Mijn Afscheid | Geen zwart gat voor Fontijn: 'Boksen is zó zwaar'
In de laatste maand van het jaar kijken we traditioneel terug op de afgelopen twaalf maanden. Dit jaar is het thema 'Afscheid'. Vandaag boksster Nouchka Fontijn.
Gezicht geschminkt, een legergroen pak aan, handen over elkaar en stoer in de camera kijken. Ergens in de Sloveense bergen vecht Nouchka Fontijn tegen zichzelf en negen andere bekende Nederlanders in een nieuw programma op streamingdienst Videoland, waarin ze zich laat onderdompelen in de wereld van Special Forces.
Van een zwart gat heeft ze nog geen last. Na haar laatste bokspartij op de Olympische Spelen in Tokio, waar ze brons pakte, beëindigde ze haar carrière.
Een week lang deed ze niks, om er toen achter te komen dat doordeweeks niks te beleven is omdat veel mensen dan aan het werk zijn. Toen besloot ze afspraken te maken en dingen te plannen. Fontijn kan moeilijk stilzitten.
Urenlang trainde ze tijdens haar carrière. Alleen tegen de zak, onder toeziend oog van haar coach. Alsmaar weer die klappen. Uitdelen én incasseren. "Het is geen volleybal", zei ze met tranen in haar ogen na haar laatste partij, in Tokio. Om vervolgens openlijk te twijfelen of ze weer zou gaan boksen als ze het over mocht doen. "Het is echt een zware sport."
Sporten doet ze ook nu nog altijd elke dag. "Al ben ik niet veel meer aan het boksen." Toch kan ze de sport niet loslaten. In haar nieuwe leven wil ze het boksen naar de mensen en naar bedrijven brengen, gecombineerd met een presentatie. Over haarzelf, de bokswereld, het leven van een topsporter en de ups en downs.
Die ups en downs heeft ze genoeg in haar rijke carrière van zo'n veertien jaar. In 2016 was ze de eerste Nederlandse boksster ooit op de Spelen. "Ik heb daar echt genoten, met een mooie zilveren medaille", blikt Fontijn terug.
"Ook die hectiek hier als je weer terug bent. Dan maakt het niet uit met wat voor kleur je thuiskomt. Je gaat mee in die feestmolen en mag zelfs bij de koning op bezoek. Dat zijn mooie momenten."
Jacht naar goud
Hoe mooi het zilver ook is, Fontijn wil op jacht naar meer. Nooit is ze namelijk tevreden, iets wat ze wil veranderen nu ze gestopt is.
Tijdens het WK van 2019 lijkt ze op de hoogste trede te mogen staan. Maar luttele seconden voordat die droom werkelijk wordt, wordt ze teruggefloten. Tegenstander Lauren Price dient protest in tegen de uitslag en krijgt gelijk. Weer is het zilver voor Fontijn.
Een nachtmerrie was het, met een mentale klap erbij. Maar Fontijn verloor nooit het plezier in boksen. "Ik heb toen wel even afstand genomen, ben op vakantie gegaan en had vrij snel daarna een interland. Dat vond ik zo leuk dat ik gewoon lekker wilde boksen."
De Spelen van Tokio zet ze dan ook niet uit haar hoofd, al speelde ze toen al met de gedachten om te stoppen. "Maar ik was te goed om het te laten gaan. Ik heb een goede kans op een medaille, dus niet gaan kon niet. Ik wilde nog één keer alles geven. Toen de Spelen een jaar werden uitgesteld, wist ik: het is mooi geweest Dat wordt mijn laatste toernooi."
Op weg naar de Spelen wint Fontijn twee keer van Price, het voelt al revanche. Ook al is het op kleinere toernooien. Echter op een nieuw moment suprême moest ze opnieuw haar meerdere erkennen in haar Britse rivale. In Tokio verliest ze in de halve finale en de bronzen medaille is wat rest.
"Ja, echt zonde. Maar ik ben de betere boksster dan Price", is ze stellig. "Zij ligt mij gewoon niet. Toch kijk ik positief terug op de Spelen. Ik neem toch maar mooi weer brons mee naar huis en ik stond er wel."
Vrijheid
Inmiddels geniet Fontijn van de vrijheid en doet ze van alles. Vaak krijgt ze de vraag of ze al een nieuw doel heeft. "Maar zo'n doel als de Spelen is niet zomaar te vervangen."
Veranderd is ze wel sinds ze gestopt is. "Ik ben wat relaxter geworden, wat losser. Ik hoef bijvoorbeeld op een verjaardag niet steeds te denken dat ik weg moet voor een training."
"Ook is mijn creatieve brein veel actiever. Ik sla mijn boek open en heb heel veel ideeën. Of wanneer ik in de auto zit, dan kom ik tot veel ideeën. Dat is ook nieuw. Ik heb gewoon ruimte in mijn hoofd én in de dag."
