'Ja, nu ben ik de GOAT, by far', concludeert Van Rouwendaal na gouden race in Parijs

Of Sharon van Rouwendaal vanochtend misselijk was van het vieze water uit de Seine of van de zenuwen, is niet duidelijk. Dat ze een paar uur later een uitroepteken achter haar status als beste openwaterzwemster van de wereld heeft gezet, is dat wel.

Van Rouwendaal (30) zwom in Parijs met grote overtuiging naar haar tweede olympische gouden medaille. Haar eerste won ze in Rio de Janeiro. In Tokio pakte ze in 2021 zilver.

"Ja, nu ben ik de GOAT (Greatest Of All Time)", zei ze kort nadat ze als olympisch kampioen de Seine uit was gestapt. "By far." En dat bedoelde ze helemaal niet arrogant, het was meer een gelukzalige vaststelling.

"Ik heb nu drie olympische medailles op dit onderdeel", rekende Van Rouwendaal voor. "Cunha heeft er één. Het duurt in ieder geval acht jaar totdat iemand me evenaart."

Slimmer, sterker, sneller

Op de vorige Olympische Spelen werd Van Rouwendaal door Ana Marcela Cunha afgetroefd op de tien kilometer in het open water. Ook voor de race van vandaag was Cunha een van haar voornaamste concurrenten, net als de Duitse Leonie Beck.

Maar Van Rouwendaal was in de Seine veel sterker dan die twee. Ze zwom al in de eerste fase van de wedstrijd weg bij Beck en rekende later af met Cunha.

En dat terwijl ze zich vanochtend dus nog ontzettend beroerd voelde. "Ik zat aan het ontbijt en opeens lag alles weer op mijn bord. Daarna probeerde ik hier (bij de Seine, red.) nog wat te eten, maar dat kwam er ook weer uit."

Met een bijna lege maag sprong ze in de Seine, die ze een dag eerder had verkend. Meerdere van haar concurrentes kozen ervoor die training in het nog altijd behoorlijk vuile water over te slaan, met het oog op de gezondheid.

Maar op de wedstrijddag was Van Rouwendaal heel blij dat zij de route wél op haar duimpje kende en dat ze precies wist op welke plek de stroming de grootste invloed op haar race had.

Haar kennis van het parcours hielp Van Rouwendaal vooral in het eerste deel van de race. Uiteindelijk ging ze met haar trainingsmaatje Moesha Johnson en Ginevra Taddeucci richting de finish en werd het een mentaal spelletje.

"Het was een kwestie van rustig blijven en vertrouwen in mezelf houden", vertelt Van Rouwendaal. "Ik wist dat ik met twee meiden zwom die al blij waren om überhaupt een medaille te pakken. Als ik met Cunha of Beck naar de finish was gezwommen, was dat anders geweest."

Uiteindelijk was het een kwestie van de juiste timing. Een paar honderd meter voor de finish passeerde ze Johnson en Taddeucci. "Ik dacht: als ik één keer laat zien dat ik erlangs kan, heb ik ze er mentaal al een beetje onder."

Dat voorgevoel bleek te kloppen. Onbedreigd zwom Van Rouwendaal naar haar tweede gouden medaille.

Stoppen?

In aanloop naar de Spelen in Parijs overleed de hond van Van Rouwendaal en dat had veel impact. Ze dacht in die periode even aan stoppen. Dat deed ze op aanmoediging van haar ouders niet, maar de kans is levensgroot dat de olympische loopbaan van Van Rouwendaal erop zit.

Hoe ziet haar sportieve toekomst eruit? "Vanochtend dacht ik: ik wil dit gewoon niet meer, al die stress. Maar de coaches zeiden dat ik moest wachten tot de race."

"Zij hebben vertrouwen in mij, en ik normaal gesproken zelf ook wel. Maar op de dag van de wedstrijd poep ik in m'n broek. Ik geef mezelf in ieder geval even rust en dan zie ik wel of ik er nog een jaartje achteraan plak."