Groenewegen is terug, maar komt uit diep dal: 'Fabio en ik hebben ons hart gelucht'
Hij verbrijzelde zijn sleutelbeen. Botten staken uit zijn schouder. Hij was in shock. Maar dat was niets vergeleken met de ellende die Dylan Groenewegen nog te wachten stond als gevolg van die vijfde augustus 2020. Als gevolg van de valpartij in de Ronde van Polen die zijn leven op zijn kop zette.
Bijna negen maanden later zit zijn schorsing er bijna op. Over twaalf dagen mag hij weer fietsen. En direct diezelfde dag speldt hij weer een rugnummer op voor de Giro d'Italia.
"Fysiek ben ik er zeker klaar voor. Mijn niveau is echt wel goed", zegt de 27-jarige sprinter van Jumbo-Visma dinsdag fanatiek. Hij heeft er ook weer zin in. "Maar hoe het mentaal gaat? Hoe ik ga reageren op het peloton en hoe het peloton op mij zal reageren? Dat is afwachten."
Of ik weer ga juichen? Weet ik niet. Als je over de finish komt, is er altijd adrenaline. Ik hoop dat ik het weer mee mag maken.
Het heeft lang geduurd voordat Groenewegen weer aan wedstrijden kon denken. In het begin had hij, zo stelt hij dinsdag in een eerste gesprek met een groep journalisten, moeite om zichzelf te vergeven voor zijn fout. "Het is duidelijk dat ik van mijn lijn af ga. En die knal hoorde ik steeds."
De knal, het geluid van de hekken die neerkwamen op het asfalt, hij kreeg het niet uit zijn hoofd. "Het was geen bewuste actie om iemand tot vallen te brengen. Het ging zo in een flits, het ging zo ontzettend hard. Soms kun je nog iets rechtzetten in een sprint, maar met een gang van 85 per uur is dat niet mogelijk. Dat is echt heel hard. Je reactievermogen gaat gewoon omlaag als je harder rijdt."
Nu, bijna negen maanden na "het ongeval", zoals hij er zelf naar verwijst, kan hij het beter een plek geven. Vooral omdat hij, zo geeft hij herhaaldelijk aan, opgelucht is dat het met Fabio Jakobsen weer goed gaat. Dat Jakobsen onlangs zijn rentree heeft kunnen maken in de Ronde van Turkije.
'Fabio en ik hebben ons hart gelucht'
Vlak voor die wedstrijd spraken de twee elkaar voor het eerst fysiek, in een zaaltje in Amsterdam. "We hebben ons hart gelucht. Het was een fijn gesprek. Wat er gezegd is, houd ik liever tussen Fabio en mij. Maar het is heel fijn dat dat gesprek er is geweest. Nu kijken we als sportmannen weer beiden vooruit."
Bekijk in de videocarrousel hieronder het ongeluk en een fragment van interview dat Dylan Groenewegen kort daarna op camera gaf.
Hoe het met zijn collega-renner ging, was slechts een van de hobbels die Groenewegen moest overwinnen de afgelopen tijd. Niet lang na die valpartij in Polen, terwijl hij weer thuis was in Vinkeveen, begon het.
Bedreigingen en zorgen om zijn zoontje
Er kwamen handgeschreven brieven binnen met allerlei bedreigingen. Ook aan het adres van zijn vriendin en zijn familie. In één envelop zat een strop bijgevoegd. Zoals Groenewegen het in december in het tijdschrift Helden zei: "Een strop waar we ons kindje later aan konden ophangen."
Hij wil er nu liefst niet meer over praten, over die tijd en over het feit dat de politie een maand lang bij zijn huis moest surveilleren. Hij heeft aangifte gedaan, maar of er ook arrestaties uit volgden? "Ik laat het nu liever in het midden. Ik wil niet dat mijn zoontje die zaken later allemaal nog terugleest."
Daarnaast, of misschien wel daardoor, verliep de zwangerschap van zijn vriendin niet vlekkeloos. Uiteindelijk werd hun zoontje Mayson begin januari te vroeg geboren. "We moesten twee weken wachten voordat we 'm mee naar huis konden nemen. En ben je eenmaal in Spanje op een eerste training, word je gebeld dat het niet goed gaat met je zoontje."
Groenewegen sleepte zich ook daar doorheen. "Je volgt de route die dan wordt uitgestippeld, maar dat is allemaal niet makkelijk." Nu gaat het op dat vlak ook weer goed. Junior slaapt al een tijdje 's nachts door en prompt kwam de ontlading bij senior; de vermoeidheid sloeg toe.
"Ik werd een tijdje geleden wakker en vroeg me af of ik überhaupt wel geslapen had. Dat duurde een week. De schema's gingen er weer even af." Hij herstelde zich, vond rust bij zijn gezin. En begon daarna ook het fietsen weer leuk te vinden.
Ingehaald door oudere man op racefiets
Dat laatste was geen zekerheid. Want na Polen raakte de viervoudig etappewinnaar in de Tour de France zijn racefiets acht weken niet aan. Zijn eerste kilometers maakte hij voorzichtig op een gewone stadsfiets, zonder racetenue aan.
Hij genoot van de zon, wilde rustig aan doen, maar werd prompt ingehaald door een oudere man op een racefiets. Dat kon hij niet over zijn kant laten gaan. De winnaarsmentaliteit keerde terug en is sindsdien weer aanwezig.
Groenewegen sluit niet uit dat hij in de Giro alweer mee kan doen in de sprints. "Als ik me in de tweede rit goed voel, denk ik dat iedereen erachter staat dat ze de kar voor mij gaan trekken. Maar het is voor hun ook even wennen. Ik heb ze gesproken en ze zijn allemaal heel erg blij dat ik meega, vinden het geweldig."
Hij is niet bang voor negatieve reacties vanuit het peloton. Uitspraken vanuit de ploeg van manager Patrick Lefevere, de ploeg van Jakobsen, laat hij voor wat ze zijn.
"Iedereen heeft zijn emotie. Erger dan ik afgelopen maanden heb meegemaakt, gaat het niet worden. Meteen na het incident stond ook mijn leven heel erg op z'n kop. Maar ik kreeg ook heel veel berichten van collega's. Dat deed wel goed. Ook vandaag weer. Van klimmers tot collega-sprinters."
Als Groenewegen weer wint, durft hij dan te juichen? "Die vraag heb ik me heel vaak gesteld. Weet ik niet. Als je over de finish komt, is er altijd adrenaline.Ik hoop dat ik het weer mee mag maken."
