Bol ontroostbaar na brons: 'Kwam voor allerbeste race, liep een van de slechtste'

Op de baan was ze onherkenbaar, daarbuiten ontroostbaar. Femke Bol huilde in het Stade de France dikke tranen na haar derde plaats in de olympische finale van de 400 meter horden en vond troost in de armen van haar vader en moeder.

Bol wist niet wat haar zojuist was overkomen. "Ik kwam hier voor de allerbeste race van mijn leven. En ik liep een van mijn slechtste. Ik snap het echt niet."

Om onverklaarbare reden verkrampte Bol uitgerekend daar waar ze, in goeden doen, de turbo aanzet. "Na 250 meter ging het echt niet meer. Het was een extra klap dat er toen ook nog eens iemand over me heen kwam. Dat had ik echt niet verwacht."

"Bij de laatste horde deed ik ineens ook nog een extra stap, wat gewoon dom is. Ik baal hier gewoon van."

Dat ze in de immense atletiekarena ten overstaan van 80.000 toeschouwers niet won, was heel vervelend. "Maar dat ik hier niet de beste Femke heb kunnen laten zien, is misschien nog wel veel erger."

'Ik weet dat ik véél beter ben dan dit'

Bol: "Ik wist van tevoren dat ik de grootste kans had wanneer ik mijn allerbeste ik zou neerzetten. Als je dat doet en je verliest, dan is dat volkomen oké. Dan weet je dat je gewoon niet goed genoeg bent. Ik weet dat ik véél beter ben dan dit. En dat is heel vervelend."

Misschien, zo klonk het, had ze zich geforceerd omdat ze wist dat ze het moest opnemen tegen de wereldrecordhoudster, Sydney McLaughlin-Levrone, die een klasse apart was. Bol: "Ik wist dat ik harder moest starten dan ooit. Dat probeerde ik ook echt wel. Ik wist dat het kan betekenen dat je aan het einde van de race meer doodgaat. Dat was het plan. Ik weet dat ik in zo'n geval zo ver voor lig op de rest dat ik zilver kan halen."

'Dit is echt even heel vervelend'

"Ik wilde deze race lopen en alles, maar dan ook álles geven wat ik heb. Dat heb ik denk ik ook gedaan. Alleen niet op een slimme manier."

"In La Chaud-de-Fonds en Londen startte ik ook hard. Toen lukte het wel. Ik snap het niet. Ik ben aan het einde uit het lood geraakt dat Anna Cockrell over me heen kwam. Dat was mijn eigen fout. Op zich was het ook wel logisch. Ik wist van tevoren dat Sydney daar kon lopen en dat ik dan mijn ding moest blijven doen. Dit is echt even heel vervelend."

Bol: "Ik had niet het idee dat op dat moment alles uit mijn handen glipte. De verzuring sloeg alleen nog harder toe. Toen de finish in zicht kwam, dacht ik zelfs nog even dat ik vierde zou worden. Dat méén je niet, ging het alleen maar door mijn hoofd."

Zo ver kwam het niet. Misschien, zo wilde ze er maar mee zeggen, moest ze toch haar zegeningen tellen en blij proberen te zijn met die derde plaats. "Nu loop ik een slechte race en pak ik toch nog brons. Dat had ik een paar jaar geleden niet durven zeggen."

Het zoeken naar een lichtpuntje van deze avond viel zwaar. "Ik wist dat ik McLaughlin-Levrone niet kon hebben als ze hier goed in vorm zou zijn. Dat betekende niet dat ik van plan was het te proberen. Maar ik had liever brons gepakt met een goede race dan met een slechte race."