scheidsrechter vermoedt een overtreding, zelf waargenomen heeft hij eigenlijk niets.
Een droge knal. Gelegenheidskeeper Fearn duikt naar de verkeerde hoek: 8-7.
Afgelopen.
We zijn bijna honderd jaar verder. Nooit heeft een speler na Wilf Minter nog zeven keer gescoord in een FA Cup-duel.
Wilf krijgt een aanbieding om te spelen voor Arsenal, maar hij bedankt voor de eer. Hij blijft bij St. Albans. En hij blijft vaak scoren.
London Road Cemetery
Wilf - Billy voor vrienden - Minter overlijdt in 1984, 86 jaar oud.
Hij wordt begraven op London Road Cemetery, in St. Albans. In een graf dat geen gedenksteen krijgt. Onduidelijk is gebleven welke omstandigheden daartoe hebben geleid. Maar zodra supporters van St. Albans, jaren later, ontdekken dat Wilfred Minter geen grafsteen heeft, wordt er geijverd om alsnog een steen geplaatst te krijgen. Dat blijkt niet zomaar te gaan.
De eigenaar van de grond waarin het graf ligt, moet daarvoor toestemming geven. Die eigenaar, ene Bryan Champman, blijkt een half jaar daarvoor te zijn overleden. Via de erven Chapman wordt toestemming alsnog verkregen. Drieëntwintig jaar na zijn dood staat er een gedenksteen op Minters graf.
Wilf Minter is een van de honderden unsung heroes van de Britse voetbalsport.
Als Engeland zondag wint - als! - dan klinkt in het gezang op Wembley ook de echo van Wilfred Minters dubbele hattrick tegen Dulwich Hamlet. Zeven keer scoren in een wedstrijd, en toch verliezen.
Lang leve het toernooidrama.
Lang leve het geluk.
Lang leve het Engeland dat ons de voetbalsport gaf.
