Vlaamse IS-vrouw: 'gevangenis acceptabel, als kinderen maar veilig zijn'

In een Koerdisch vluchtelingenkamp in het noorden van Syrië zitten vijfhonderd buitenlandse IS-vrouwen met duizend kinderen. Hun mannen zijn dood of spoorloos.

Journalist Rudi Vranckx bezocht als eerste televisiejournalist het kamp al-Hol. Voor de VRT sprak hij twee Vlaamse vrouwen die niets liever willen dan met hun vijf kinderen terugkeren naar België.

Bekijk hier de reportage van Rudi Vranckx:

Bouchra en Tatiana uit de gemeente Antwerpen reisden tot twee keer toe af naar Syrië. "Het zijn bijna soapverhalen, als je dat zo mag zeggen", zegt Vranckx in het NOS Radio 1 Journaal. De journalist sprak ook een Nederlandse, maar zij wilde haar naam niet vertellen en wilde onherkenbaar blijven. Zij hoopt dat ze terug mag naar Nederland en denkt dat aandacht contraproductief zou zijn.

De twee Vlaamse vrouwen waren zwanger toen hun echtgenoten stierven. Ze bevielen in België en gingen een klein jaar later met hun kinderen terug naar Syrië. Daar hertrouwden ze met mannen die nu spoorloos zijn. Bouchra tegen Vranckx, in een keuken van het kamp: "Ze proberen je terug te lokken op een zwak moment. Toen hebben we toegehapt." Ze wil haar fout niet goedpraten, zegt ze. "Ik ben zelf gekomen, niemand heeft me gestuurd. Wij hebben spijt van onze fout en hopen dat we die kunnen rechtzetten."

Mochten ze terugkomen in België, dan wacht een gevangenisstraf. Bouchra en Tatiana werden met een derde vrouw gisteren bij verstek veroordeeld tot vijf jaar cel wegens lidmaatschap van een terroristische organisatie. "Al geven ze ons 20 jaar, als ik maar weet dat mijn kinderen het goed hebben. In wiens handen ze in België ook terechtkomen, ze gaan het goed hebben", zegt Bouchra tegen Vranckx, voordat de rechter uitspraak deed.

School en ziekenboeg

In het kamp midden in de woestijn, omheind door prikkeldraad, is een opvangruimte voor weeskinderen, een school en ziekenboeg. En het is mogelijk om, onder controle van Koerdische bewakers, via internet te bellen. Vranckx: "Ik vond het behoorlijk goed functioneren."

Het was moeilijk om er binnen te komen, zegt hij. "Koerden voelen zich in de steek gelaten door het Westen en willen daarom niets te maken hebben met buitenlandse journalisten. En Amerikaanse veiligheidsdiensten willen liever geen pottenkijkers omdat ze nog willen ondervragen."

Vranckx wist er te komen omdat hij contact had met in België achtergebleven familieleden. Hij wist in welk kamp de Belgische vrouwen zaten en bracht een videoboodschap van een van de moeders mee.