Van Rouwendaal wil hond Rio eren met laatste olympische kunstje: 'Voelde me geliefd'
Als eerste aantikken en dan voor het oog van de camera wijzen naar de tatoeage van een hondenpoot op haar onderarm. Sharon van Rouwendaal weet hoe haar afscheid van het olympisch openwaterzwemmen er morgen in Parijs uit moet gaan zien.
Sinds kort staat Rio, de hond waar Van Rouwendaal begin mei afscheid van moest nemen, vereeuwigd op de rechteronderarm waarmee ze acht jaar geleden als eerste aantikte tijdens de Spelen van Rio de Janeiro.
Na het goud van Rio en het zilver van Tokio ziet ze haar derde olympische race in Parijs, die donderdag om 07.30 uur begint, als eerbetoon aan de viervoeter waarmee ze zeven jaar lief en leed deelde.
Letterlijk ziek
De vrouw die leeft voor haar sport en zich vaak eenzaam en alleen voelt, had in haar leven vaak weinig meer dan Rio. Naast die tomeloze ambitie om acht jaar na dato voor de tweede maal olympisch kampioene te worden, dus.
Na het overlijden van haar hond was Van Rouwendaal een maand lang letterlijk ziek. Voor het eerst in haar leven deed zwemmen er niet toe. De vrouw bij wie normaliter het aantal dagen dat ze niet traint met gemak op de vingers van één hand zijn te tellen, kon het tien dagen lang niet opbrengen om te zwemmen.
Toen ze na anderhalve week eindelijk terugkeerde naar het bad, was dat louter en alleen voor het watergevoel. Van de stress verloor ze drie kilogram aan lichaamsgewicht.
"Ik heb het er nog altijd zwaar mee. Ik wil Parijs een geweldige race zwemmen om dit hoofdstuk met een goed gevoel af te sluiten."
Sharon van Rouwendaal kijkt vooruit naar de olympische openwaterrace over 10 kilometer in de 'vuile' Seine.
Rio was voor Van Rouwendaal zoveel meer dan een huisdier. "Rio was een beetje mijn kindje. Hij gaf me het gevoel geliefd te zijn. Ik snak naar meer liefde om me heen."
Supergelukkig
Eerlijk gezegd, klinkt het, verlangt ze na zeventien tropenjaren naar een bestaan buiten de topsport. "Andere zwemmers die gestopt zijn, zijn supergelukkig. Ik wil dat ook wel eens uitproberen."
Van Rouwendaal betrapte zichzelf er de laatste tijd steeds vaker op. Die ene gedachte die de zwemster in haar woonplaats Maagdenburg de laatste tijd steeds vaker door de trainingen van de Duitse coach Bernd Berkhahn sleepte. "Ik hoef na Parijs niet door te gaan als ik niet wil."
"Heel vaak vind ik het zwemmen leuk. Maar heel vaak wil ik ook stoppen. Ik verheug me op een normaal leven. Gewoon even in de tuin zitten, dat soort dingen. Ik denk eigenlijk al sinds begin 2023 na over een leven na de sport."
Van Rouwendaal kocht een huis om zich in Nederland te settelen. De komende vier maanden neemt ze de tijd om daar een thuis van te maken. In januari 2025 is het tijd om de balans op te maken. "Als ik dan denk dat het mooi is geweest, is het mooi geweest."
De gedachte dat Parijs een kwestie is van willen is in plaats van moeten tekent SvR 2.0, zoals ze zichzelf soms noemt. Zet ze volgend jaar een streep onder haar carrière, dan vervolgt ze haar leven naast in plaats van in het water. Van Rouwendaal wil haar kennis en ervaring dan delen met de nieuwe generatie zwemmers.
Ze werkte in Nederland met Marcel Wouda, in Frankrijk met de excentrieke Philippe Lucas en, sinds 2020, in Duitsland met Berkhahn. "Drie topcoaches. Ik weet inmiddels heel veel over openwaterzwemmen. Dat mag niet verloren gaan."
Als voorschot op dat nieuwe leven is ze begonnen met het geven van online coaching. Op Ibiza, Cyprus en Curaçao combineerde ze trainen met het geven van clinics. "Ik ben straks een week te boeken voor het ontvangen van tips and tricks."
Ongezond
Maar eerst die tien kilometer in de vervuilde Seine, dus. Woensdag nam de regerend wereldkampioene alvast een duik in het water dat zo smerig is dat ze de voeten van de zwemmers die voor haar liggen niet kan zien.
Of het gezond is om daar te racen? "Nee, natuurlijk niet. Maar twee uur lang zwemmen met een hartslag van 200 is dat net zo min."
