Winnares Anna werd twee keer afgewezen voor Heel Holland Bakt

• Anna Mees

  redacteur Online

De finale van Heel Holland Bakt van gisteravond zoog Anna Yilmaz (29) weer helemaal in de 'bakbubbel' waar ze maanden in zat. Toen ze presentator André van Duin weer hoorde zeggen 'en de winnaar is', kwamen de emoties nogmaals boven. "Ik ging helemaal trillen en begon een beetje te huilen. Maar ik moest meteen door naar de uitzending van Smaakt naar meer."

Dat ze zou winnen lag helemaal niet zo voor de hand, aangezien ze twee keer eerder werd afgewezen voor deelname aan het programma.

Half oktober al werd de finale van de bakwedstrijd opgenomen en sindsdien heeft Anna het winnen geheim moeten houden. Haar vriend, moeder, zusje en een paar vrienden waren bij de opname. Maar de meeste collega's wisten van niets. "Als ik in een weekend thuis had geoefend voor een taart sneed ik die in stukken en nam ik 'm maandag niet in z'n geheel mee naar werk. Want als het er spectaculair uit zou zien, zouden ze misschien iets gaan vermoeden. Gelukkig trapten ze erin."

Al van kleins af aan staat Anna in de keuken. Van haar Nederlandse oma leerde ze makkelijke baksels maken als boterkoek en appeltaart, op vakanties in Turkije leerde haar tante haar baklava en andere Turkse specialiteiten bereiden. "En mijn moeder, die van uitgebreid bakken houdt, heeft me altijd gestimuleerd. In onze keuken heb ik veel geëxperimenteerd. Bakken is een rode draad door mijn leven."

Aan Anna's werkzaamheden is niets zoets. Als korporaal bij de marine in Den Helder geeft ze leiding aan een club matrozen en is ze zo'n zes, zeven maanden per jaar op zee. Speciaal voor haar grote droom, meedoen aan het bakprogramma, sloeg ze een missie met de Zijner Majesteits Evertsen over. Ze is zelfs tijdelijk overgeplaatst naar de kazerne in Doorn. "Mijn leidinggevende zei: 'Dit is een once in a lifetime, ik ga dit voor jou regelen.'"

Drie keer was scheepsrecht voor de korporaal. Waarom ze twee keer eerder werd afgewezen om aan het programma mee te doen, is haar nooit duidelijk geworden. "Maar ik heb niet opgegeven en ben gewoon mezelf gebleven."

Niet vaker dan één keer oefenen

De deelname beheerste haar leven. Naast haar bed had ze altijd een boekje liggen om in te schrijven hoe ze patissier Robèrt van Beckhoven zou kunnen verrassen. "Als ik een helder idee had, schreef ik dat op. Zoals een taart met ananas, limoencake en kokosmakroon. Toen Robèrt zei dat hij die combinatie geniaal vond, was ik helemaal verbaasd, en zo blij."

Op een chocoladerol na oefende ze maar één keer voor haar taarten. "Was-ie goed, dan veranderde ik er niks meer aan. Als je blijft oefenen, word je onzeker." Langzaam maar zeker kreeg Anna steeds meer vertrouwen in een succesvolle afloop. "Op een gegeven moment dacht ik dat ik de finale wel zou gaan halen. Ik had nooit gedacht dat ik zou winnen."

Voor haar winnende 'zwevende tulpentaart' kreeg ze hulp van haar vriend, ook militair. "Zonder hem had ik die taart nooit kunnen maken. Ik kan goed bakken, maar bouwen en knutselen is niks voor mij."

Soezentoren absoluut dieptepunt

In de kleine tien jaar bij de marine heeft de winnaar allerlei ervaringen opgedaan die haar bij de wedstrijd hebben geholpen. "Plannen, organiseren, omgaan met stresssituaties. Gestructureerd en gedisciplineerd, zo zijn militairen. Ik was altijd zo gefocust, en als iets verkeerd ging, had ik meteen een plan B."

Maar één keer viel er niets meer te redden. De hartige soezentoren was dan ook haar absolute dieptepunt. "De karamel had ik niet goed gemaakt, daarom zakte hij van ellende in elkaar. En toen moest ik naar voren lopen, van helemaal achter in de tent, langs alle kandidaten." Anna stelde zich al voor dat ze eruit zou liggen, maar de jury was te spreken over de smaak.

Zo zag de soezentoren er na de instorting uit:

Anna geeft zichzelf een week om bij te komen en alles te laten bezinken. Dan pakt ze haar werk weer op en richt ze zich op het bakboek dat winnaars van het programma jaarlijks maken. Ze wil daarin onder meer Turkse zoetigheden in een nieuw jasje steken en deze "voor iedereen toegankelijk maken".

De korporaal heeft geen plannen om haar leven over een andere boeg te gooien. "Het is altijd een droom geweest om voor mezelf te beginnen, bijvoorbeeld met een koffietentje. Maar ik vind mijn werk bij de marine nog heel leuk, dus voorlopig lever ik mijn uniform niet in."