Hassan uitzinnig na historische eindsprint: 'Dit voelt als tien gouden medailles'
Uitzinnig van vreugde, met een zonnehoedje op haar hoofd en de Nederlandse driekleur om de schouders gedrapeerd, genoot Sifan Hassan op de Place des Invalides na van haar eindsprint voor de eeuwigheid. Goud op de olympische marathon. Een unieke derde medaille. "Dit voelt niet als één gouden medaille. Dit voelt als tien gouden medailles."
Na het goud van drie jaar eerder, op de 5.000 en 10.000 meter, veroverde Hassan in Parijs haar derde olympische titel. Daarmee evenaart ze het aantal van drie gouden individuele medailles dat Fanny Blankers-Koen in Londen veroverde. De Vliegende Huisvrouw won in 1948 ook op de 4x100 meter.
Die twee gouden medailles die Hassan in 2021 veroverde, verbleekten bij deze plak, zei ze met een lach van oor tot oor. "Dit is veel mooier dan wat ik in in Tokio heb gewonnen."
Daags voor haar race deelde Hassan een uitspraak van bokslegende Muhammad Ali op Instagram. 'Als je niet bang bent voor je dromen, droom je niet groot genoeg.'
"Maar deze overwinning is veel meer dan een droom. Van kinds af aan heb ik ervan gedroomd om ooit olympisch kampioen te worden. Dat is me drie jaar geleden in Tokio gelukt. Maar het lopen van een marathon? Dat heb ik nooit voor mogelijk gehouden. Laat staan dat ik ooit gedacht heb dat ik olympisch kampioen zou worden op de marathon. En nu sta ik hier. Wauw!"
En dat terwijl Hassan in het eerste gedeelte van de race nog spijt als haren op haar hoofd had van het doldrieste avontuur waar ze zich in gestort had. Starten op de 5.000 en 10.000 meter, als opwarmer voor de marathon? "Iedereen heeft me voor gek verklaard."
Stemmetjes
De eerste 20 kilometer streed Hassan tegen de stemmetjes in haar hoofd die de wereld om haar heen gelijk gaven. "Ik had echt spijt van mijn avontuur. Waarom ben ik hieraan begonnen?"
"In het begin van de wedstrijd voelde ik me niet comfortabel. Pas in het tweede gedeelte ging het beter." Het was op het moment dat Hassan zich één ding bedacht: "Als ik die 5.000 en 10.000 meter niet had gelopen was het ook zwaar geweest."
Hassan hervond zich en moest zich inhouden om in die fase van de wedstrijd niet al de aanval te kiezen. "Ik wist dat het te vroeg was."
Aftellen
In plaats van te versnellen, nestelde ze zich in de kopgroep van zes vrouwen waar haar tegenstanders één voor één capituleerden. "Ik telde af. Ik word hier nummer 3. Nee, ik word zelfs nummer 2."
Uiteindelijk was het Tigst Assefa, nota bene de houdster van het wereldrecord, die het langst stand hield. Hassan moest de Ethiopische in de eindsprint letterlijk van zich af houden, met een klein schouderduwtje. "Ik dacht even dat ik frisser zou zijn als ik niet op de baan had gelopen. Maar toen ik haar voorbij ging, bleek dat niet zo te zijn."
Een kleine maand eerder dacht Hassan zelfs nog dat de Spelen van Parijs onhaalbaar waren. Door het vele duurwerk was ze overtraind geraakt. Hassan was zo vermoeid, dat ze serieus dacht nooit in Parijs aan de start te zullen komen. "Ik heb mezelf echt helemaal kapot gemaakt. Ik dacht drie weken geleden echt: doei, Olympische Spelen."
In haar tijdelijke woonplaats Park City vocht ze menig robbertje uit met haar Amerikaanse coach Tim Rowberry, zei ze. Vooral wanneer hij haar weer eens achter haar vodden zat omdat ze in zijn ogen niet voldoende kilometers maakte in de training. "Jij loopt niet, ik loop, zei ik dan. Laat me met rust."
Nu stond ze daar en was ze in de voetsporen getreden van de legendarische Emil Zátopek. De Locomotief liep in 1952 in Helsinki dezelfde drie afstanden en zegevierde even zovele keren. Hassan slaagde daar niet in, maar werd wel de eerste vrouw die medailles behaalde op deze drie nummers. "Ik heb de mooiste afstand gewonnen. Dit gaat niemand me ooit meer afnemen. Dit is historisch."
Gevraagd om haar fenomenale eindsprint te omschrijven, kwam Hassan woorden tekort. "Dit is bijzonder. Speciaal. Bijzonder. Onwerkelijk."
Maar bovenal was het een typisch geval loon naar werken. "Mijn moeder zegt altijd: je oogst wat je zaait. En dat klopt."
