De Tour de France, zo klinkt het nog weleens onder wielerliefhebbers, is eigenlijk helemaal niet de mooiste wielerwedstrijd van het jaar. Er zou zo vaak berekenend gekoerst worden. De Giro en de Vuelta zijn veel leuker, wordt dan gezegd.
De eerste negen dagen van de 108ste Ronde van Frankrijk hebben echter bewezen dat ook de Tour nog altijd spectaculair en meeslepend kan zijn. En dramatisch. Want maar weinig renners kwamen de openingsweek door zonder een bezoekje aan de teamarts.
Van der Poel houdt van de Tour en andersom
Uitgerekend de man voor wie de Tour op een vrij ongunstig moment in het seizoen op het programma staat, domineerde de eerste week. En hij kleurde hem geel, de kleur die zijn opa Raymond Poulidor nooit om de schouders kreeg gehangen. Mathieu van der Poel.
Olympisch goud op de mountainbike is zijn grote doel deze zomer. In de Tour wilde hij vooral zijn sponsor een plezier doen, maar hij beleefde in Frankrijk meer plezier dan vooraf gedacht. En meer succes.
Van der Poel kon niet anders dan zijn tranen de vrije loop laten, toen hem na zijn winst in de tweede etappe, op de Mûr-de-Bretagne, werd gevraagd aan wie hij dacht bij het veroveren van het geel. Aan opa, natuurlijk.
Ook 'Cav' spreekt met brok in de keel
Net zo sprakeloos en net zo emotioneel was Mark Cavendish toen hij twee dagen later op het stoeltje zat dat is gereserveerd voor de etappewinnaar. Op 36-jarige leeftijd en vijf jaar na zijn laatste ritzege in de Tour, sprintte Cavendish in Fougères naar de overwinning.
Waar Van der Poel in het begin van zijn interview nog wel uit zijn woorden kon komen, had Cavendish van meet af aan een brok in zijn keel. "Ik weet niet wat ik moet zeggen, joh. Het feit dat ik hier in de Tour ben, is al speciaal genoeg."
Bekijk hieronder in de carrousel de emotionele interviews met Van der Poel en Cavendish.
Dat laatste gaat zeker ook op voor Van der Poel, die behalve de tranen dus nog een overeenkomst met Cavendish heeft. De aanwezigheid in de Ronde van Frankrijk maakt iets los bij beide renners en het succes dat ze behalen, versterkt dat gevoel alleen maar.
"Het is wel leuk in de Tour, eigenlijk", zei Van der Poel zaterdag tegen het AD, ondanks het verliezen van de gele trui.
De Nederlandse renner wekte zelfs nog even de suggestie helemaal niet af te willen stappen, maar zondagochtend werd de knoop toch doorgehakt. Van der Poel laat de Tour voor wat het is en gaat zich richten op Tokio. Nu écht.
De tijdslimiet gehaald, huilend over de finish
Aan afstappen wil Cavendish zeker níét denken. Niet in de laatste plaats omdat hij de dag na de tijdrit opnieuw toesloeg en zijn totaal aantal etappezeges in de Tour op 32 bracht, slechts twee minder dan recordhouder Eddy Merckx.
En er zijn nog behoorlijk wat kansen voor de sprinters, terwijl een aantal directe concurrenten al naar huis is. Zoals Caleb Ewan, die bij een val zijn sleutelbeen brak, en de winnaar van etappe 3 Tim Merlier.
Geholpen door de ploeggenoten die normaal gesproken de sprint voor hem aantrekken, de onvermoeibare Tim Declerq en Michael Mørkøv, bereikte Cavendish zondag de finish in Tignes voordat de tijdslimiet was verstreken. En wederom waren er tranen.
Het zijn enkele fraaie details uit een eerste Tourweek die nog zo veel meer hoogtepunten kende. Neem de verrassend sterke tijdrit van Van der Poel, die dacht het geel te verliezen aan Wout van Aert, maar zelf slechts één seconde langzamer bleek dan de man die nooit ver weg is als hij aan de start staat. Of het nou een veldrit, voorjaarsklassieker of de Tour betreft.
Dat bleek vrijdag ook maar weer, toen beiden in de 29 man sterke kopgroep belandden die in de langste Touretappe sinds 2000 ten aanval trok. De aanvallers maakten er een waar spektakelstuk van en de twee eeuwige rivalen kwamen zelfs nog met z'n tweeën in de achtervolging op de leiders terecht.
Een dag later zakte Van der Poel dan toch echt weg uit de top van het klassement en steeg de regerend Tourwinnaar tot grote hoogte, nadat hij in de tijdrit al had laten zien in topvorm te zijn. Tadej Pogacar.
Pogacar reed alle concurrenten op een hoop en hees zich in het gele leiderstricot. Wie hem daar nog uit wil krijgen, moet van heel goede huize komen. Ook dat leerde de eerste Tourweek wel.
Primoz Roglic gaat dat in elk geval niet meer doen. Twee keer ging de renner van Jumbo-Visma onderuit in de eerste drie dagen en vooral die tweede valpartij richtte veel schade aan. Een foto van 'mummie' Roglic - toen nog lachend - zou het het begin van het einde blijken.
Vrijdag verloor hij al bijna vier minuten op Pogacar, zaterdag meer dan een half uur, zondag stapte hij niet meer op.
En dan te bedenken dat alle ellende voor Jumbo-Visma begon met de vrouw die de groeten aan haar 'opi en omi' belangrijker vond dan de veiligheid van de renners. Ze beging haar stommiteit negen dagen terug. Het lijkt al veel langer geleden.
