Groenen houdt van alles wat Manchester leuk maakt: voetbal en muziek

Dat Jackie Groenen in Manchester speelt, lijkt voorbestemd. Het is de voetbalclub van haar dromen en de muziek uit de stad spreekt haar bijzonder aan. Van Simply Red tot Oasis en alles wat er tussen zit.

Groenen is behalve voetbalster ook vrouw van de wereld. Ze woonde in België, Frankfurt, Londen en nu in Manchester. In de NOS Olympische Podcast vertelt ze: "Ik zei laatst tegen mijn ouders dat ik een beetje een troubadour aan het worden bent, qua wat is thuis, maar dat heeft wel wat."

"Ik vind het leuk dat ik overal een plekje heb. Maar ik vind het ook fijn om thuis te zijn. Ik heb dat nooit zo doorgehad: ik dacht altijd: 'ik zie wel waar ik eindig'. Maar dit corona-jaar is wel een eyeopener geweest. Ik wil uiteindelijk thuis eindigen. Waar precies weet ik niet, maar ergens in Nederland, ja."

Wel 'ja, maar', geen hagelslag

Ze blijft ondanks haar leven in het buitenland wel echt Nederlands. "Dat typisch Nederlandse 'ja, maar', dat heb ik ook zeker." Maar lang niet alles wat Nederlands is, is op Groenen van toepassing. Lachend: "Als mijn ouders kwamen, namen ze altijd standaard hagelslag mee. Maar dat was meer omdat zij het leuk vonden. Ik heb nog twintig pakken in de kast staan, haha."

Het leven in Engeland bevalt haar. Groenen: "Wat ik leuk vind, is dat sport heel erg leeft. Ik heb in Engeland het idee dat je moet kiezen. Je bent of voor City of voor United. Er is niet zoiets als 'ik kijk geen voetbal'. De stad begint nu weer open te gaan. Als ik nu in Manchester langs de pub loop, zitten ze wedstrijden te kijken. Dat heeft wel wat."

Of ze als United-speler liedjes van het door City geclaimde Oasis mooi mag vinden? "Dat is wel een grappig verhaal. Ik heb ooit gepost dat ik op mijn balkon met mijn gitaar Don't look back in anger aan het spelen was... Daar heb ik echt heel veel reacties op gehad. Ik had niet helemaal door hoe gevoelig dat was."

Ze zag voetbal nooit als carrière. Thuis was voetbal er altijd. Zonder 'lala', zoals ze het zelf noemt. "Mijn ouders zijn wel van 'als je iets doet, dan doe je het goed'. Ik heb altijd plezier gehad in trainen, in beter worden. En nog steeds. Niet alleen in de sport, toen ik beter wilde worden in Engels ging ik met mijn vader songteksten uit cd-boekjes uitpluizen. Gewoon om beter te worden."

En er was judo, waar Groenen ook talent voor had. Ze is generatiegenote van judoka's Sanne van Dijke en Frank de Wit, die ook in Tokio actief zijn. "Voetbal is waar ik het meest van hou. Dus ik heb nooit gedacht: het wordt judo, geen voetbal. Maar ik vond judo loslaten wel moeilijker dan ik had verwacht."

"We waren aan het toewerken naar Rio. Sanne van Dijke was mijn trainingsmaatje. Het is zo cool om nu allebei hetzelfde mee te maken. Op Instagram volgen we elkaar en sturen dan een berichtje: 'goed gedaan'."

Ook al heeft Groenen met haar 26 jaar nog een voetballeven voor zich, een andere toekomst lonkt soms. Ze studeert rechten. En ja, de muziek. Ooit wil ze misschien in een bandje. Maar voor nu is gitaar spelen nog echt een hobby. Een bandnaam, voor als het ooit zover komt? Groenen lachend: "Jackie and the... is een mooi begin."