Een jaar na de aanslag in Utrecht: 'Buig niet voor wat dan ook'
Vandaag om 10.43 uur luiden de klokken van de Domtoren in Utrecht vier keer. Een ongewoon tijdstip, maar met een bijzondere reden. Elke klokslag is voor een slachtoffer van de tramaanslag op 18 maart 2019.
Een jaar geleden opende schutter Gökmen T. om 10.43 uur het vuur op passagiers in een tram op het 24 Oktoberplein in Utrecht. Hij wist daarna te vluchten en in de uren die volgden ontstond een klopjacht naar T. Hij werd uiteindelijk aan het begin van de avond bij een huiszoeking elders in Utrecht opgepakt.
De aanslag was in de wijk Kanaleneiland, een buurt die Karim Enahachi goed kent. Hij woont er al jaren en is er onder meer actief namens de plaatselijke moskee. Hij denkt nog dagelijks terug aan de aanslag, die naast veel verdriet ook bijzondere vriendschappen blijkt te hebben opgeleverd.
'We moesten iets doen'
Enahachi was in het UMC Utrecht voor afspraken. Al snel stond zijn telefoon roodgloeiend. Vanwege de aanslagen op twee moskeeën in Nieuw-Zeeland - een paar dagen eerder - was er meteen angst voor een vergelijkbare daad in Kanaleneiland. Dat bleek niet het geval, maar de schok was bij Enahachi niet minder groot.
"Het was verschrikkelijk. Ik wil er niet aan terug denken. Stel je voor: je hebt een vrouw en twee kinderen. Ze gaan op reis en je hoort opeens: ze zijn alle drie overleden. Zo voelde ik me dagenlang, wekenlang. Het gevoel alsof je je gezin verliest. Ik ben heel gevoelig, zulke dingen grijpen mij ontzettend aan."
Het besef kwam later pas, vertelt de Utrechter. "Iedereen van de moskee vond dat we iets moesten doen. Ons gevoel uiten naar nabestaanden, naar Utrechters, naar heel Nederland." Zo kwamen ze op het idee na het vrijdagmiddaggebed richting het plein te lopen. "We wilden nabestaanden laten zien: we zijn allemaal iemand verloren."
Die avond liepen Enahachi en andere moskeegangers met een spandoek mee tijdens de stille tocht. Daar kwamen ze ook supporters van FC Utrecht tegen. "Ik had nooit gedacht dat er nog een partij zou lopen met een spandoek", zegt Enahachi. De groepen mengden en stonden op een gegeven moment zij aan zij met de spandoeken.
Het bleef uiteindelijk niet bij die ene ontmoeting. Inmiddels zijn er allerlei gesprekken gaande om samen iets te ondernemen, vertelt Enahachi. "We zijn van plan iets te doen voor de wijk, voor bepaalde groepen, zoals daklozen."
Enahachi denkt dat de herdenking supporters en moskeegangers dichter bij elkaar heeft gebracht: "Moskee en voetballen, daar zit een grote ruimte tussen. Voetbal is heel wat anders dan bidden. Het doel is heel anders. Dat je op zo'n manier dichter bij elkaar wordt gebracht, dan wordt het ook een vriendschap. Dat is voor mij al voldoende. Wat er nog meer komt, dat is mooi meegenomen."
De Utrechter hoopt dat mensen in zijn wijk een jaar later minder angst voor elkaar hebben. "Ik zou de mensen aanraden om de saamhorigheid te creëren door elkaar op te zoeken, met elkaar te praten, elkaar te ondersteunen. We hebben hem toch verslagen." Enahachi zelf probeert een voorbeeld te zijn: "Bel aan bij de buren, groet elkaar op straat. Buig niet voor wat dan ook. Uiteindelijk zijn we een geheel."
Wat gebeurde er vorig jaar op het 24 Oktoberplein? Bekijk hier een terugblik op de gebeurtenissen:
