Over Twitter: inmiddels onmisbaar voor de journalistiek, maar je moet je wel door de verwensingen en beledigingen heen worstelen.
Door Joost Oranje, hoofdredacteur Nieuwsuur
'Twitterstorm', 'Twitterophef', 'Twitter ontploft', allemaal termen die niet meer weg te denken zijn in het dagelijks redactievocabulaire. Twitter is de afgelopen jaren dan ook een steeds belangrijker rol gaan spelen in de journalistiek. Met goede en vervelende kanten.
Twitter brengt snelheid, ideeën voor bronnen en sprekers, is een leerzaam reactie-medium en biedt toegang tot journalistieke producties over de hele wereld. En het is razendsnel, voor de redactie overigens even behulpzaam als risicovol.
Toen onlangs de Notre Dame vlam vatte, konden we via Twitter du moment volgen wat er aan de hand was. Tegelijkertijd verschenen al na enkele minuten de eerste nepfoto's en complottheorieën in de tijdlijnen. Goed selecteren dus, controleren, de onzin eruit filteren en de nuttige dingen tot je nemen.
'Leugenmachine'
Zo ontdekten we in het Paasweekend, tijdens de aanslagen in Sri Lanka, de waarde van de Times of India (oplage: meer dan drie miljoen), met uitstekend geïnformeerde stukken. Hetzelfde met verschillende media in Nieuw-Zeeland na de aanslag in Christchurch. En politici communiceren tegenwoordig graag als eerste via Twitter, zie de tweets rond de recente crisis bij Forum voor Democratie (FvD).
Maar Twitter is ook de weerslag van woede uit stamkroeg en leunstoel. Waar kijkers vroeger boos naar hun tv-toestel schreeuwden, doen ze dat nu op Twitter. Volgt u voor de grap eens de timeline van @nieuwsuur tijdens de uitzending en u begrijpt wat ik bedoel.
Toen afgelopen week de ruzie bij FvD werd gesust en wij daar kritisch verslag van deden, waren de schuimbekkende tweets niet van de lucht. 'Jammer he, dat het voorbij is', 'Linkse kerk melkt Forum ruzie uit'. Overigens, geen zorgen: zodra Thierry Baudet bij ons in de studio verschijnt, laat de andere kant van zich horen en is het een 'schande' dat de FvD-voorman een podium krijgt of is Nieuwsuur onderdeel geworden van een populistische leugenmachine.
We zijn er aan gewend, maar toch blijft de rauwheid en ongenuanceerdheid verbazen. Vorige week zat de inmiddels uit de fractie gezette VVD-senator Anne Wil Duthler in de studio nadat ze in de problemen was gekomen door een onthullend journalistiek onderzoek van de journalisten Dieuwertje Kuipers @traumabeertje en Kim van Keken @kimvankeken, voor Quote.
Zie onder andere hier:
Nieuwsuur had rondom dit onderzoek een bescheiden bijdrage geleverd door na de eerste onthullingen bij de VVD na te vragen hoe dit nu verder moest. Daar kwam destijds het nieuws uit dat de partij een integriteitsonderzoek liet doen:
Afgelopen week werd ze dus zelfs uit de fractie gezet, nadat ze een rechtszaak verloor die ze tegen de Quote-journalisten had aangespannen. Nieuws dus, en wij nodigden haar uit de in studio:
Het werd een kritisch gesprek, maar van tevoren wist een deel van de Twittergemeenschap reeds te melden dat Nieuwsuur er niets van zou bakken. We zijn immers 'staatsomroep', buigen altijd met de macht mee (ter herinnering: het was Nieuwsuur dat de aanzet gaf tot de val van drie VVD-kopstukken door de bonnetjes-affaire), deze VVD-mevrouw zou ruim baan krijgen en bovendien had niet de senator, maar de twee journalisten die zaak onthulden in de studio moeten zitten. Maar dat durft Nieuwsuur natuurlijk niet!
Onze presentator Jeroen Wollaars deed gewoon zijn werk, ondervroeg Duthler scherp, er kwamen na afloop ineens complimenten voor zijn vraaggesprek en collega's Kuipers en Van Keken waren zo aardig om op Twitter al voor de uitzending te wijzen op het nuttige bijrolletje van Nieuwsuur in het onderzoek.
Eind goed, al goed, zou je denken. En toch heeft al dat gedoe met dat zo onschuldig uitziende blauwe vogeltje effect. 'Jeetje, heb je Twitter gezien', hoor je dan op de redactie. De ongenuanceerde brei aan verwensingen en beschuldigingen doet dan toch ook wel wat.
Is het iets onvermijdelijks van deze tijd? Vast. En het helpt om je te realiseren dat het overgrote deel van de Nederlanders niet op Twitter zit. En dat de voordelen uiteindelijk groter zijn dan de nadelen.
We krijgen ook nuttige tweets van mensen die ons tippen of op fouten wijzen. En soms zelfs complimentjes, al is dat de minderheid. Hoe dan ook: Twitter is een onmisbare informatiebron geworden die de journalistiek ook beter maakt. Dus die verwensingen of beledigingen nemen we dan maar voor lief.
