In een zwartgeblakerde bazaar in Bagdad staat Abu Ahmed voor wat er over is van zijn parfumwinkeltje. "Mijn broer Mohammed is hier gestorven, met zijn drie kinderen. Mijn zoon Ahmed was ook bij ze."
Op 3 juli vond in Karada, een rijke wijk in het centrum, de dodelijkste aanslag in bijna een jaar plaats in de Iraakse hoofdstad. Kort na middernacht liet een IS-zelfmoordterrorist een vrachtwagen ontploffen.
Het was op dat moment topdrukte in de straat, omdat veel gezinnen inkopen deden voor het Suikerfeest dat die week van start ging. Het dodental staat inmiddels op 324.
"Mijn broer en zijn kinderen waren een EK-wedstrijd aan het kijken in de winkel. Ik had ze aan de telefoon om de stand te horen. Zij hielden me op de hoogte, maar ik hing op tijdens de strafschoppen. Het duurde te lang."
Tien seconden later werd Ahmed gebeld over de aanslag. Meteen probeerde hij zijn zoon weer te bellen. "Toen ik ze te pakken kreeg, vertelden ze dat ze binnen waren. Dat ik me geen zorgen moest maken. Ze hoopten naar buiten te komen als de brandweer er was."
Maar de brandweer kwam pas na drie kwartier. Het was niet de explosie, maar de brand die daarna uitbrak waardoor het dodental zo dramatisch opliep. De meeste slachtoffers vielen in de overdekte bazaar.
Naast verdriet is er veel woede onder nabestaanden. Die is vooral gericht tegen de regering. "Zelfs als je gehersenspoeld bent, kun je niet tot zo'n smerige gruweldaad komen. Maar de grootste verantwoordelijkheid ligt bij de politici", zegt Ahmed.
Toen premier Haider al-Abadi steun kwam betuigen vlak na de aanslag, werd hij bekogeld met stenen. Vrijwel niemand gelooft nog in zijn belofte om de veiligheid te vergroten.
"Politici vechten onderling en het volk betaalt de prijs. We weten hoe corrupt ze zijn en hoe ze elkaar bevoordelen. Het is een maffia. En niemand wordt gestraft, dat is het probleem."
Dit was de genadeslag voor onze familie.
Hoewel er regelmatig aanslagen worden gepleegd in Irak, heeft deze aanslag diepe sporen achtergelaten.
"Dit was de genadeslag voor onze familie en voor alle andere families in Karade. Er is geen normaal leven meer. Gezinnen zonder kinderen, of kinderen zonder ouders. En niemand heeft hulp aangeboden."
