Het jaar van Suzanne Schulting: 'Een jong persoon in een kist, dat hoort niet'

• Chiel van Koldenhoven

In de laatste week van 2020 kijken zeven sporters en oud-sporters terug op een bewogen jaar. Vandaag: shorttrackster Suzanne Schulting.

De zaterdag is grauw en waterkoud, het centrum van Heerenveen uitgestorven. Met een ferme pas zet Schulting (23) een wandeling in gang. "Waar wil je het over hebben?", vraagt ze. "Corona? Langebaanschaatsen? Lara?"

Waar wil jíj het over hebben? Het is jouw jaar.

Ze kijkt verbaasd. "Zo werkt het niet. Jij bent de interviewer en stelt de vragen en ik antwoord."

Oh? We kunnen het ook eens omdraaien?

Ze schudt vertwijfeld haar hoofd en gebaart naar een bankje.

Eenmaal zittend neemt Schulting de rol van geïnterviewde topsporter aan. Op de automatische piloot vertelt ze over haar sportieve jaar, waarin ze met overmacht EK-goud pakte maar ook het jaar waarin ze niet kon schitteren op het geannuleerde WK.

Wat opvalt, is dat Suzanne Schulting graag de regie in handen houdt.

Waarom schrijf jij het verhaal zelf niet?

Ze is verrast. "Zelf schrijven? Jeetje... Nee." Toch pakt ze pen en papier. Dan, geamuseerd maar ongemakkelijk: "Wat ben jij verschrikkelijk! Dit voelt als een schoolopdracht waar ik geen zin in heb. Merk je dat ik gefrustreerd raak?"

Waar komt dat door?

"Omdat ik niet weet wat ik moet doen. Want normaal is alles in controle, hè. Alles wat ik doe."

Ik merk het. Word je daar niet moe van?

Gedecideerd: "Nee, nee. Ik wil totale controle hebben - ook in interviews. Maar nu haal je mij uit mijn comfortzone."

Er is ook maar weinig wat Schulting niet lukt. Bij gebrek aan shorttrackraces zocht ze uitdaging in het langebaanschaatsen. Prompt veroverde ze - zelfs een beetje tegen haar eigen verwachtingen in - tickets voor de EK sprint en voor de WK afstanden, op de 500 en 1.000 meter.

"Dit is toch niet normaal?", zegt Schulting glunderend. Ze moet nog beslissen of ze het Europese sprinttoernooi gaat rijden; dat mag immers niet in de knel komen met haar grote doelen voor 2021: Europees en wereldkampioen shorttrack worden. Maar op de WK afstanden in februari in Heerenveen staat ze aan de start: "Het zou toch stom zijn om daar niet aan mee te doen!"

Ze vertelt het met die ontwapenende lach die Schulting kenmerkt. Waarmee ze ook in interviews, op Instagram en in tv-optredens harten verovert. Voor de buitenwereld lijkt het soms wel alsof deze alleskunner op ijzers nooit faalt.

Maar dit jaar lukte het zelfs de naar totale controle verlangende Schulting niet om volledige grip te hebben op haar leven en haar doelen. Dat begon in februari, bij de wereldbekerfinale in Dordrecht. "Voor mij een heftig weekend. Ik was er mentaal helemaal klaar mee."

Er volgt een lange stilte, waarin Schulting bescherming zoekt in haar dikke winterjas. Ze praat er niet graag over.

"Kijk, ik had daarvoor, op de EK, alles gewonnen. En iedereen verwachtte dat ik 'wel weer even alles zou winnen'. Die druk legde ik mijzelf ook op. Nou, ik was echt out. Ik kón gewoon niet meer."

Hoezo, jij hebt toch altijd alles onder controle?

"Toen niet. Het was na de kwartfinale 1.000 meter op zondag. Ik was zó zenuwachtig. Dat moeten van mijzelf, dat werd me teveel."

Wat voel je dan?

"Spanning, die me opfokte. Ik kon niet meer. Wilde naar huis, naar mijn moeder. Ik had zoveel spanning in me, dat ik buiten de kleedkamer stond te huilen tegenover Jeroen (Otter, haar coach, red.)."

Na opnieuw een stilte: "Je bent de eerste die dit hoort. Ik was zó moe. Van de druk, pers, sponsoring. Alle shit die erbij komt kijken. Mensen die aan je trekken, iets van je vinden."

Maar daar ga jij toch wel lekker op?

"Jawel, maar het stapelde zich op en kwam er allemaal uit. Fysiek en mentaal was ik doodop. Ik haalde de A-finale 1.000 meter ook niet, hè. Míjn afstand. Dus ja, ik vind het lekker, zolang ik het onder controle heb. En dat had ik niet. Het knapte."

Hoe ga je daar dan mee om?

"Dat kon ik niet, maar mensen zien dat niet. Een smetje op mijn seizoen."

Ondanks alle stress en het missen van de finale pakte Schulting de zege in het eindklassement op de 1.000, na ook al de 1.500 meter te hebben gewonnen. Met haar ploeggenoten won ze voor eigen publiek ook de aflossing. Een succesvolle afsluiting van het wereldbekerseizoen.

Maar daarna ging haar stip aan de horizon, de WK shorttrack in Zuid-Korea, niet door vanwege de coronapandemie. Een periode van sportieve stilte volgde in het voorjaar. En een van verveling, bekent ze nu. In de zomer werkte ze zich weer in het zweet, richting al wat hopelijk komen gaat in het nieuwe shorttrackseizoen.

Ze wist niet dat de zwartste bladzijde nog geschreven moest worden.

Op vrijdag 10 juli overleed haar vriendin en ploeggenoot Lara van Ruijven aan de gevolgen van een auto-immuunziekte, na ruim een week te hebben gestreden in een Frans ziekenhuis. Er is veel over gezegd en geschreven. Het beeld van een huilende Schulting en haar ploeggenoten, bovenop een berg in Perpignan, staat op ieders netvlies.

"Ik had in die periode heel erg het gevoel dat ik, hoe zeg je dat... sterker moest zijn dan de anderen."

Waarom? Omdat jij het boegbeeld bent?

"Nee, omdat ik het gevoel had dat ik als persoon sterker was. Ik moest beschermend zijn."

Maar jij hebt ook je eigen verdriet.

"Natuurlijk, maar misschien beschermde ik zo wel mijzelf. Door te zorgen voor anderen. Lara en ik hadden dezelfde vriendengroep. Ik belde en zorgde voor hen, liet mij niet helpen."

En als je dan weer thuis komt, alleen. Er niemand meer is om voor te zorgen. Word je dan een wrak?

"Nee, dat was lekker. Ik was sterk. Ook omdat ik er al met zoveel mensen over heb gesproken."

Praat je het nog van je af?

"Dat is niet nodig. Ik heb het een plekje gegeven. Natuurlijk mis ik Lara en vind ik het gek dat ze er niet meer is. Hoe raar is dat, trouwens, als je erover nadenkt. Dat een jong persoon er ineens niet meer is. In een kist ligt. Dat hoort niet."

Word je dan boos?

"Nee, ik ben nuchter ingesteld. Het is wat het is, ik kan er niets aan veranderen. Ik moet door met het leven en dat niet laten beïnvloeden omdat een goede vriendin is weggerukt. Ik stel gelijk, bam, nieuwe doelen. Gelijk toen ik in de auto zat vanuit het ziekenhuis in Frankrijk, waar ik afscheid van haar had genomen."

Je zei in tv-programma De Vooravond dat teamgenoten misschien denken dat jij er zo makkelijk mee omgaat.

"Het lijkt heel hard. Natuurlijk heb ik een kutgevoel, maar ik laat mijn dag er niet door beïnvloeden. Ik kan wel de hele dag met een kop thee onder de dekens gaan liggen, maar daar zit ik gewoon helemaal niet op te wachten. Het is op een gegeven moment klaar. Hup, schouders eronder, we gaan verder."

Dat doel dat je jezelf gelijk stelde; wat is dat?

"Dat houd ik voor mijzelf. Dat weten maar zo'n vier mensen. Misschien kom je er ooit achter. Over een jaar. Of over een paar maanden..."