Ellen van Langen: de zomerdag waarop werkelijk alles samenviel

"Ha lieffie, heb je het gezien?" Ja, natuurlijk had vriend Hans het gezien. Gezien hoe Ellen van Langen na een lange fenomenale eindsprint olympisch goud greep op de 800 meter. Gezien hoe de atlete na de finish amper haar armen euforisch omhoog kon steken, zó diep was ze gegaan.

Nu, 28 jaar later, brengt die onvergetelijke krachtsexplosie Ellen van Langen naar plaats 11 in de verkiezing van beste Nederlandse olympiër aller tijden.

Na haar ereronde in het olympisch stadion van Barcelona - vaak lopend want rennen ging niet meer - kreeg Van Langen van NOS-verslaggever Sierd de Vos een mobiele telefoon ter grootte van een schoenendoos aangereikt. Aan de lijn hing haar vriend, die vanuit Nederland de race van de 26-jarige had gevolgd.

Hij zag hoe Van Langen boven zichzelf uitsteeg, en met hem vele anderen. Nooit had ze in de jaren daarvoor op het podium gestaan bij een EK of WK, nooit lukte dat daarna nog. Hoewel dat mogelijk ook kwam doordat de concurrentie uit de Sovjet-Unie en Oost-Duitsland liep op meer dan bruine boterhammen alleen.

In de uren voor de start had Van Langen haar race al honderd keer gelopen, in het hoofd. Om de zenuwen die door haar lijf gierden de baas te zijn, liet ze alle mogelijke scenario's de revue passeren. Toch werd ze nog bijna verrast.

Van Langen verkeek zich op de snelheid van haar voornaamste concurrentes, onder wie de Russische Lilia Noeroetdinova en de Cubaanse Ana Fidelia Quirot. De atletes links en rechts van haar startten beduidend langzamer, waardoor ze het gevoel had dat ze harder ging dan daadwerkelijk het geval was. En zodoende bij het naar binnengaan bijna de aansluiting miste.

Inhoud en wat geluk

Maar Van Langen bleek over een extra versnelling te beschikken én had het geluk aan haar zijde. Koploper Noeroetdinova meende uit haar ooghoeken te zien dat iemand buitenom wilde passeren, gooide de deur dicht en had te laat door dat het gevaar juist binnendoor dreigde. Van Langen had ineens ruim baan en snelde naar goud.

Haar winnende 1.55,54 was "zo'n tijd waarvan je denkt dat je die nooit kan lopen", straalde Van Langen voor de NOS-camera. Maar op die 3 augustus in 1992 in Barcelona viel voor één keer en op precies het goede moment alles samen.