Vallende bladeren maken einde aan wielertijdperk: afscheid Nibali en Valverde
Met het vallen van de bladeren komt een einde aan een wielertijdperk. Vandaag rijden Vincenzo Nibali en Alejandro Valverde met de Ronde van Lombardije hun allerlaatste wedstrijd.
Twee kampioenen die het wielrennen in de laatste twee decennia kleur hebben gegeven. Nibali (37) heeft 52 profzeges op zijn palmares en hoort bij een zeer select clubje van wielrenners die alle drie de grote ronden gewonnen heeft.
Valverde (42) was een keer de beste in het eindklassement van de Vuelta, maar blonk nog meer uit in zware eendagskoersen. Vier keer won hij Luik-Bastenaken-Luik, vijf keer de Waalse Pijl. En na maar liefst zes podiumplekken zette hij in 2018 de kroon op zijn carrière met de wereldtitel.
De Ronde van Lombardije staat niet tussen de 133 profzeges van Valverde. Nog niet. In 2013 en 2014 werd 'El Imbatido' tweede. En in 2015 werd hij vierde, op respectabele afstand van de winnaar: Vincenzo Nibali.
'Daar gaat Nibali, met de poep op de buis!'
Op de top van de Civiglio zitten ze nog bij elkaar. Alejandro Valverde probeert nog wat energie op te doen voor de finale van de Ronde van Lombardije. Met een witte bidon in de mond frommelt hij wat in zijn achterzak. En dan ziet hij een lichtblauwe schicht vertrekken.
Dat Nibali de aanval zou openen in de afdaling is geen verrassing. Toch reageert Valverde niet. Een fatale fout. Want wat volgt is één van de indrukwekkendste afdalingen uit de recente wielergeschiedenis.
Bekijk hieronder de afdaling van de Civiglio in de Ronde van Lombardije met commentaar (vol ontzag) van de Belgische collega's Renaat Schotte en José De Cauwer.
"Hij gooit zich als een steen naar beneden, de man met misschien wel de beste daalreputatie van het peloton", horen we Schotte zeggen, met opwinding in zijn stem. "Op z'n Sagans nu, poep op de buis!"
We zien Nibali inderdaad ineengedoken op zijn fiets, met het achterwerk op de buis van zijn fiets. Hij rijdt zo dicht mogelijk op de cameramotor om te profiteren van het zog. Maar de motoren gaan te langzaam voor hem. "Nibali, met doodsverachting", roept Schotte vol ontzag.
Onderaan de afdaling flirt de Italiaans kampioen met het lot, als hij langs een muurtje scheert om een motor te passeren. Een Italiaanse vloek schalt door de buitenwijken van Como. Ook dat is Nibali. Een renner met de oogopslag van een kwajongen, maar met het Siciliaanse temperament van een huurmoordenaar. Een haai.
Rancune
Nibali is op zijn best als hij rijdt op rancune. Vraag het Steven Kruijswijk, die in de Giro van 2016 zo onder druk werd gezet door Nibali dat hij in een sneeuwmuur belandde en zo een zeker lijkende eindzege uit handen zag glippen.
Vraag het Tom Dumoulin, die zich op weg naar zijn Giro-zege in 2017 flink uit evenwicht liet brengen door de persoonlijke vendetta van Nibali.
Zo was het ook in 2015. Een jaar eerder had Nibali de Tour de France gewonnen met een overmacht die tot uiting kwam in vier ritzeges. Een jaar later wilde hij opnieuw oogsten. Maar in 2015 zat vooral veel tegen. In de Tour werd hij 'slechts' vierde achter Chris Froome, Nairo Quintana en Alejandro Valverde.
Dan maar de Vuelta, de ronde die hij in 2010 als 25-jarige wist te winnen. De vorm was goed, de haai was klaar om zijn tanden te laten zien. Maar in de tweede rit ging het al mis. Nibali wordt opgehouden door een valpartij in de finale van de koers en moet een gat dichten op een op hol geslagen peloton.
Zijn ploeg bedenkt een truc, een van de oudste uit het grote wielerboek. Alleen dit keer zien miljoenen tv-kijkers live hoe Nibali zich aan het portier van zijn ploegleidersauto laat voortsleuren richting de kop van de wedstrijd.
De Vuelta-organisatie kan niet anders dan Nibali uit koers te halen. Tot onbegrip van Nibali, uiteraard.
Getergde Nibali
Een kleine maand later stapt de getergde Nibali weer op de fiets. Hij rijgt de podiumplaatsen aan elkaar in de Italiaanse najaarskoersen, wint er twee en laat zich op weg naar zijn eerste zege in een monument door niemand afstoppen: niet door de motoren, niet door de jury en zeker niet door zijn tegenstanders.
De Ronde van Lombardije van 2015 schrijft hij op zijn naam. In 2017 doet hij dat weer, met een identieke aanval in de afdaling. En een paar maanden later gebruikt hij de afdaling van de Poggio om ook Milaan-Sanremo bij te schrijven.
Voor sommige renners - de meeste waarschijnlijk - is een profzege genoeg om van een geslaagde carrière te spreken. Etappewinnaars in een grote ronde en winnaars van klassiekers gaan de boeken in. De loopbaan van Nibali is zelf een boek.
Hij behoort tot het selecte gezelschap dat alle drie de grote ronden wist te winnen, de Giro zelfs twee keer. Niet verwonderlijk dat Nibali zijn afscheid aankondigde toen de Giro zijn geboorteplaats Messina aandeed. Een Giro, waarin hij nog keurig als vierde eindigde.
Naast Nibali staat het lijvige boek van Alejandro Valverde. De pezige Murciaan is wars van trainingskampen en hoogtestages. Hij zweert bij zijn trainingsgroepje, waarmee hij elke dag de heuvels intrekt van Zuid-Oost Spanje.
Als hij niet in koers is tenminste, want dat doet hij graag en veel. Al 21 succesvolle seizoenen lang, met een pauze van twee jaar vanwege zijn betrokkenheid bij het netwerk van dopingarts Eufemiano Fuentes.
Elk jaar dezelfde vraag
In de Ronde van Lombardije van 2015 liet Valverde zich verrassen, zoals eerder al gebeurde door Joaquim Rodríguez in 2013, Dan Martin in 2014 en later door Bauke Mollema in 2019. Drie keer tweede en een handvol andere ereplaatsen, het tekent de loopbaan van Valverde.
Begin 2018 dacht Valverde dat zijn loopbaan voorbij was, nadat hij in de proloog van de Tour de France in Düsseldorf zijn knieschijf had gebroken. Een paar maanden later werd hij wereldkampioen.
Sindsdien wordt hem elk jaar gevraagd of dit zijn laatste jaar is. Elk jaar gaf Valverde hetzelfde antwoord.
Op zijn 42ste voelen de benen soms als vroeger, maar zijn sprint is niet zo scherp meer als voorheen. In de Coppa Agostoni werd hij alleen geklopt door Sjoerd Bax, in Giro dell'Emilia werd hij vierde en in Tre Valli Varesine derde.
"Als ik de vorm zie waarin ik me nu bevind, dezelfde als tien jaar geleden", liet Valverde zich al ontvallen, "en gezien het feit dat ik bij de besten hoor, overweeg ik om door te gaan..."
Na een korte stilte: "Maar nee, het is beter om zo te eindigen."
