Bij voetbalclub Celtic wappert vrijelijk de pridevlag: 'We zijn niet alleen'

Overal regenboogjes. Op mokken, sjaals, pennen, ga zo maar door. In de officiële fanshop van Celtic, een van Schotlands grootste voetbalclubs, zo niet de grootste, liggen tientallen pride- en lhbti-uitingen zonder schroom uitgestald.

De voetbalclub kent bovendien een hechte lhbti-supportersgroep voor Celtic-fans. De Proud Huddle, vernoemd naar de groepsknuffels van voetballers.

"Het is in essentie een groep voetbalfans die samenkomt in de kroeg om samen wedstrijden van Celtic te kijken", zegt Maggie Murphy.

Murphy is in elke vezel van haar lijf een Celtic-fan. Maar ze is niet zomaar een supporter, ze is ook de - lesbische - frontvrouw van de Proud Huddle.

Celtic is van oorsprong katholiek, ontstaan dankzij Ierse immigranten die de club in 1888 hebben opgericht. Dat deden ze in eerste instantie om geld in te zamelen voor armen en minderbedeelden. Er is, kortom, van begin af aan oog voor iederéén in de samenleving.

Niet voor niets is het lied You'll Never Walk Alone van Gerry & The Pacemakers de verbroederende hymne die elke keer weer uit zestigduizend kelen klinkt in stadion Celtic Park.

Steeds inclusiever

Celtic steunt in deze tijd openlijk de boodschap van de lhbti-fanclub Proud Huddle. Die luidt volgens Murphy: "We zijn hier, we doen je niets aan, we werken samen, we zijn elkaars buren. Dus waarom zouden we ook niet samen van dezelfde voetbalclub kunnen genieten?"

Murphy: "Celtic is steeds progressiever en inclusiever geworden."

Dat kan, helaas, ook anders. Neem de Roze Kameraden, supporters van Feyenoord en een van de twee lhbti-supportersverenigingen van de Nederlandse betaaldvoetbalclubs. De Roze Kameraden kunnen nog steeds niet rekenen op publiekelijke steun van hun club. En dat is toch óók een arbeidersclub, uit een havenstad, waar ze You'll Never Walk Alone zingen.

De Groene Brigade, de harde kern van Celtic, daarentegen, spreekt zich geregeld uit over sociale thema's. Van hun steun aan de Palestijnen tot het plotseling laten wapperen van een enorme regenboogvlag. Een spontane actie die Murphy hevig emotioneerde, nog altijd.

"Jaren geleden toonden ze ineens een banner in de kleuren van de regenboog, met daarop: de club is voor iedereen. We wisten niet dat ze dat zouden doen. Dat was echt een enorm keerpunt voor ons. We waren totaal overdonderd door die actie, het was ongelofelijk en ontzettend emotioneel. We realiseerden ons dat we niet alleen waren."