De druk op de ziekenhuizen is door de coronacrisis enorm. Voor patiënten is de impact van een opname op de intensive care groot, maar ook artsen en verpleegkundigen, die normaal gesproken niet op de IC werken, ervaren grote emotionele druk.
Er zijn patiënten die ik nog nooit wakker heb gezien, zegt plastisch chirurg Edin Hajder van Het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis (OLVG) in Amsterdam. "Je moet je voorstellen dat ze op hun buik liggen, met hun gezicht van je afgedraaid. Dat ben ik absoluut niet gewend."
Sinds de uitbraak van het coronavirus in Nederland is zijn afdeling gesloten voor niet-urgente zorg. "Ik voelde me nutteloos thuis. Toen ik wist dat ze mensen nodig hadden, wilde ik heel graag helpen. Tijdens mijn opleiding heb ik drie maanden op de IC gestaan. Ik heb hier examen voor gedaan, maar dat is voor mij wel vijf jaar geleden."
Tranen in de ogen
IC-verpleegkundige Rowan Marijnissen werkt in het ziekenhuis waar de eerste coronapatiënt werd geconstateerd, het Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis in Tilburg. "Ik werk sommige weken zes van de zeven dagen en sta fulltime aan het bed. Het is druk, maar ik ga dit volhouden zo lang het nodig is."
Normaal gesproken laat Marijnissen haar werk achter zich als ze naar huis gaat. "Maar als ik nu in auto stap en de radio aanzet, dan is het weer corona. Er gebeurt zoveel op de intensive care, er zijn momenten dat de tranen me in de ogen springen."
Laatst had ze een patiënt die na twee dagen kunstmatig in slaap werd gebracht voor de beademing. "Hij vroeg me eerst nog of ik zijn vrouw wilde bellen en wilde zeggen dat hij van haar houdt. Ik ben dan misschien wel de laatste persoon die hij ziet die deze boodschap kan doorgeven", vertelt Marijnissen geëmotioneerd.
Plastisch chirurg Hajder herkent het. Het raakt ook hem erg, als patiënten vlak voor de kunstmatige slaap vragen of ze het zullen overleven. "Ik zeg dan dat ik mijn best ga doen, meer kan ik niet zeggen."
"Wat mij choqueert", zegt Marijnissen, "mensen in bed die totaal de regie over hun eigen lichaam kwijt zijn. Het enige wat wij proberen is om de patiënt in leven te houden. Het virus kunnen wij niet actief behandelen, het lichaam moet het zelf doen. En een behandeling op de IC brengt altijd andere gevolgen met zich mee. Het is geen heilige graal."
Hajder vindt het ook moeilijk dat familieleden er niet bij kunnen zijn. "We bellen de families twee keer per dag om een update te geven over de situatie."
Marijnissen vertelt over een man die afscheid kwam nemen van zijn vrouw. "Ze lag op de covid-afdeling en ging het niet redden. Een paar uur later werd haar man zelf opgenomen op de afdeling. Hij heeft het ook niet gered."
Marijnissen: "Als ik foto's zie of hoor van mensen die zich weinig aantrekken van de maatregelen, dan heb ik daar echt moeite mee. Tegen die mensen zou ik willen zeggen: kom maar eens een dagje meelopen met mij, super onverstandig wat je doet!"
