Indonesië zoekt voetbalsters in Nederland: 'Dacht: wow, iedereen lijkt op familie'
Als 'O, o, Den Haag' van Harrie Jekkers is verstomd en het Indonesische volkslied begint, brengt Noa Leatomu haar rechterhand in een saluut naar haar voorhoofd. De 20-jarige Roermondse staat op een kunstgrasveld van een Zuid-Hollandse amateurclub, als speelster van het Indonesische vrouwenvoetbalelftal.
In aanloop naar het oefenduel met Oranje in Doetinchem van vanavond speelt Indonesië op het hoofdveld van s.v. Den Hoorn een demonstratiewedstrijd tegen de vrouwen van ADO. De linkerkant van de houten tribune staat vol met fans van het Indonesische team. Aan de andere kant van de tribune schreeuwen jeugdspelers van Den Hoorn de speelsters van hun favoriete club toe.
In een afgebakende hoek in de kantine staan ijzeren bakken met Indonesisch eten te dampen. Aan de bar kun je vanavond kiezen uit frikadellen en kroketten of arem arem en loempia's.
Berichtje op Insta
Leatomu is een van de vrouwen in de Indonesische ploeg die niet in het land werd geboren, opgroeide of woont. Sinds een jaar of twee zijn de regels in Indonesië rond het naturaliseren van voetballers versoepeld. Met een mix van lokale spelers en spelers die hun roots in het land hebben, moeten de nationale elftallen de weg omhoog gaan vinden.
Bij het Indonesische mannenelftal zitten inmiddels al meer dan tien spelers uit Nederland. Mees Hilgers (FC Twente) en Thom Haye (Almere City) zijn de bekendsten. Bij het vrouwenelftal zijn Leatomu en Estella Loupatty de eersten.
Leatomu, speelster van het Duitse Allemania Aachen, kreeg een klein jaar geleden een berichtje van iemand van de Indonesische bond in haar inbox op Instagram. Of ze er weleens over na had gedacht om voor het Indonesische elftal uit te komen?
Dat berichtje maakte indruk. Via haar Molukse vader voelde ze zich met het land verbonden. "Ik ben opgegroeid met enorme familiefeesten van mijn vaders kant en was superclose met mijn Molukse oma. Door die dingen heb ik me altijd dicht bij mijn roots gevoeld."
Arm om je heen
De voetbalbond nodigde haar uit voor een trainingskamp in juni in Jakarta. Leatomu besloot erop in te gaan en vloog voor de eerste keer in haar leven naar Indonesië. "Ik wist niet eens precies waardoor, maar ik had een gevoel van thuiskomen. Terwijl ik door het trainingskamp niet eens veel van het land kon zien. Maar toen ik aankwam, dacht ik: wow, de mensen hier zien er net zo uit als mijn familie."
"In Nederland zien ze dat ik niet helemaal Nederlands ben, en daar andersom, maar toch voelde ik me gelijk verbonden met die mensen. En ik kon gewoon Indonesisch praten met ze. Dat voelde heel goed."
Leatomu begon aan haar naturalisatieproces. Zij en Loupatty gingen uit eten met mensen van de bond en maakten kennis met hun nieuwe teamgenoten. "Wij stelden ons voor, zij antwoordden in koor dat we welkom waren. Daarna zagen ze dat wij wel een beetje stil en zoekende waren, maar toen sloegen ze gelijk een arm om ons heen en maakten ze een praatje."
"Ze laten hier niemand buiten de boot vallen. Mensen doen er alles aan om je je thuis te laten voelen. Na dat trainingskamp voelde het als één grote familie."
Samen eten
Hoe hecht dat Indonesische elftal ook is, het niveauverschil met een Nederlandse profclub als ADO is enorm. In Den Hoorn krijgen de Indonesiërs liefst twaalf goals om de oren.
Als de Duits-Indonesische Claudia Scheunemann kort voor tijd de eretreffer maakt, barst het linkerdeel van de tribune los. In de kantine gooit de vrouw van de Indonesische catering haar handen in de lucht en brengt ze daarna naar haar hart, uit pure opluchting.
Leatomu weet dat haar team, 103de op de wereldranglijst, een hele lange weg te gaan heeft. "Mensen vinden het misschien gek dat wij tegen Oranje gaan spelen, maar wij willen ons gewoon ontwikkelen. Tegen goede speelsters spelen en sneller leren voetballen."
De dampende bakken Indonesisch eten in de kantine blijken voor de speelsters van Indonesië en ADO te zijn. Samen zitten ze na de wedstrijd aan de rijst en gefrituurde kip. Over de uitslag van het duel praat even niemand meer.
