Einde tijdperk: Rebellin (51) hangt eindelijk zijn fiets aan de wilgen, toch?

Afgelopen week nam de wielerwereld afscheid van Vincenzo Nibali, Alejandro Valverde en Philippe Gilbert. Eerder dit jaar hing Tom Dumoulin al de fiets aan de wilgen.

Wereldkampioenen, winnaars van zes grote ronden, monumentenverzamelaars. Renners die het wielrennen ruim vijftien jaar lang kleur gaven. De generatie daarvoor groeide op met Michael Boogerd, Frank Vandenbroucke, Michele Bartoli en Davide Rebellin.

Laatstgenoemde zwaait nu ook af. Op 51-jarige leeftijd.

Nooit gestopt

Boogerd reed zijn laatste koers in 2007. Paulo Bettini werd in 2010 bondscoach van Italië, maar is dat ook al ruim acht jaar niet meer.

De beroemdste bordjessprint in het wielrennen, die tussen Bartoli en Vandenbroucke op de Côte de la Redoute, vond plaats in 1999. Tien jaar later werd het levenloze lichaam van Vandenbroucke gevonden in een hotel in Dakar, Senegal.

En Rebellin? Die is nooit gestopt. Althans, niet als het aan hem lag. Vorige week gaf hij zelfs nog acte de présence bij het WK gravel in zijn thuisregio Veneto.

Het WK gravel was het begin van een feestweek: eigenlijk zou de Giro del Veneto afgelopen woensdag zijn laatste koers zijn, maar dat stelde hij nog een paar dagen uit.

De reden: in het weekend konden er meer mensen komen kijken.

Amstel Gold Race

Rebellin werd prof in 1992 en won zijn eerste koers een jaar later, het eindklassement van de Duitse Hofbrau Cup. Daarna volgden nog 60 overwinningen, de laatste in 2017 in de Ronde van Iran. Maar dat is niet de reden, waarom we hem herinneren.

Wel vanwege die wonderweek in 2004, toen hij de Amstel Gold Race, de Waalse Pijl én Luik-Bastenaken-Luik wist te winnen. In de Amstel én in Luik klopte hij Boogerd in de sprint.

Ondanks zijn geweldige resultaten in het voorjaar werd Rebellin niet opgenomen in de Italiaanse selectie voor de Olympische Spelen in Athene. Uit woede probeerde Rebellin zich te laten naturaliseren tot Argentijn, maar de Spelen kwamen te vroeg.

In 2008 haalde Rebellin zijn gram in Peking door achter de Spanjaard Samuel Sánchez naar het zilver te sprinten. Bijna een jaar later maakte het IOC bekend dat in de urinestalen van zes atleten sporen van doping hadden gezeten.

Een van hen was Rebellin. Het bleek te gaan om cera, de tweede generatie van het wondermiddel epo.

In 2009 won Rebellin voor de derde keer de Waalse Pijl en werd hij derde in Luik-Bastenaken Luik, voor hij zijn schorsing van twee jaar inging. Eenmaal terug in het peloton, 39 jaar inmiddels, ging hij vrolijk verder waar hij gebleven was. In vrijwel elke wedstrijd waar hij opstapte, zette hij de dure ProTour-ploegen te kijk.

Vooral in de Italiaanse najaarsklassiekers eindigde hij zelden buiten de topvijf. De kleinere koersen, want een contract bij de topteams zat er niet meer in.

Doping

In 2016 stond hij daar opeens weer op de Grote Markt in Maastricht bij de start van de Amstel Gold Race. Zijn laatste. Daar had hij zijn oude rivaal Boogerd kunnen aantreffen in de ploegleidersauto, ware het niet dat de Hagenaar een paar weken daarvoor door de UCI geschorst werd op basis van zijn publiekelijke dopingbekentenis.

Rebellin zelf haalde zijn schouders erover op. "Of ik doping heb gebruikt? Luister, daar geef ik geen antwoord op", zei de Italiaan een jaar eerder, voordat hij 29ste zou worden in de Amstel Gold Race. Om er in één adem aan toe te voegen: "Ik leid een heel geregeld leven met veel opofferingen en training. Als je doping gebruikt hebt, dan is dat niet goed voor je. Dan boek je geen resultaten meer op je 43ste. Dan is je carrière al voorbij."

Die loopbaan werd nog een paar jaar verlengd met koersen in alle uithoeken van de wereld. Na dertig jaar lijkt zijn loopbaan nu toch echt ten einde. Al weet je het bij Rebellin nooit.

De Classico Veneto, het afscheidsfeestje van Rebellin, werd trouwens gewonnen door Marc Hirschi. Daarmee sluit zijn ploeg UAE het seizoen af met 48 zeges, evenveel als Jumbo-Visma.

Rebellin eindigde in de laatste koers van zijn 30ste seizoen als profwielrenner als... 30ste