Judoka Savelkouls kan na horrorblessure mogelijk nooit meer normaal lopen

Op 9 februari van dit jaar gaat er een schok door de judowereld als Tessie Savelkouls in Parijs geblesseerd van de tatami wordt gedragen. De term 'horrorblessure' is eigenlijk nog een understatement, zo erg is de blessure van Savelkouls.

Drie maanden later is de kans dat Savelkouls ooit weer normaal kan lopen slechts één procent, maar de judoka blijft strijdbaar. "Ik ga ervoor zorgen dat ik die kans ga pakken."

Met haar linkerbeen zet Savelkouls een stap vooruit, met veel moeite komt het rechterbeen erachteraan. Gek is dat niet, als je weet dat de 28-jarige judoka een gescheurde zenuw van ruim acht centimeter heeft.

Terug naar februari. Savelkouls is in een blakende vorm. Drie maanden eerder heeft ze de Masters gewonnen, een van de meest prestigieuze judotoernooien ter wereld. Na een lange historie van blessures lijkt alles op z'n plaats te vallen. Eindelijk.

Geblokkeerd onderbeen

In Tokio - de Spelen staan op dat moment nog gewoon op de kalender - wil ze voor een olympische medaille gaan. En als ze haar vorm kan doortrekken, wie weet wat er dan allemaal mogelijk is. Op het grandslamtoernooi in Parijs kan ze dan ook niet wachten om te beginnen.

Maar op die dag gaat het al in haar eerste partij mis. Flink mis. Haar Franse tegenstander Romane Dicko zet een actie in over het been van Savelkouls. Het onderbeen van Savelkouls wordt daarbij geblokkeerd en blijft staan.

"Dat moment ben ik een beetje kwijt, maar ik weet nog wel dat ik op de grond lag en voelde dat mijn been los zat", blikt Savelkouls terug. Eerst denkt ze nog dat haar knie uit de kom is en vraagt ze aan de dokter om 'm terug te zetten. "Ik dacht: trek er maar aan en dan komt het wel goed."

Op de judomat durft haar tegenstander dan al niet meer te kijken. Dicko slaat haar handen voor haar ogen en voelt haar maag omdraaien. Het is stil in de zaal, er vloeien tranen.

Tranen en applaus

Die tranen maken even later plaats voor applaus, als Savelkouls de hal per brancard verlaat. Ze moet dan nog wachten op de ambulance. Collega's, coaches en familie verzamelen zich rondom Savelkouls.

"Iedereen was overstuur. Toen heb ik wel even iets gezegd van: jongens, ik ben oké. Mijn been is niet goed, maar ik ga niet dood of zo. Ik ben er nog."

Savelkouls wordt daarna naar een Frans ziekenhuis gebracht, waar ze wordt geopereerd. Na vier dagen keert ze per ambulance terug naar Nederland. Zes weken lang zit haar been in een stellage, waarna er een MRI-scan kan worden gemaakt.

Lopen of rennen?

"Ik wist wel dat het niet goed was, maar pas toen ik na die scan te horen kreeg dat er heel veel stuk was, wist ik dat Tokio 'm niet meer ging worden."

Weg olympische droom, maar het is nog veel erger dan dat. "Ineens vraag je jezelf af of je überhaupt nog normaal kunt lopen of rennen. Ik denk dat ik meer kans heb dan die één procent, maar dat is ook maar afwachten."

Haar topsportcarrière lijkt dan ook wel voorbij, al wil ze daar zelf nog niet aan denken en er zeker geen punt achter zetten. "Ik lig momenteel voor op schema, ik doe dingen waarvan ze niet hadden verwacht dat ik die nu al zou kunnen."

"Dus hoe erg alles ook is, ik zie het positief in en wil klaar zijn om, als er een kans komt, die te pakken. Ik ben sowieso een positief persoon, omdat ik denk dat positiviteit je uiteindelijk het meest zal brengen."