Teruggekeerde Broch waakt voor valkuil, maar wil natuurlijk wel naar Tokio

"Heel bijzonder. Toen het Wilhelmus werd ingezet, moest ik toch wel een paar traantjes laten. Het is ook allemaal zo snel gegaan. Ik had het gewoon ook niet verwacht. En om dan nu weer hier te staan, tussen de meiden... Heerlijk."

Yvette Broch geniet zichtbaar van haar rentree bij het Nederlands handbalteam. Een terugkeer die, zoals ze zelf al zegt, niet voor de hand lag. Ze was er immers in de zomer van 2018 helemaal klaar mee. Niet zozeer met de sport, maar wel met het moeten presteren en met de druk die daarmee gepaard gaat. De wereldtopper, 27 jaar pas, stopte van het ene op het andere moment. Het was tijd voor een ander leven.

Totdat het toch weer begon te kriebelen. Ze meldde zich bij Metz en ging daar meetrainen onder het motto van 'we zien wel wat ervan komt'. Dat is inmiddels duidelijk: ze maakte met de Franse club al haar opwachting in de Champions League, terwijl Oranje-bondscoach Emmanuel Mayonnade, tevens trainer van Metz, de Zuid-Hollandse uitnodigde voor de Nederlandse selectie.

Speciale momentjes

Vorige week droeg ze tijdens de oefenduels met Kroatië en Brazilië voor het eerst weer het nationale tricot. Tegen de Zuid-Amerikaanse ploeg had Broch bovendien een aandeel in de score. "Ja, dat zijn toch speciale momentjes, als je dan weer op het veld staat en weer je eerste doelpuntje maakt. Daar geniet ik onwijs van."

En daar was het haar allemaal om te doen geweest: plezier. Al plaatst ze wel een kleine kanttekening. "Wat is wel lastig vind, is dat er gezegd wordt: Broch is terug. Want ik merk zelf: nee, Broch is nog niet terug. Ja, Broch 2.0, zeg maar. Ik mis nog een stukje spierkracht. En een stukje explosiviteit. Ik ben ook niet meer de handbalster die ik ooit was en ik denk ook niet dat ik dat ooit nog ga worden. Ik handbal nu ook gewoon anders."

De vraag rijst: is Broch 2.0 goed en belangrijk genoeg om komende zomer met Oranje in actie te komen op de Olympische Spelen? "Dat is aan Manu", verwijst ze wijselijk naar de bondscoach. "Ik heb Tokio inderdaad wel als doel. Ik train hard en geef alles. Maar of het ook genoeg is voor het team..."

Vrijheid

Ze ervaart het als een uitdaging, maar beseft ook heel goed dat het oude gevaar op de loer ligt. "We bereiden ons voor op een van de grootste toernooien. Ik merk dat er inderdaad weer druk op mij afkomt en ook dat ik mijzelf druk opleg. En die stem is er heel lang niet geweest. Ik weet dat ik moet waken voor die valkuil en daarin een balans moet vinden."

Kortom, relaxed richting de Spelen. "Nou ja, relaxed in mijn hoofd vooral. Want fysiek ga ik natuurlijk volle bak. Maar dan zonder de druk die ik mijzelf opleg, zonder weer over mijn eigen grenzen heen te gaan, zonder altijd maar weer te pushen en te pushen. Het was nooit goed genoeg. Ik denk dat daar nu mijn vrijheid in zit. Niet vrijheid in tijd, maar vrijheid in mijn hoofd."