Donderdag 'in zak en as', zondag wereldkampioen; Van Dijk had 'echt geen idee'
"Echt?!" Hangend over haar stuur kon Ellen van Dijk niet geloven dat ze opnieuw wereldkampioen tijdrijden was geworden. Ze was kanshebber, uittredend kampioen, maar geen topfavoriet. Stiekem had ze een dag van tevoren al afscheid genomen van de regenboogtrui.
"Ik dacht gisteren: ik heb echt een fantastisch jaar gehad in die trui, heb er enorm van genoten, en wat er ook gebeurt, ik ga alles geven. Als het geen podiumplaats is, so be it", vertelde Van Dijk na de huldiging, een gloednieuwe regenboogtrui om de schouders, de gouden medaille blinkend om de nek.
Zonder verwachtingen stapte ze zondag in Wollongong, Australië op. "Ik denk dat dat een groot verschil maakte, dat ik er heel relaxed in stond." Vrij in het hoofd.
Teruggeschakeld na EK
Zag Van Dijk, houder van het werelduurrecord, dit dan helemaal niet aankomen? "Wat denk je? Nee, ik had het echt niet verwacht."
Het parcours in Wollongong lag haar niet zo goed. En sinds het EK in München, waar de Zwitserse Marlen Reusser vijf seconden sneller was, had ze geen wedstrijd meer gereden. Bewust niet. "Ik voelde mij daar niet goed, moest heel even een stapje terug doen en hierop mentaal focussen." Maar dat ging niet vanzelf.
Donderdag moest Van Dijk haar training nog stoppen omdat ze te veel last had van haar rug. Slecht voor het moreel, zo vlak voor een WK. "Ik zat een beetje in zak en as. Maar niemand neemt dat meer serieus, nu het zo goed gaat", lachte ze.
Onderweg wil Van Dijk nooit tijden horen, dus ook deze race niet. Ze wil rijden op gevoel. "Ik wist welke wattages ik waar moest rijden, maar uiteindelijk is het een parcours dat je op gevoel moet doen."
Bij doorkomst na het eerste rondje hoorde ze de speaker zeggen dat ze nog op koers lag voor een medaille. Maar winnen? Daar dacht ze geen moment aan. "Ik had niet de illusie dat ik nog bij Grace Brown in de buurt zou komen."
Toen ze na de finish vaag de speaker "back-to-back win" hoorde roepen, begon Van Dijk iets te vermoeden. Pas toen ze de verzorgers uit hun dak zag gaan, werd het duidelijk. "Tot ik over de finish kwam had ik echt geen idee."
'Heel, heel speciaal'
"Dit is voor mij nu echt een verrassing", straalde ze na afloop. "Het voelt heel, heel speciaal. Dat ik denk: wow, ik ben nu wel even echt de beste." Beter dan Brown (+0.12). Beter dan Reusser (+0.41). En beter dan landgenoot Annemiek van Vleuten, die zevende werd op één minuut en 43 seconden van Van Dijks winnende tijd 44.29.
"Het voelde niet eens zo slecht, maar als ik nu naar mijn wattages kijk, kan ik concluderen: slechte dag", zei de winnaar van de Tour, de Giro en de Vuelta van dit jaar. Van Vleuten was vooraf nog gretig, maar: "Het is duidelijk dat ik niet haalde wat ik normaal kan doen, dus kan ik het wel meer accepteren."
In de schaduw van Van Dijks goud vond er in Wollongong een primeur plaats: tussen de eliterensters streden ook de beloften om een wereldtitel. De Nederlandse Shirin van Anrooij (47.09) pakte daar het zilver, achter de Italiaanse Vittoria Guazzini (45.20).
