Bol kan ogen niet geloven: 'Waar komt dit vandaan?'
Met een blik vol ongeloof en de armen wijd ten hemel gespreid passeerde Femke Bol vrijdagavond de finishstreep van het Hayward Field atletiekstadion in Eugene. Blijdschap, verbazing en ongeloof streden op de openingsdag van de WK atletiek om voorrang.
Haar lichaamstaal liet aan duidelijkheid niets te raden over. Waar had ze in vredesnaam die ongekende eindsprint vandaan getoverd die Nederland het zilver op de gemengde 4x400 meter opleverde?
"Ik begreep het niet helemaal", stamelde de vrouw die hoogstpersoonlijk verantwoordelijk mocht worden gesteld voor een Nederlands record van 3.09,90. "Ik kon niet begrijpen dat ik als tweede over de streep kwam. Ik lag toch ver achter?"
Dat lag ze inderdaad. Bols eindspurt van een slordige 120 meter was er inderdaad een voor de eeuwigheid. Het ontbrak er nog maar aan dat ze ook Fiordaliza Cofil, de slotloopster van de Dominicaanse Republiek, er in de laatste meters oplegde.
Bol kwam uiteindelijk slechts acht-honderdsten van een seconde tekort voor een gouden bekroning van haar race en het hoogste ereschavot voor haar en haar ploeggenoten Lieke Klaver, Liemarvin Bonevacia en Tony van Diepen.
"Heel blij" was Bol met het feit dat ze de Verenigde Staten (3.10,16) in ieder geval naar het brons had kunnen verwijzen. Tegen de Dominicaanse Republiek viel op Amerikaanse bodem niet op te lopen. "Ik voelde meteen dat we niet hadden gewonnen", zei ze over de akelig spannende finish. "Maar een tweede plek is natuurlijk ook supergoed."
Bekijk hieronder de reacties van het Nederlandse viertal.
Het was een constatering waar geen speld tussen te krijgen viel. En toch. De kille cijfers die na afloop werden vrijgegeven maakten vooral één ding pijnlijk duidelijk. Het aflossingsnummer was een klassiek geval van goud verliezen in plaats van zilver winnen. Om in clichés te blijven hangen: de ketting bleek ook in Eugene zo sterk als de zwakste schakel.
Bol, die in de finale de plaats van serieloopster Eveline Saalberg innam, was namelijk niet de enige die haar race vol ongeloof voltooide. Hetzelfde gold voor Liemarvin Bonevacia, de man die als enige van de vier estafettelopers uit de startblokken ging.
In de ochtenduren, tijdens de series, klokte hij een alleszins acceptabele 44,93. In het avondprogramma, toen het om de knikkers ging, hoorde hij na de finale in de catacomben van Hayward Field tot zijn grote schrik dat zijn tussentijd slechts 46,50 was geweest.
Even leek de grond met terugwerkende kracht onder Bonevacia's voeten te worden weggeslagen. Gedaan was het met de vreugde, zo zag het er althans naar uit. De startloper scheen zich op dat moment te realiseren dat Nederland een gouden WK-medaille plus wereldrecord én bijbehorende extra bonus van 100.000 dollar in ontvangst had mogen nemen wanneer hij zijn tijd uit de ochtenduren zelfs maar had geëvenaard.
Plak is een plak
Het was teamgenoot Tony van Diepen die hem op dat moment opbeurde door ostentatief de zilveren medaille onder zijn neus te houden. Een plak is een plak, hield de specialist op de 800 meter zijn teamgenoot letterlijk en figuurlijk voor. Bonevacia's geluk bij een ongeluk was dat drie van de vier wel boven zichzelf uitstegen.
Lieke Klaver (49,32) maakte de valse start goed door van plek 7 naar 3 te lopen, een positie die Tony van Diepen (45,13) als derde loper consolideerde. Met de ongekende uithaal van Bol (48,95) werd dat uiteindelijk dus nog de tweede plaats.
Bekijk hieronder de race van het Nederlandse viertal in de finale van de 4x400 meter gemengde estafette.
Nederland nam daarmee revanche op de olympische finale van Tokio 2020, waarin het Oranje-viertal de ondankbare vierde plaats ten deel viel. Het goud ging in Japan naar Polen, voor de Dominicaanse Republiek en de Verenigde Staten.
De vierde plek van Tokio was het gevolg van tactische fouten, oordeelde bondscoach Laurent Meuwly destijds. Nederland had op die 31ste juli 2021 in Japan een wereldrecord kunnen lopen, klonk het toen.
Het was dezelfde conclusie die hij 349 dagen later ook kon trekken, al sprak hij zich in Eugene (nog) niet uit. Toch was het missen van die unieke kans niet de oorzaak van de ingehouden vreugde waarmee de zilveren WK-medaille werd begroet. Volgens Klaver lag daar iets anders aan ten grondslag. "We zijn een beetje moe."
Kalm blijven
Ook Bol liet de teugels niet volledig vieren. "Natuurlijk ben je blij. Maar je kunt je emoties niet voor de volle honderd procent laten gaan. Over een paar dagen moet je weer lopen. Het is een kwestie van kalm blijven. Ik wil namelijk meer."
De vrouw die heel toepasselijk twee bliksemschichten als oorbellen heeft, was tijdens de ouverture van de mondiale titelstrijd in ieder geval van haar gezonde twijfels verlost. Aan het begin van zo'n toernooi is het altijd een beetje aftasten, vertelde ze. "Je weet waar je staat. En toch ook weer niet, omdat je een tijdje geen wedstrijden hebt gelopen."
Tot haar grote tevredenheid concludeerde ze ten overvloede dat over de volle ronde haar laatste 100 meter een stuk beter aanvoelt dan een jaar geleden. En dat biedt perspectief. "We zullen zien wat we hier straks gaan meemaken op de 400 meter horden."
