Mijn Afscheid | Bertens geniet van nieuw leven: 'Tennis voelt zo ver weg'

In de laatste maand van het jaar kijken we traditioneel terug op de afgelopen twaalf maanden. Dit jaar is het thema 'Afscheid'. Vandaag tennisster Kiki Bertens.

Het is januari 2016 als Kiki Bertens met een collega-speelster frank en vrij over Melbourne Park loopt. Ze geniet zichtbaar van de ontspannen Australische sfeer die je niet tegenkomt in de hectiek op de veel krappere tennisparken van Roland Garros of Wimbledon. Alleen een doorgewinterde tennisfan of een Nederlandse journalist zou haar herkennen.

Bertens kan ongestoord Richèl Hogenkamp, Thiemo de Bakker en Robin Haase aanmoedigen, een kop koffie in een espressobar bestellen of een interview van ruim een uur geven. Niets moet, alles mag.

Wat ze dan nog niet weet: dit is het laatste grandslamtoernooi waarop ze anoniem kan rondlopen. Vier maanden later beleeft Bertens immers haar doorbraak met een plek in de halve finales van Roland Garros.

Na dat memorabele voorjaar in 2016 wordt voor haar alles anders qua verwachtingen en media-aandacht.

"Het liefst had ik die laatste jaren ook op een tennispark rondgelopen om hier en daar een wedstrijd te kijken, omdat niemand eigenlijk wist wie ik was. Die anonimiteit vond ik heerlijk. Ik weet nog goed dat iedereen na Roland Garros in 2016 op Wimbledon aan mij vroeg of ik weer een halve finale kon halen. Die hectiek mis ik geen seconde", zegt Bertens nu vier maanden na haar pensioen.

Geen enkele vorm van spijt

Het is overduidelijk als Bertens haar verhaal doet. Ze is proftennisster in ruste. Voltooid verleden tijd. Bij de beste Nederlandse tennisster aller tijden valt ook geen enkele vorm van spijt te bespeuren over de keuze om in augustus na de Olympische Spelen haar profloopbaan vaarwel te zeggen.

"Het gaat heel erg goed. Ik ben ervan aan het genieten. Het idee dat even niets moet en dat alles kan. Dat voelt heel erg fijn", vertelt Bertens, voor wie het 'even niets moeten' in april overigens ten einde komt; dan verwacht ze haar eerste kindje.

Maar op sportief gebied kan ze de teugels lekker laten vieren. "Ik hoef me niet meer elke dag de pleuris te werken, om het maar even zo te zeggen. Ik hoef niet meer op mijn voeding te letten. Dat is wel een heel erg lekker gevoel."

Dat Bertens het bestaan als tennisprof deels als een last beschouwde, blijkt wel op het moment dat tot haar doordringt dat haar loopbaan erop zit. "Ik was in de eerste weken na mijn afscheid helemaal verrot, omdat alle vermoeidheid eruit kwam. Daarna kon ik gaan genieten", zegt ze.

Bertens stond sinds haar stoppen pas drie keer op de tennisbaan, onder meer als sparringpartner van Madelief Hageman. De 18-jarige speelster wordt getraind door Bertens' oud-coach Elise Tamaëla.

"Leuk om te doen, maar na vijf minuten raak ik zelf alweer helemaal gefrustreerd als ik een bal mis. Ik zie hoe hongerig ze is, ze wil altijd trainen. Dat is nu voor mij weer moeilijk voor te stellen. Maar het geeft mij een goed gevoel als ik een klein beetje mijn steentje kan bijdragen."

We zullen het nooit weten, maar als Bertens nog dicht bij het winnen van een grandslamtitel had kunnen komen, dan was het wel in 2020 geweest. "Ik beleefde met een vierde ronde in Australië en het verdedigen van mijn titel in Sint-Petersburg mijn beste seizoenstart ooit. Nooit eerder voelde ik me zo vroeg in het seizoen zo goed. Ik was sterk, voelde me fitter en had vertrouwen."

De coronapandemie maakte in februari 2020 abrupt een einde aan het internationale tennis. "Om het netjes te zeggen: het kwam best vervelend uit voor mij. Ik was ook heel benieuwd hoe dat jaar zou gaan verlopen voor mij. Fysiek was ik goed (Bertens had aan het begin van het jaar een cortisonenspuit in haar beruchte achillespees gekregen, red.). Dus alles bij elkaar was het flink balen toen corona kwam."

Maar treuren doet Bertens niet meer. "Weet je, het heeft zo moeten zijn. Het is niet anders. Nu kan ik ook met een veel beter gevoel terugkijken op mijn loopbaan dan dat ik tijdens mijn carrière deed. Heel erg fijn. Het tennis heeft mij gewoon veel gebracht. Het voelt nu al zover weg, als een heel ander leven. Dat vind ik helemaal prima."