Asia Bibi is zeker niet de eerste christen uit Pakistan die het land ontvlucht. Ook in Nederland wonen religieuze vluchtelingen uit dat land. Zoals Cheena (niet haar echte naam): zij was in Pakistan niet meer veilig en vroeg in Nederland asiel aan.
"Ik woonde in Pakistan toen er een groot conflict uitbrak tussen jihadisten en christenen", vertelt Cheena. "Op een dag werd een dorp bij mij in de buurt, waar voornamelijk christenen woonden, afgebrand door een fundamentalistische groep. Het was een grote ellende en er waren doden gevallen."
Cheena besloot samen met kerkgenoten de slachtoffers te helpen, maar dat werd haar niet door iedereen in dank afgenomen. "Ik kreeg telefoontjes en berichten van fundamentalisten dat ik moest ophouden met helpen. Zo niet, dan zouden ze mij aandoen wat ze de mensen in het dorp aan hadden gedaan. Denk aan verkrachten of vermoorden."
Uiteindelijk werden de dreigementen zo erg, dat haar omgeving haar adviseerde om het land te verlaten. "Mijn vader, mijn broer en de kerk zeiden: het is beter dat je gaat. Anders lopen wij straks ook gevaar."
Cheena vluchtte en kwam in Nederland terecht. Niet haar eerste keuze: ze had hier geen familie en kende niemand. Na ruim vijf jaar kreeg ze hier asiel. De politie belt haar geregeld om te controleren hoe het met haar gaat en of ze zich nog steeds veilig voelt.
Met Asia Bibi voelt ze mee. Cheena ontvluchtte Pakistan in dezelfde periode dat Bibi werd opgepakt. "Het is pijnlijk dat ze negen jaar gevangen heeft gezeten. Ik bid dat ze vrij kan zijn en een normaal leven kan hebben."
De naar Nederland gevluchte advocaat van Asia Bibi, Saif-ul-Malook, vindt dat de Nederlandse regering kleur moet bekennen. Als voorvechter van mensenrechten moet Nederland de vrouw en haar gezin opvangen. Ook Cheena denkt dat dit een goede plek zou zijn voor Bibi.
Ik wens dat God vrede brengt in mijn land.
Cheena zou graag ooit teruggaan naar Pakistan, maar op dit moment is het daar te onrustig. Misschien over een paar jaar. "Het is pijnlijk. Mijn broers en zussen, vader, neefjes en nichtjes worden steeds ouder en ik mis ze."
Soms voelt ze zich alleen. "Maar gelukkig heb ik wat vrienden van de kerk en word ik hier opgenomen in een paar families. Zij zien me als hun eigen familielid. Daar ben ik dankbaar voor."
Ondanks alles blijft ze trots op haar afkomst. "En ik wens dat God vrede brengt in mijn land. Niet alleen voor de christenen, ook voor de moslims. Ik bid dat God hen helpt hun ogen te openen en de waarheid te zien."
