Dagboek Doha: struikelen over beveiligers, zingende wegwijzers stelen de show
De ogen van de voetbalwereld zijn gericht op het WK in Qatar. In het gevolg van de absolute wereldsterren en in de kantlijn van het grote nieuws schrijft NOS-redacteur Thierry Boon dagelijks over wat hij meemaakt in Doha.
Vijftien, zestien, zeventien, achttien. En zo kan ik nog wel even doorgaan met tellen. Ze zijn overal hier in Qatar. Onveilig hoef je je niet te voelen.
Voor het trainingscomplex van Oranje staan er al zes buiten. Na het hek door naar de securitypoortjes. Daar staan er weer twee. De tas gaat door een apparaat, waarachter er vier staan te wachten.
Over het pad richting het trainingsveld. Rechts zitten er vier, die bezig zijn met hun telefoon, op witte tuinstoelen. Stukje doorlopen. Weer twee. Eentje links en eentje rechts, zittend onder een parasol.
Links schermt er een het pad naar het veld af (er komt een besloten training aan). Rechts dus, richting het perscentrum. Daar staan er twee, met een mondkapje. Klaar om de deur voor je open te doen.
50.000 beveiligers
Werkelijk overal dit WK barst het van de beveiligers. Bij de trainingsvelden van Oranje zien we elke dag dezelfde gezichten. Qatar heeft meer dan 50.000 mensen getraind om hier te komen helpen. En ze zijn allemaal op komen dagen.
En dan zijn er ook nog de vrijwilligers. Uit meer dan een half miljoen (!) aanmeldingen zijn er 20.000 gekozen. Ze beschikken over 160 nationaliteiten, van 18 tot 77 jaar, meldt de FIFA.
Zij zijn te herkennen aan hun groen-paarse sportshirts. "Mic test, one, two, three", klinkt het voor de zoveelste keer uit de mond van een vrijwilliger, vlak voor een persmoment van Oranje. "Thumbs up for good audio."
Je hoeft niet eens zelf op het knopje van het koffiezetapparaat te drukken. Daar is een vrolijke Afrikaanse jongen voor, die ook nog eens een schaal vol heerlijke koekjes (met van dat chocolade ertussen) bij zich heeft.
Het voelt soms ongemakkelijk. Ze zijn vaak overijverig, tikkeltje nederig. Maar altijd lief, vrolijk en nogal behulpzaam.
Zingende wegwijzers stelen de show
Op straat, waar je de meeste van de verwachte anderhalf miljoen voetbalfans tegenkomt, struikel je over politiemannen en WK-medewerkers. Uit Nepal, India, Kenia.
Bewapend met een megafoon en een megavinger, wijzen ze je letterlijk de goede kant op.
De grootste lol komt van die zogenaamde 'Last Mile Marshals', die rondom het openbaar vervoer staan. "This way, this waaay, this waaaaaaaaay", klinkt het, met een steeds hoger wordend stemmetje, gevolgd door een grote lach.
Een ander roept hard "Hakuna!" door z'n megafoon, gevolgd door de mensen op straat: "Matata!"
