Kunstrijdster Van Zundert in geldcrisis: 'Moeder kan het niet alleen betalen'
"Alleen maar mooie herinneringen." Het ongeloof valt nog altijd van het gezicht van kunstrijdster Lindsay van Zundert te scheppen als ze terugdenkt aan de Olympische Winterspelen van begin dit jaar in Peking.
"Ik stond daar en ik had echt iets van: wow! Ik had niet gedacht dat ik daar nu al zou staan. Fantastische herinneringen. Dat je denkt: oh, ik wil weer terug."
Maar of er een olympisch vervolg komt, is nog maar de vraag. "Ik hoop dat ik Milaan 2026 haal. Dat is wel mijn doel. Maar ik weet niet of ik het nog vol kan houden zonder sponsors", klinkt het onheilspellend uit haar mond.
De net 17-jarige Van Zundert sierde haar olympische optreden in China op met een prachtige achttiende plaats. Bij lange na niet in de buurt van een medaille, zoals Sjoukje Dijkstra (olympische kampioene in 1964) en Dianne de Leeuw in het verre verleden wel met edelmetaal huiswaarts keerden, maar wel voldoende in het oog springend om uitnodigingen te krijgen voor twee prestigieuze Grand Prix-wedstrijden.
Tegen het randje aan
"Normaal had ik er maar één gekregen, dus daar was ik heel blij mee", vertelt de Brabantse, die in Canada en Frankrijk aan de bak mocht. "Daar komen alleen maar rijdsters uit Amerika, Japan, Korea. De grote landen dus. En daar stond ik dan tussen. Dat was toch wel heel speciaal."
De eervolle invitaties tekenen haar groeiende reputatie in de internationale kunstschaatswereld. In eigen land is daar daarentegen bar weinig van te merken. "Financieel is het bijna niet meer op te brengen", merkt Van Zundert op. "Ik zit eigenlijk wel in een geldcrisis. We zitten echt tegen het randje aan."
De kostenposten waar ze tegenaan loopt, zijn fors en lopen uiteen van coaches en reizen tot jurkjes en natuurlijk ijshuur. Want ook die moet ze ophoesten in Breda, waar ze haar trainingen afwerkt. "IJs is heel duur. Daar moet ik nu gewoon in minderen. Terwijl ik juist dat ijs nodig heb om te verbeteren."
Van de schaatsbond, die in Heerenveen een heel sportcentrum is begonnen, hoeft ze niet al te veel te verwachten. "Die helpen wel. Maar niet echt in grote bedragen. En ik vind het niet fijn om naar Heerenveen te verhuizen. Hier heb ik alles wat ik nodig heb. En ook mijn familie. Ik wil gewoon nog niet het huis uit. Al zou ik er wel één keer per week of om de twee weken een paar dagen willen trainen."
Ook NOC*NSF, dat begin dit jaar toch met trots kon wijzen op de eerste Nederlandse kunstrijdster op de Spelen in 46 jaar, laat verstek gaan. "Ik krijg nu wel een klein bedragje. Maar omdat ik nog geen toptwaalf heb gereden, heb ik geen A-status. Daardoor is dat bedrag niet zo hoog."
Zijden draadje
Stichting Kunstrijden Nederland springt wel flink bij. "Die heeft veel betekend voor mij. En nu nog. Ze doen heel veel voor mij. Maar uiteindelijk raakt ook hun potje een keer op."
En dus dreigt, hoewel de Spelen van 2026 in Milaan Van Zunderts grote doel zijn, haar carrière aan een zijden draadje te komen hangen. "Ja, best wel. Als het straks echt niet meer haalbaar is, moet ik gewoon gaan stoppen. Mijn moeder kan het niet alleen betalen. Dus ik hoop dat mensen of bedrijven mij willen sponsoren en mij willen helpen."
