Vanavond wordt - live in Nieuwsuur - de winnaar van de Libris Literatuur Prijs 2017 bekend gemaakt. De Libris Literatuur Prijs is, samen met de AKO Literatuurprijs, de belangrijkste onderscheiding in de Nederlandstalige literatuur. De winnaar krijgt ook een geldprijs van 50.000 euro.
Hieronder worden hun boeken kort getypeerd aan de hand van recensies in diverse kranten en weekbladen.
Walter van den Berg - Schuld
Vrij Nederland: Van den Berg schetst een autochtone onderklasse, van binnenuit. Hij laat in een subtiel dialoogje zien hoe gemakkelijk er in krantentaal óver hen gesproken wordt, en hoe weinig die etikettering ' Fortuyn! PVV! ' de lading dekt.
NRC Next: Zoals de titel al suggereert draait alles in de roman om schuld en schuldgevoel - zowel in materiële als in morele zin, waarbij elke mogelijke vereffening of aflossing een nieuwe schuld oplevert. Geen personage is in staat om het geheel te overzien. Zo is Schuld een voorbeeldige roman, waarin met grote stilistische beheersing een wereld wordt opgeroepen waarin zelfbeheersing altijd een probleem is.
Alfred Birney - De tolk van Java
De Volkskrant: In een woedende eruptie balt een zoon het gewelddadige leven van zijn gehate vader in Nederlands-Indië samen, van de wreedheden tijdens de Japanse bezetting tot de 'politionele acties' die volgden na de bevrijding.
De Groene Amsterdammer: Door literaire stijl jezelf overeind proberen te houden, de vernederingen vergeten - hier is Birney op z'n allerbest. Ook zijn laconieke, maar treffende beschrijvingen van het naoorlogse halve of hele dagelijkse racisme in Nederland raken steeds de kern.
Arnon Grunberg - Moedervlekken
Trouw: Grunberg zet wederom alles op losse schroeven in roman over psychiater die verandert in patiënt.
De Standaard: Moedervlekken is een ontaarde hommage aan de band tussen moeder en zoon, een cadeau dat uit de toon valt tussen de bloemen en de pralines, maar er vanwege de intentie wel thuishoort.
Jeroen Olyslaegers - Wil
NRC: Ik zou kunnen vertellen hoe Olyslaegers de oorlogsjaren in het bezette Antwerpen, stad van de diamant , accuraat invoelbaar maakt; zowel de gruwelen als het in schoolboeken kariger vertegenwoordigde opportunisme dat er de kop opstak. Waar Olyslaegers vooral in slaagt, wat zijn roman zo belangrijk maakt, is hoe hij continu de resonantie tot stand brengt met de huidige tijd.
De Volkskrant: De rauwe mannentaal, die met zijn klauwen, kloten en klappen doet denken aan die van Louis Paul Boon, maakt van sommige passages welhaast exclamaties die niet stilletjes gelezen, maar een zaal in gebruld zouden moeten worden.
Marja Pruis - Zachte riten
De Volkskrant: De verteller in Zachte Riten, de nieuwe roman van De Groene Amsterdammer-critica Marja Pruis, houdt niet van rondschrijverij, van romans en tv-series waarin veel gebeurt. En zo schrijft Pruis ook: ze weeft observaties en dagelijkse scènes losjes aan elkaar, columnachtig, zonder cliffhangers, zonder duidelijk verhaal, in meanderende Pruis-stijl.
Trouw: Steeds onderbreekt haar babbelende brein de handeling en de dialogen. Niet dat die ditjes en datjes vervelend zijn om te lezen, integendeel. Pruis is in topvorm in geestige terzijdes en rake observaties over het moderne leven.
Lize Spit - Het smelt
NRC: Traag, met het tempo van een smeltend ijsblok in december, ontvouwen de raadselen zich. Spits debuut is omvangrijk, maar niet omdat het een grote greep wil doen met verschillende personages en decors en de tijdgeest, zoals ambitieuze debuten nogal eens willen. Spit concentreert zich juist op één leven, dat van Eva in het boerendorp Bovenmeer, en gaat de diepte in door dat minutieus uit te pluizen, zonder in herhaling te vallen.
De Groene Amsterdammer: De hele roman zal Spit die combinatie van cliffhangers en cabaret volhouden, van ernst en de ondermijning ervan.
