De vrouwen van 2022: na Peking droomt Schulting van bestaan als pionier

• Luuk Blijboom

  redacteur NOS Sport

In de laatste week van 2022 blikken we terug op het voorbije sportjaar met zes Nederlandse vrouwen die successen beleefden. Vandaag in de voorlaatste aflevering: shorttrackster Suzanne Schulting.

Nooit lagen winst en verlies zo in elkaars verschiet als voor Suzanne Schulting in het olympische jaar 2022. Ze won op de Spelen in Peking twee stuks goud, zilver en brons en verloor vervolgens na zeven innige jaren haar coach Jeroen Otter, die koos voor een tijdelijk bestaan buiten de topsport.

Aan de keukentafel van haar huis in hartje Heerenveen blikt de 25-jarige Schulting terug op een memorabel seizoen en kijkt ze vooruit naar Milaan 2026 aan de hand van vier observaties van Otter. "Ik wil geen vrouwelijke Rintje Ritsma worden."

'De opofferingen die Suzanne in aanloop naar Peking heeft moeten maken, waren verschrikkelijk' (Jeroen Otter)

"Die periode voor de Spelen was inderdaad heel zwaar, ja. Het allerergste was dat ik mijn ouders en vrienden niet kon zien. Dat ik ze geen knuffel kon geven om daar wat ontspanning in te vinden. Nooit even uit die schaatsbubbel stappen en een keertje níet over sport praten."

"Ik heb me heel extreem gedragen om toch maar vooral geen corona op te lopen. Op een gegeven moment was het zelfs zo erg dat ik andere mensen vies, goor en eng vond. Ik was echt panisch. Duizend keer per dag je handen desinfecteren. Op straat oversteken zodra iemand je tegemoetkwam. Je voor en na een training niet meer omkleden, omdat je je ploeggenoten niet meer vertrouwt. Dat soort idiote dingen."

"Dat was allemaal heel vervelend. Maar het was nog veel vervelender geweest als ik niet naar de Spelen had gekund omdat ik besmet was geraakt."

"Veel mensen vonden de Olympische Spelen van Peking vreselijk, met al die coronamaatregelen. Maar ik heb er écht van genoten. Het was in Peking zó veel leuker dan vier jaar eerder in Pyeongchang. We hadden in Peking een geweldige trainingsbaan en een verschrikkelijk mooi stadion voor de wedstrijden. Het vervoer, eigenlijk alles was perfect geregeld. Er was geen gezeik, nooit gedoe. Peking voelde eigenlijk heel erg vertrouwd."

Klotetesten

"We wisten natuurlijk al een jaar of twee wat ons te wachten stond. Natuurlijk heb ik altijd de hoop gehad dat er misschien toch publiek op de tribunes zou zitten. Tegelijkertijd heb ik achttien maanden in een setting gezeten dat je zonder publiek schaatste en al die klotetesten moest doen. Ik was erop voorbereid."

"Het enige dat op de Spelen telde, was olympisch goud halen. Het is jammer dat mijn ouders er niet bij waren, want je wil zoiets natuurlijk het liefst met hen delen. Ik miste ze eigenlijk vooral na de wedstrijden, op de momenten dat je het behalen van de medailles viert. Die ontlading, vooral dat miste ik heel erg."

'Suzanne heeft na onze breuk op zichzelf leren vertrouwen' (Jeroen Otter)

"Nadat de wegen van Jeroen en mij scheidden, was ik ineens écht op mezelf aangewezen. Ik moest naar mezelf leren luisteren. Jeroen en ik hebben nog wel steeds contact. Als ik ergens over in zit, dan bellen we gerust een uur."

"Hoe Jeroen vertelde dat hij ermee zou stoppen, weet ik eigenlijk niet meer zo goed. De dag na de 1.500 meter, toen het toernooi erop zat, stelde ik hem in de atletenlounge van het olympisch dorp de vraag of we er over vier jaar in Milaan weer zo bij zouden zitten. Toen hij zei dat hij dat niet zeker wist, had ik iets van: oei. Dat was niet het antwoord dat ik wilde horen."

"Omdat we altijd heel eerlijk naar elkaar zijn, zou het vreemd zijn geweest als hij daar 'ja' had gezegd en een maand of wat later bekend had gemaakt toch te stoppen of een sabbatical te nemen. Wat ik op dat moment echt dacht, weet ik eigenlijk ook niet meer zo goed. Misschien kwam dat wel omdat op dat moment één gedachte overheerste: we hebben gedaan wat we moesten doen. En dat was goed."

'Over vier jaar is Suzanne nog altijd de grote ster van de internationale shorttrack' (Jeroen Otter)

"Dat klopt. Als dat namelijk niet het geval is, kan ik er net zo goed vandaag meteen mee stoppen. Ik wil de beste zijn. Nu. Morgen. Dit jaar. Volgend seizoen. Straks in Milaan. Dat is hetgeen me motiveert om elke dag het beste uit mezelf te halen."

"Als ik tijdens een training merk dat ik niet de allerbeste van de groep ben, word ik chagrijnig. En dat gevoel is niet meteen weg op het moment dat ik van het ijs afstap. Dat kan best nog wel een poosje duren."

"Je moet zoiets niet relativeren. Zo van: morgen beter. Dat is de doodsteek voor een sporter. Zodra je je schouders ophaalt op het moment dat je niet meer de beste bent, kun je net zo goed je koffer gaan pakken. Dan is het van: tabee Thialf, tot nooit weer! Geloof me, dat doe ik ook zodra ik bij mezelf bespeur dat ik niet meer verder kan komen dan een tweede plek."

"Ik wil een sporter zijn die op het hoogtepunt van haar carrière stopt en geen vrouwelijke Rintje Ritsma worden. Het is mooi dat hij zijn loopbaan zo lang heeft gerekt omdat hij schaatsen zo fantastisch vindt. Maar ik wil proberen, en dan met de nadruk op proberen, tijdig de eer aan mezelf te houden."

'Suzanne is voor de Spelen van Milaan het boegbeeld van een eigen commerciële ploeg' (Jeroen Otter)

"Dat zijn serieuze plannen, inderdaad. Ik voorspel dat het op korte termijn gaat gebeuren. Dit seizoen al? Dat hangt er een beetje vanaf. Ik wil dat dit samen met Jeroen als coach gebeurt. Anders niet."

"Ik hoop dat ik volgend seizoen kan zeggen dat die ploeg van de grond is gekomen. We hebben momenteel alleen te maken met een lastige sponsormarkt. We houden daarom veel opties open. Het enige dat ik kan zeggen is dat er momenteel gesprekken gaande zijn. Er is vanuit het bedrijfsleven zeker interesse."

"Ik wil deze stap graag maken, omdat ik het gevoel heb dat de tijd rijp is om het shorttrack in Nederland groter te maken. De nationale selectie is maar voor een beperkt aantal schaatsers weggelegd. Terwijl er wel heel veel atleten zijn die talent hebben en zich verder willen ontwikkelen op een moment dat de kernploeg vol zit."

"Ik heb een groep mooie sponsors om me heen, maar dat is slechts voor een heel beperkt aantal sporters weggelegd. De rest bedrijft sport op kosten van de ouders, die gevraagd worden naar Heerenveen te komen om de droom van hun kinderen waar te maken. Die willen ooit de beste van de wereld worden en met olympisch goud thuiskomen. Mensen met ambities krijgen daar geen ene zak voor en dat vind ik treurig."

"Als je de sport groter wilt maken, moet je vervolgstappen nemen. Aan het einde van mijn carrière wil ik niet alleen kunnen zeggen dat ik fantastische gouden medailles heb behaald en shorttrack op de kaart heb gezet. Ik wil ook iets nalaten voor de sport."

"Iemand moet de eerste zijn om het Nederlandse shorttrack te veranderen. En ik denk dat ik de aangewezen persoon ben om dat te doen. Als er één geschikt moment is om hier je schouders onder te zetten, dan is het nu."