Afscheidsweek Van Vleuten: 'Iemand als ik kan over tien jaar Tour niet meer winnen'
Het jaar van 'de laatste' voor Annemiek van Vleuten. Ze beleefde al haar laatste winter, de laatste voorjaarskoersen en haar laatste hoogtestage voor de laatste Tour de France en dan nu, vanaf vandaag in de Simac Ladies Tour, gaat ze ook haar laatste wedstrijd in.
"Ik moet een nieuw doel zoeken, dat gaat een uitdaging worden."
NOS-verslaggever Steven Dalebout sprak dit voorjaar uitgebreid met de 40-jarige olympisch kampioene, die na een carrière van ruim vijftien jaar haar fiets opbergt. Aan de hand van die interviews portretteren we Van Vleuten, met dit weekend meer aandacht voor haar olympische avonturen.
Wereldkampioene
"Of ik het niet ga missen? Nou, ik heb een breder beeld van mezelf dan alleen maar dat van een wereldkampioene of van een wielrenster. Dat hoor ik ook terug van mijn vriend. Dat vind ik ook fijn, anders zou ik niemand meer zijn als ik gestopt ben."
Toch moet ze even nadenken over hoe haar leven ingevuld gaat zijn als ze zondag, na de laatste meters van de Ladies Tour in Arnhem, voor het laatst in de remmen knijpt.
Van Vleuten: "Ik ben doelgericht. Zo zit ik in elkaar en zo koers ik ook altijd. En het gaat wel een uitdaging worden om op zoek te gaan naar een nieuw doel, waarin ik mezelf kan ontwikkelen. Dat wel."
Epidemiologie
Op haar cv prijken niet alleen maar sportprestaties. Ze heeft een master Epidemiologie op zak. En ze heeft ook werkervaring, opgedaan in een leven vóór 2008, het jaar waarin ze haar eerste profcontract tekende (bij de wielerploeg met de prachtige naam Vrienden van het Platteland).
"Voor mijn wielercarrière heb ik twee jaar een kantoorbaan gehad. Eerst 32 uur, daarna 24 uur per week. Dat vond ik wel heel lastig. Dan zit je vast in zo'n structuur. Structuur heb ik nu ook, maar ik heb toch ook heel veel vrijheid. Al ben ik wel getrouwd met de fiets. Als ik twee dagen wegga, naar mijn moeder bijvoorbeeld, dan moet die fiets toch weer mee in de kofferbak van de auto."
"Ik was projectmedewerker bij een instelling die voor het MBO opleidingen verzorgde. Ik zat achter een computer projectverslagen te maken. Ik ben epidemioloog, maar op dat moment was dat niet zo'n gewild beroep, ik werd voor geen enkele sollicitatie uitgenodigd."
Verslaggever Han Kock zocht haar dit jaar op tijdens haar laatste hoogtestage:
Van Vleuten: "In die baan zat niet mijn passie, ik deed dat omdat ik geen andere baan kon krijgen. Het wielrennen is écht als cadeau op mijn pad gekomen. Want ik voelde me ongelukkig. Het was geen drama hoor, maar ik weet nog wel dat mijn manager bij mijn vertrek zei: ik heb je nog nooit zo blij gezien als vandaag."
Ploegleider?
Vrijheid vond ze in het fietsen. Op 25-jarige leeftijd begon haar avontuur. En ze ontdekte: "Een bepaalde vrijheid hebben, dat past bij mij. Ik heb heel veel mooie dingen kunnen meemaken door het wielrennen, veel mensen leren kennen, bij verschillende ploegen gewerkt in verschillende landen. En het heeft me voor trainingskampen op veel mooie plekken gebracht in landen die ik anders niet had gezien. Ik had het voor geen goud willen missen."
Dan is de overgang naar 'huisje, boompje, beestje' te radicaal. "Ik zie mezelf meer als ondernemer of iemand die zich laat inhuren. Wel iets in de sport, waar mijn passie ligt. Ploegleider wil ik niet, want dan blijf je in hetzelfde leven hangen. Dan blijf je veel van huis af, kom je in dezelfde hotels, dat trekt me minder."
Voeding
"Veel wielrenners hebben een moeilijke relatie met eten. Het is overal om je heen. Die verleiding om te eten. Hoe meer je jezelf beperkt, hoe groter de behoefte wordt. Het is een 24-uursbaan. Mijn relatie ermee? Ik vind het ook een worsteling. Dat is, samen met mijn blessures, een van de niet zulke leuke kanten van het wielrennen. Dat je er altijd op moet letten."
Voor haar doelen heeft ze zich vaak aan een strikt dieet moeten houden. "Voor een Tour moet ik een beetje een tegennatuurlijk gewicht opzoeken. Het is nog steeds wel gezond hoor, maar het is niet mijn balansgewicht. Ik moet me er heel erg op focussen, alles afwegen, om het gewicht te bereiken waarmee ik de Tour wil winnen."
Ze denkt dat ze geluk heeft gehad. Veel later had ze niet moeten instromen in de sport. "Van nature ben ik niet per se een klimmer. Over tien jaar zal ik de Tour de France niet meer kunnen winnen, omdat er dan zoveel specialisten zijn. Eigenlijk ben ik meer een Flandrien. Ik ben wat breder gebouwd. Jezelf dan beperken op die manier met voeding is niet leuk."
De grens
"Ik zie het bij mijn mannelijke collega's ook: het is heel lastig. Het is een hele moeilijke balans. Of ik weleens de grens over ben gegaan? Nee. Mijn prestaties zijn altijd top geweest. Ik ben ook nooit overtraind geweest. Ik voel wel aan waar de grens ligt, al heb ik 'm vaak opgezocht."
