Na aanval op aanval voltooit Carapaz dan toch trilogie: 'Dit is het allerhoogste'

In welke rit viel Richard Carapaz eigenlijk níét aan deze Tour de France? Hij fietste vooraan mee in rit 2 rond Bologna, demarreerde in rit 11 naar Le Lioran, probeerde het in rit 15 naar Plateau de Beille en reed in vrijwel alle bergritten voorin mee. Maar pas vandaag in de zeventiende etappe was het raak.

Eindelijk, die ene ritzege. "We proberen het al vanaf het begin. Sinds de Tour begonnen is, is dit mijn doelstelling geweest", zei Carapaz. In rit 3 had de Ecuadoriaan op sluwe wijze Tadej Pogacar uit de gele trui gereden, maar na de rit over de Galibier zag de ervaren renner ook: "Het klassement was niet haalbaar, dus we wilden een etappe winnen."

Best een bescheiden doel voor een renner die (nog heel even) regerend olympisch kampioen is en de Ronde van Italië (2019) al eens won. Maar behouden rijden deed hij nooit.

Wat had hij er zin in, deze drie weken in Frankrijk. De Zuid-Amerikaanse klimmer moest er tenslotte een heel jaar op wachten. In de Ronde van Frankrijk van vorig jaar ging Carapaz in de openingsrit al tegen het asfalt en brak een knieschijf. Einde Tour.

Trilogie voltooid

Boven op de Alpencol in skioord Superdévoluy pakte de Ecuadoriaan een jaar en twee weken later alsnog zijn eerste ritzege in de Tour de France en voltooide hij een zeldzame trilogie. Carapaz won ritten in de Giro (drie), de Vuelta (drie) en nu ook in de Tour. "Dit is het allerhoogste. De grootste ronde die er is. De concurrentie is van het hoogste niveau."

Niks aan gelogen, bleek wel in de 177 kilometer van Saint-Paul-Trois-Chateaux naar Superdevoluy.

Vanaf kilometer 0 wilde iedere fietser met nog enigszins functionerende benen in de kopgroep komen. Geteisterd door wind, bijbehorende waaiers en een salvo aan demarrages. "Het was een zeer, zeer zware etappe, voortdurend werd er aangevallen."

Vier renners wonnen aanvankelijk het pokerspel der demarrages. En net toen iedereen met zijn tong op het stuur hing, op zo'n 50 kilometer voor de finish, ontstond alsnog een gigantische achtervolgende groep, met ruim veertig renners. Carapaz glipte mee.

"Ik heb het eerste deel aangekeken en heb toen mijn moment benut", zei Carapaz na afloop. Dat benutten gebeurde wel pas na een indrukwekkende aanval van Simon Yates, een andere grote kanshebber die meesloop in de achtervolging. "Ik wist dat hij ook een van de favorieten was uit de groep vluchters. Zijn ploeg was ook heel actief."

Carapaz haalde als enige Yates nog bij, waarna de Ecuadoriaan vlak onder de top van de voorlaatste klim ook zijn enige overgebleven medevluchter liet staan. Op de slotklim fietste Carapaz beetje bij beetje weg van Yates en de andere jagers. "Ik had de laatste klim vanochtend goed doorgenomen met de ploegleider. We hebben het heel slim aangepakt."

Hoe Biniam Girmay zijn thuisland Eritrea en het hele Afrikaanse continent bij elke zege in ongeloof achterlaat, zo drijven Ecuadoriaanse en Colombiaanse renners wielerfans in Latijns-Amerika tot waanzin. Uiteraard was de zege van Carapaz ook voor hen.

"Heel trots ben ik. Iedereen die ons volgt in Latijns-Amerika is vast heel blij. Je vertegenwoordigt natuurlijk het hele continent."

Waar Carapaz zijn land en continent níét verdedigt, is op de Olympische Spelen van Parijs. Ecuador mag maar één wielrenner naar Frankrijk sturen voor de wegwedstrijd en dat is niet winnaar van olympisch goud Carapaz, maar Jhonatan Narváez. De kwestie liep zo hoog op dat het Ecuadoraanse ministerie van Sport zich ermee ging bemoeien en de kant van Carapaz koos.

Toch selecteerde de wielerbond van Ecuador gewoon hun eerste keuze Narváez, waarna Carapaz zijn landgenoot al gauw vooral succes wenste.

Pijnlijk voor Carapaz, en vreemd dat de olympisch kampioen zijn titel niet kan verdedigen, maar hij zal troost vinden in wat hij liet zien in Superdévoluy, waar hij zijn ontembare aanvalshonger stilde. Voor nu.