Van Moer (76) overleden: 'Beste middenvelder die België ooit gekend heeft'
De Kleine Generaal, luidde zijn bijnaam. Wilfried van Moer mocht met zijn 1.68 meter dan inderdaad niet over veel lengte beschikken, hij gold desondanks als een van de groten van het Belgische voetbal.
De man die 57 maal het shirt van de Rode Duivels over de schouders trok en in 1996 zelfs een jaar bondscoach was van het nationale team, is dinsdag overleden op 76-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hersenbloeding.
Halverwege de jaren negentig trok Van Moer zich terug uit het voetbal en richtte hij zich op een café dat hij uitbaatte. De bescheidenheid die hem na zijn loopbaan achter de toog deed belanden was voor velen in het voetbal een verademing.
Beste middenvelder
"Een vriend voor het leven", noemde oud-doelman Pfaff hem tegenover Sporza.be. "Hij was mijn grote voorbeeld toen hij bij Beveren speelde. Mijn vader ging vaak iets drinken bij het café van zijn ouders. Wilfried en ik voetbalden dan soms samen op een pleintje."
Ook als voetballer maakte Van Moer veel indruk op Pfaff. "Voor mij was hij de beste middenvelder die België ooit gekend heeft. Hij kon het spel doen kantelen wanneer het niet draaide."
Van Moer begon zijn loopbaan als voetbalprof in 1961 bij SK Beveren, de club die hij vijf jaar trouw bleef. Achtereenvolgens speelde hij voor Antwerp, Standard Luik, Beringen, nogmaals Beveren om zijn loopbaan in 1984 af te sluiten bij Sint-Truiden. Hij kwam tot 414 duels in de hoogste Belgische klasse.
Ook als international maakte Van Moer furore. Zestien jaar lang vertegenwoordigde hij de Rode Duivels, een periode waarin hij bijna zestig interlands speelde. De middenvelder kwam tussen 1966 en 1982 zeven maal tot scoren.
EK-finale 1980
In 1970 nam Van Moer deel aan het WK in Mexico, het toernooi waar de Belgen al in de eerste ronde sneuvelden. Tijdens het EK van 1972 in eigen land strandden de gastheren in de halve finale. Het was het toernooi waarin Van Moer na een tackle van de Italiaan Bertini zijn been brak.
Acht jaar later groeide hij op het Europees kampioenschap in Italië uit tot een van de beste spelers van de Rode Duivels en loodste hij zijn ploeg naar de finale. Daarin legden de Belgen, met verder mannen als Jean-Marie Pfaff, Eric Gerets Jan Ceulemans in de gelederen, het met 2-1 af tegen het toenmalige West-Duitsland.
Zijn afscheid van het internationale voetbal vierde hij op het allerhoogste podium, tijdens het WK van 1982 in Spanje. Op 37-jarige leeftijd werd hij, als aanvoerder, gewisseld in het duel tegen Polen, waarna hij nooit meer als international binnen de lijnen kwam.
Aansluitend op zijn voetbalcarrière ging hij aan de slag als trainer. De laatste club waar hij als speler voetbalde, Sint-Truiden, was ook de werkgever waar hij, onmiddellijk na zijn spelersloopbaan het trainersvak inrolde.
Hij zat er twee jaar op de bank, daarna volgden Assent, Beveren en Diest als werkgevers. In 1995 was hij één jaar assistent-bondscoach van Pol van Himst, waarna hij voor een seizoen het stokje van hem overnam.
Café
Nadat hij door de Belgische voetbalbond KBVB mede vanwege zijn beperkte verbale kwaliteiten werd bedankt voor de bewezen diensten, hield hij het voetbal voor gezien.
De man die drie maal de Gouden Schoen won als beste speler van België keerde terug naar Wembley. Niet de voetbaltempel in Londen, maar het café dat hij uitbaatte in Hasselt.
