Het oorlogsdagboek van militair Aleksandr: van Bachmoet tot bruiloft
Januari
"Ik ben nu banger dan maanden geleden", zegt Aleksandr eerlijk. Hij is net gepromoveerd tot sergeant en heeft zelfs het aanbod gekregen om een opleiding tot luitenant te volgen. Dat wees hij af. De rang van sergeant is voor nu genoeg verantwoordelijkheid. "Als gewone militair was ik bijna nooit bang. Natuurlijk, op sommige momenten wel. Maar nu voel ik voortdurend een soort angst, voor tientallen mensen."
Hij krijgt de taak toegewezen om een nieuwe 'batterij' op te zetten. Voor zo'n nieuwe militaire eenheid moet bijna alles uit de grond worden gestampt. "De militairen krijgen we toegewezen vanuit de wervingskantoren. Zij komen uit het hele land. Het meeste werk zit in het kopen en opknappen van voertuigen." Met behulp van crowdfunding schaffen ze auto's en trucks aan, deels afkomstig uit EU-landen.
Het wachten op mortieren duurt uiteindelijk het langst. Maar dan is zijn eenheid klaar om naar het zwaartepunt van het oostfront te gaan: Bachmoet.
Maart
"Er zijn zó veel Russen. Ze blijven maar aanvallen, met nieuwe golven mensen", beschrijft Aleksandr. "In de winter waren het huurlingen en onervaren militairen, maar in de tussentijd hebben zij sterkere troepen opgeleid en aangevoerd. Daar vechten we nu tegen." Hij omschrijft zijn huidige tegenstanders als 'mobieler' en 'behoorlijk sterk'. "Ze nemen ook onze strategieën over. Ze kopen bijvoorbeeld ook gewone consumentendrones en hangen er explosieven aan, zoals wij dat al maanden doen."
De slag om Bachmoet wordt regelmatig vergeleken met de bloedige gevechten uit de Eerste Wereldoorlog, zoals de Slag om Verdun. Dat beaamt Aleksandr. "Het gevecht draait om militairen met geweren en granaten, en loopgraven en ondergrondse posities. Aan groter geschut, zoals machinegeweren, antitankwapens en luchtafweer hebben we niet veel."
's Avonds rust zijn eenheid uit op 'veilige' afstand van Bachmoet. Er is een huis gehuurd, waar ze water, stroom en internet hebben.
Van zijn oude leven, waarin motorrijden zowel zijn werk als hobby was, is niets meer over. Veel van zijn rijschoolcollega's zijn het leger in gegaan. Een van hen werd zelfs beroemd: Kateryna Polisjtsjoek, bijnaam Ptasjka ("vogeltje"). Zij ging viral met video's waarin ze in belegerd Marioepol patriottische Oekraïense liederen zong. Ze werd krijgsgevangen gemaakt en uiteindelijk vrijgelaten. "Nu is Ptasjka een nationale held", vertelt Aleksandr trots.
April
Van Bachmoet is inmiddels niet meer over, omschrijft Aleksandr. "Maar we zullen de ruïnes niet opgeven." De militair vecht regelmatig oog in oog met de Russen. "We hebben op daken of in kelders gezeten van gebouwen die de Russen probeerden te veroveren."
"Een keer vonden we een gedode man in een Oekraïens uniform, maar we kenden hem niet. Toen verschenen er twee mannen, ook in Oekraïens uniform, en zij gooiden granaten naar ons." Aleksandr's groep bleek in een Russische val getrapt. "Eén van hen hebben we gedood, de ander wist te ontkomen."
Het 'uitschakelen' gaat de militairen niet in de koude kleren zitten, maar is noodzakelijk in een oorlog. "De Russen lijken geen waarde te hechten aan het leven." Hij geeft een voorbeeld. "Ik zag een Wagner-man om de hoek verschijnen, en die werd direct uitgeschakeld door ons. Daarna stuurden ze er nog een. Ook die werd gedood. En dat bleven ze maar herhalen, totdat er zes mannen op precies dezelfde plek waren gedood."
De schatting is dat er duizenden tot tienduizenden doden zijn gevallen rond Bachmoet. "Volgens mijn informatie heeft Rusland vijf tot tien keer zo veel militairen verloren rond Bachmoet als Oekraïne. We hebben hier sinds 2014 goede linies opgebouwd, daar kom je niet zo maar doorheen."
Mei
Aleksandr is weer terug in Kyiv en enigszins een vrij man. De doorgewinterde sergeant ziet er fris uit. Hij straalt van geluk. Bij terugkomst uit Bachmoet is hij op de knieën gegaan voor zijn vriendin. En natuurlijk zei ze 'ja'. "Maar we gaan pas na de oorlog trouwen, want het is behoorlijk gek om iets te vieren terwijl dagelijks tientallen landgenoten sterven."
Binnenkort keert hij weer terug naar het front. Over de duur van de oorlog doet hij geen voorspellingen meer. "De Russen voeden hun kinderen op om Oekraïners te haten. Ook de volgende generatie zal ons willen doden." De bruiloft kan dus nog lang op zich laten wachten.
