Ploeterend in de Premier League, maar in de nationale ploeg is Pickford de antiheld

Het eerste wat Jordan Pickford als kind bewust van het voetbal meekreeg, was een grabbelende David Seaman. De keeper werd op het wereldkampioenschap van 2002 te grazen genomen door een boogbal van de Braziliaan Ronaldinho, uit een vrije trap van grote afstand.

Nu verdedigt Pickford zelf het doel van Engeland. En lachen ze om zijn blunders, want hele compilaties zijn er inmiddels op internet te vinden van zijn onbeholpen acties in het shirt van Everton. Zo blesseerde hij ook Virgil van Dijk, die daardoor het EK met Oranje miste.

Pickford kon wel een succesje gebruiken, zoals de finaleplaats van Engeland. Met een wezenlijke bijdrage voor de keeper, die slechts één tegengoal kreeg in de zes voorgaande duels.

"Het is belangrijk dat hij elke dag en elke wedstrijd de wil toont om zichzelf te verbeteren", zegt Carlo Ancelotti, de manager die Pickford afgelopen seizoen bij Everton onder zijn hoede had. "En hij wordt alsmaar beter. Daar bestaat geen twijfel over."

Bekijk hier hoe Engeland zich plaatste voor de EK-finale:

Dat heeft de 27-jarige Pickford wel bewezen, na een lange reis die hem door de krochten van het Engelse profvoetbal voerde. Stapje voor stapje werkte hij zich door alle niveaus, tot een miljoenentransfer en een debuut in de nationale ploeg aan toe.

De lange weg naar succes leverde hem een heldenstatus op in zijn geboorteplaats, met zelfs een eigen parkeerplaats bij de plaatselijke supermarkt.

Manager Craig Liddle had Pickford als tiener onder zijn hoede bij het noodlijdende Darlington, dat ondanks de inspanningen van de latere international degradeerde naar het zesde niveau. In zeventien duels kreeg hij liefst 39 goals om de oren.

725 minuten niet gepasseerd

Desondanks maakte Pickford grote indruk op Liddle: "Als 17-jarige had hij al een enorme persoonlijkheid. Hij was erg zelfverzekerd. Een heel dappere jongen tegen de grote mannen", aldus Liddle. "Hij is in de loop der jaren volwassener geworden. Ik vind hem op dit moment de beste keeper van Europa, zo niet van de wereld."

Oud-international Gary Neville was aanvankelijk niet overtuigd van Pickford, maar ook hij is inmiddels bijgedraaid. "Ik vind hem de belangrijkste speler van Engeland dit EK. Ik heb veel kritiek geleverd op zijn optredens bij Everton, maar in het nationale team is hij een heel andere speler geworden."

Tot de Deense tegengoal in de halve finale van Mikkel Damsgaard was Pickford zelfs 725 minuten niet gepasseerd, nooit eerder vertoond door een keeper in dienst van de Engelse ploeg.

De doelman zijn van Engeland is geen dankbare taak. Na de legendarische Gordon Banks, wereldkampioen in 1966, en de onverslijtbare Peter Shilton, tot in de veertig actief als international, was er geen onbetwiste nummer één meer.

Seaman deed het op relatief late leeftijd nog heel behoorlijk, waarna de ene na de andere keeper werd afgeserveerd. Paul Robinson werd de schlemiel in een mislukte EK-kwalificatie, Robert Green werd de nationale zondebok door een onwaarschijnlijke blunder op het WK tegen de Verenigde Staten.

Cruciale reddingen

Ook aan Pickford wordt getwijfeld. Maar in de nationale ploeg compenseert hij zijn onzekere momenten vooralsnog met cruciale reddingen, zoals tijdens dit EK onder meer tegen de Duitser Kai Havertz.

Gelukkig maar voor de Engelsen, want serieuze concurrenten heeft Pickford niet. Reservekeepers Aaron Ramsdale en Sam Johnstone degradeerden dit seizoen met respectievelijk Sheffield United en West Bromwich Albion uit de Premier League. Joe Hart komt al jaren niet meer aan de bak als eerste keeper.

Pickford is belangrijk voor Engeland in de achtste finale tegen Duitsland:

Toch bleef Pickford altijd die gewone jongen. Kwetsbaar ook, zeker bij de verwensingen die hij kreeg na zijn charge op Van Dijk.

Scheidsrechter Michael Oliver bekende dat hij rood had moeten geven, ook al had hij het spel vanwege buitenspel al stilgelegd. Supporters van rivaal Liverpool waren in alle staten, tot bedreigingen aan het adres van de keeper aan toe.

Pickford schakelde professionele hulp in, om zijn plek onder de lat bij zijn club en in de nationale ploeg te behouden.

"We praten overal over", zei Pickford daarover. "We spreken elkaar wekelijks, of soms een keer in de twee weken. Hij kan me helpen bij mijn ontwikkeling en me uit moeilijke situaties helpen."

Nationale held

Met de goede resultaten van Engeland is de kritiek verstomd, ook al leert de geschiedenis dat het sentiment na één cruciale fout weer volledig kan omslaan. Het hoort erbij als Engels international met continu de schijnwerpers op zich gericht, weet Pickford.

"Het is een enorme stimulans voor ons om in zo'n geweldig decor te spelen", blikt de keeper vooruit op de eindstrijd, met het thuisvoordeel van het eigen Wembley. En de druk die daarbij komt kijken, de eeuwige vergelijkingen met de kampioenen van 1966, maar ook de mislukkingen die volgden. Hij heeft er geen boodschap aan.

Jordan Pickford wil een nationale held worden door gewoon Jordan Pickford te blijven.